Στιγμες...

Η Ανδριάνα Βούτου θυμάται το Ζάμοσκ, τη Πολωνία και τις στιγμές που δε θα ξεχάσει ποτέ. Την έπιασε νοσταλγία και είπε να τα πει, να ξεθυμάνει. Μόνο στο Mix This. 

Μια αεροπορική θέση δίπλα στο παράθυρο, ένα εισιτήριο με το όνομα μου επάνω και έναν προορισμό άγνωστο. Στόχος; Να γυρίσω πίσω με μια «βαλίτσα» στιγμές. Η απογείωση, η μουσική στα ακουστικά, η προσμονή. Η προσγείωση, τα νέα πρόσωπα, η νέα γη που θέλω να εξερευνήσω. Τέσσερις ώρες για το μακρινό Ζάμοσκ. Οι μέρες κύλησαν αργά αλλά και τόσο απελπιστικά γρήγορα.

Οι στιγμές που γέμισαν το μυαλό και την καρδιά μας είναι για πάντα, δόξα τω θεώ. Ένα μέρος, οι άνθρωποι, οι στιγμές, φωτογραφίες που φυλάς κάπου μέσα στο μυαλό σου. Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που δε θέλουν να τους ξεφύγει ούτε μια λεπτομέρεια. Το τελευταίο βράδυ, ένα ξέφρενο πάρτι, γέλια και  αγκαλιές. Ένα οικογενειακό τραπέζι αποχαιρετισμού. Τι δύσκολοι είναι αυτοί οι αποχαιρετισμοί, ανάθεμα τους!

Τα ξημερώματα ο δρόμος της επιστροφής μας βρίσκει στο ίδιο μικρό, λευκό λεωφορειάκι. Με τον οδηγό που έμοιαζε στον Άινσταιν και την μινιατούρα του Έντγκαρ Άλαν Πόε που σε κάθε φρενάρισμα κουνούσε το κεφάλι χαριτωμένα. Το αεροδρόμιο ξανά, ο καφές, η παρέα. Δάκρυα, αγκαλιές, υποσχέσεις. Και μια συζήτηση λίγο πριν το αντίο που παίζει στο repeat…

-Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή;

-Μην κοιτάς εμένα, ακόμη το δουλεύω.

-Μα θέλω να μάθω...

-Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή; 

Δυο μέρες μετά γραμμένο με κεφαλαία σ ένα σύντομο email.Δεν έχω ιδέα, ίσως δεν υπάρχει η καλύτερη στιγμή. Υπάρχουν τόσες πολλές, πώς να διαλέξεις μια;

Ξέρω ποια ήταν η πιο άβολη στιγμή, εκείνη η τελευταία νύχτα. Αυτή που είσαι ακόμη εκεί αλλά επεξεργάζεσαι το γεγονός πως φεύγεις. Είσαι με το ένα πόδι στο... παραμύθι και με το άλλο στην πραγματικότητα. Μετά από τέτοιες εμπειρίες δύσκολα ξαναγυρίζεις στην πραγματικότητα, είναι σκληρός ο δρόμος της προσαρμογής.

Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν οι κλεφτές ματιές, εκεί που ο άλλος νόμιζες πως δε σε βλέπει, δε καταλαβαίνει τα δυο ζευγάρια μάτια που καρφώνονται πάνω του. Τον κοιτάς από την αντανάκλαση του παραθύρου γιατί φοβάσαι να κοιτάξεις στα μάτια. Φοβάσαι πως αυτά τα βλέμματα δε θα τα ξεχάσεις ποτέ. Θα σε στοιχειώνουν μια ζωή.

 Η πιο μελαγχολική ήταν εκείνη η φωτογραφία στο δρόμο του... τέλους. Με τις βαλίτσες στο χέρι, με παλτά και κασκόλ να μας ζεσταίνουν από το τσουχτερό κρύο. Στο δρόμο πίσω από το ξενοδοχείο των αναμνήσεων. Να το το Koniec ξανά!

Η πιο όμορφη στιγμή;

Ίσως η μεγάλη αγκαλιά στο σκοτεινό διάδρομο με τη συνοδεία ψιθύρων. Ίσως η group hug που πάντα την είχες ανάγκη και δεν τον ήξερες πριν μπλεχτείς ανάμεσα στα χέρια και τα κορμιά των άλλων. Ίσως πάλι, τα ξημερώματα που τραγουδούσαμε ψιθυριστά μισοκοιμισμένοι στο party room.Ίσως το φιλί στην μικρή καμάρα, η γλυκιά στιγμή που νιώθεις σημαντικός! Μάλλον, το μπιλιάρδο που μάθαμε να παίζουμε παρέα ή το παιχνίδι των μιμήσεων που ήμουν τόσο καλή και δεν το ήξερα. Μπορεί και ο περίπατος το ξημέρωμα στο όμορφο, άγνωστο και κρύο Ζάμοσκ. Ένας περίπατος μεταξύ δυο αγνώστων που είπαν τόσα πολλά…

Τι να πρωτοδιαλέξεις...

Αυτό απάντησα στο σύντομο email και έκλεισα τον υπολογιστή ευτυχισμένη!

Y.Γ: Το τραγούδι του πρωινού meeting παίζει. Πού είστε guys;

Αρθρογράφος: Ανδριάνα Βούτου