Αυτος ο «Ανδρεας» δεν ειναι... ΠΑΣΟΚ!

Ο Κώστας Κουτσαυλής είδε το ντέρμπι των «αιωνίων» και σχολιάζει τον διπολικό Αντρέα Στραματσόνι, ο οποίος γκρέμισε στο δεύτερο ημίχρονο ό,τι προσπάθησε να χτίσει στο πρώτο, μετατρέποντας την ομάδα από έναν εν δυνάμει θριαμβευτή σε έναν ολοφάνερα ηττημένο.


Τελικά το όνομα «Ανδρέας», θα πρέπει να κουβαλά κάποιου είδους κακό... «κάρμα» για τον Παναθηναϊκό. Αν εξαιρέσουμε τον Ίβανσιτς, οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι με αυτό το όνομα, μάλλον είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν. Έτσι, μετά τον Βγενόπουλο, ένας άλλος Ανδρέας, από Ιταλία μεριά, αποτυγχάνει να δικαιώσει τις προσδοκίες που τον συνοδεύουν.

Ο λόγος για τον Αντρέα Στραματσόνι, ο οποίος στο χθεσινό (13/3) ντέρμπι του Φαλήρου, παρουσίασε για δεύτερη φορά μια χειρίστου είδους, διπολική «προπονητική» διαταραχή. Ο «δόκτωρ Τζέκιλ» του πρώτου ημιχρόνου στο «Καραϊσκάκης», ο προπονητής που σχεδόν πήρε την ταυτότητα του συνάδελφού του, Μάρκο Σίλβα, ήταν αυτός που μεταμορφώθηκε σε «Μίστερ Χάιντ» στην επανάληψη, κάνοντας κακό στην ίδια του την ομάδα.


Κι αν απέναντι στον ΠΑΟΚ την πρώτη φορά που παρουσίασε τα «διπολικά συμπτώματα», δεν το πλήρωσε ακριβά (2-2 από 2-0), με τον Ολυμπιακό είδε τον ουρανό «σφοντύλι».



Ενώ είχε το παιχνίδι υπό τον σχετικό έλεγχό του, χάρη στο γρήγορο γκολ του Μπεργκ, προτίμησε να δώσει χώρο στον Ολυμπιακό μετά την ισοφάριση. Για την ακρίβεια του έδωσε τόσο χώρο που, από το 65' και μετά, οι «ερυθρόλευκοι» σχεδόν παραθέριζαν έξω από την περιοχή του Στιλ, πιέζοντας ολοένα και περισσότερο. 

Στον αντίποδα, ο Παναθηναϊκός, αν εξαιρέσουμε την παρωδία ευκαιρίας του Μαμούτε, είχε να αντιπαρατάξει μόνο διωξίματα τύπου «όπου φύγει φύγει», δείγμα μιας ψυχοσύνθεσης που λαθεμένα κληρονόμησαν στην επανάληψη, κόντρα σε έναν αντίπαλο που δεν ήταν δα το «φόβητρο» που ο ίδιος παρουσίαζε τον εαυτό του.

Το δεύτερο γκολ για τον Ολυμπιακό ήταν θέμα χρόνου. Οι «πράσινοι» εφόσον αντιμετώπισαν τόσο παθητικά το παιχνίδι (ιδιαίτερα το τελευταίο ημίωρο) θα έβγαιναν αλώβητοι από το «Καραϊσκάκης» μόνο από καθαρή τύχη ή ενδεχόμενη αστοχία των αντιπάλων τους.

Το τρίτο γκολ «τρίτωσε» ένα κακό που ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι από το Βέλγιο και ολοκλήρωσε (;) το «ταξίδι» του στο Φάληρο. Όταν κάτι πάει στραβά στον φετινό Παναθηναϊκό, όχι μόνο δε μπορεί να διορθωθεί, αλλά ανοίγει τον «ασκό» της ολοκληρωτικής καταστροφής, με την ομάδα να «βραχυκυκλώνει» εντελώς όταν γίνεται η πρώτη «στραβή»...




Οι «πράσινοι» ηττήθηκαν καθαρά και ξάστερα. Δεν έφταιξε αυτή τη φορά ούτε το εχθρικό κλίμα του γηπέδου, ούτε ο διαιτητής Κύζας, ούτε η εγκληματική οργάνωση. 
Ούτε ο Ολυμπιακός ήταν απαραίτητα καλύτερος, με τους «πράσινους» να τον κοντράρουν στα ίσια για περίπου 45 λεπτά. Το σύνολο του Μάρκο Σίλβα εμφανίστηκε... στοχοπροσηλωμένο, διορθώνοντας επί του πρακτέου τα κακώς κείμενα του πρώτου μέρους. Ήξερε πως να πάρει ο,τι δικαιούταν, περνώντας στην αντεπίθεση. 

Ο Σίλβα ρίσκαρε, άλλαξε πρόσωπα, άλλαξε νοοτροπία, όπως δεν δίστασε να αλλάξει και το σύστημα για να φέρει «τούμπα» τα δεδομένα του παιχνιδιού. Ο Στραματσόνι από την άλλη, θυσίαζε ένα ένα τα «όπλα» του πρώτου ημιχρόνου (Βιγιαφάνες, Λέτο), χωρίς ωστόσο να τα αντικαταστήσει με τους κατάλληλους. Αντ' αυτού, απλά θωρακιζόταν στα μετόπισθεν. Οπισθοχωρούσε δίχως αύριο και το πλήρωσε με την ήττα. Fair enough, που λένε και οι Άγγλοι...

Η συνέντευξη Τύπου μετά τα παιχνίδια προσφέρει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να υπερθεματίσουν τα θετικά τους οι επιτυχημένοι αλλά και να διασκεδάσουν (όσο γίνεται) τις εντυπώσεις, προσφέροντας τουλάχιστον μια επαρκής εξήγηση για τα αίτια της αποτυχίας, οι ηττημένοι. Ο Στραματσόνι δυστυχώς δεν το κατάφερε ούτε αυτό.


Συγκεκριμένα, ο Ιταλός τεχνικός των «πρασίνων» βγήκε... οφσάιντ από την αρχή. Η παραδοχή του για τον στόχο που είχε στο ντέρμπι ( «πήγαινα για την ισοπαλία» ) ήταν κυνική μεν αλλά άστοχη δε. Όλοι όσοι παρακολούθησαν χωρίς οπαδικά «γυαλιά» το παιχνίδι, θα παρατήρησαν και στην πράξη όλα όσα δήλωσε ο ίδιος, δεν χρειαζόταν καν δηλαδή να το αναφέρει.

Το γεγονός πως στο ποδόσφαιρο υπάρχουν τρία αποτελέσματα δεν δίνει καμιά δικαιολογία στον Αντρέα. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ντέρμπι αιωνίων, εκεί όπου όλοι όσοι σέβονται τον εαυτό τους, παίκτες και προπονητές, οφείλουν να κυνηγήσουν τη νίκη. Η κυνική παραδοχή της σκοπιμότητας ενός «Χ», είναι τόσο άκαιρη, που αρχίζω να πιστεύω πως ο ίδιος αλλού πατά και αλλού βρίσκεται κάποιες φορές.

Ποιός ο λόγος να παίξεις για την ισοπαλία όταν δεν υπάρχει καμία επιδίωξη από το συγκεκριμένο ντέρμπι, πέραν του γοήτρου, με τον Παναθηναϊκό να έχει μια απόσταση από την κορυφή η οποία για να μετρηθεί δε φτάνουν όλα τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών; Εγώ έκανα αυτή την ερώτηση με το φτωχό μου το μυαλό, θα βρεθεί κάποιος να την απαντήσει;


Η ουσία είναι πως οι «πράσινοι» μετά και το χθεσινό αποτέλεσμα κλείνουν μια χρονιά έχοντας σε πρώτο και δεύτερο «πλάνο» τα χέρια τους «αδειανά». Δίχως τρόπαια, αλλά ούτε και την ηθική ανωτερότητα ενός νικηφόρου ντέρμπι. Μάλλον αυτό ήταν το μόνο ρεκόρ της ομάδας φέτος και ήταν αρνητικό...


Οι γκρίνιες για τους διαιτητές, για το ελληνικό ποδόσφαιρο, για την εγκληματική οργάνωση, τα tweets διαμαρτυρίας και οι υπερβολικές ανακοινώσεις είναι πολύ ωραίες και ιντριγκαδόρικες, όσον αφορά το παρασκήνιο. Ομάδα όμως δε σου φτιάχνουν, κακά τα ψέματα. Το θέμα του Παναθηναϊκού είναι προφανέστατα ψυχολογικό. Όμως μπορεί να το λύσει με έναν άνθρωπο ξεκάθαρα «διπολικό» στο τιμόνι του;

Όπως έλεγε και ένας γείτονας στο χωριό μου, βλέποντας τον Γιώργο Παπανδρέου να μιλάει στις κάμερες: «Αυτός παιδάκι μου δεν είναι ΠΑΣΟΚ, δεν είναι Ανδρέας». Για να έρθει μια «αλλαγή» εφάμιλλη στον Παναθηναϊκό, πρέπει σιγά σιγά να ξεμπερδεύει με τα «γενόσημα», όσο καιρό κι αν του πάρει. Ειδάλλως, το χθεσινό κακοπαιγμένο έργο στο χορτάρι του «Καραϊσκάκης» θα διαδραματίζεται για πολύ πολύ καιρό ακόμα...

Αρθρογράφος: Kώστας Κουτσαυλής

0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου