Μπορεί για κάποιους το θέμα του ονόματος του παιδιού να μοιάζει απλώς με τυπική διαδικασία, για κάποιες οικογένειες όμως αποτέλεσε αφορμή για «επικές» διαμάχες... Η Ζέτα Κατσίκα «κερνάει» πικρή σοκολάτα στους απανταχού «μονομάχους» που παλεύουν για την τιμή του ονόματος!
Και εκεί που
έλεγα να σταματήσω με τους γάμους και
τις οικογένειες (να ησυχάσετε και από
μένα) θυμήθηκα μια είδηση που διάβασα
σχετικά πρόσφατα στο ίντερνετ και μου
κλόνισε το νευρικό σύστημα.
Μια «κυρία» στην
Πάτρα προκάλεσε, έλεγε η είδηση, αναστάτωση
στην βάφτιση του εγγονού της, όταν άκουσε
ότι το όνομα που δόθηκε στο μωρό δεν
ήταν το δικό της. Η εν λόγω «ώριμη γυναίκα»
φώναζε συνεχώς υστεριασμένη, αντιδρώντας
στην κοινή απόφαση του υιού και της
νύφης της, οι οποίοι αποφάσισαν να δώσουν
στο πρώτο τους παιδί το όνομα του πατέρα
της νύφης που είχε φύγει από την ζωή. Η
συμπεριφορά αυτή συνεχίστηκε και στην
γιορτή που ακολούθησε μετά την βάφτιση,
όπου η ξινισμένη γυναίκα παρευρέθη μόνο
για να χαλάσει τη διάθεση των καλεσμένων
και δη του ζευγαριού, φωνάζοντας στον
υιό της ότι η γυναίκα του τον έχει βάλει
στο εσώρουχο της (ας είμαστε εμείς
κόσμιοι τουλάχιστον...)!
Και ρωτώ... Από
που και ως πού αυτή η γυναίκα αυτοδιορίστηκε
χωροφύλακας-δικαστής κλπ κλπ και
ανακατεύτηκε στην απόφαση των δυο
γονέων; Βασικά, θέλω να θέσω αλλιώς το
ερώτημα μου! Από που και ως που και με
ποιο δικαίωμα η γυναίκα αυτή δυσαρεστήθηκε;
Και επαναδιατυπώνω και ολοκληρώνω...
Γιατί κύριοι και κυρίες μου επεμβαίνετε
στα ονόματα των εγγονών σας και πρήζετε
τα παιδιά σας;
Ξέρω, ξέρω τι θα
μου πείτε... Ότι είναι παράδοση και
συμβαίνει χρόνια τώρα και όλα αυτά τα
«ωραία». Δεν ξέρω αν το θυμόμαστε αλλά
ζούμε στο 2016 και όχι στις εποχές που
όλες αυτές οι «παραδόσεις» γίνονταν με
το ζόρι άγραφοι νόμοι και όριζαν τις
ζωές μας. Εκτός αν όντως αρέσκονται
κάποιοι να ονομάζουν τα παιδιά τους και
να γεμίζουν τα οικογενειακά δέντρα με
Γιώργηδες, Γιάννηδες και όλες τις εκδοχές
της Μαρίας (Μαρίτσα, Μαριγούλα...). Εκεί
πάω πάσο!
Σε αυτό που δεν
πάω πάσο όμως είναι στο γεγονός ότι οι
γονείς μπορεί να έχουν ονειρευτεί
ονόματα για τα παιδιά τους άσχετα από
το εκάστοτε οικογενειακό δέντρο και
αναγκάζονται να τα ονομάσουν αλλιώς,
για να μην προκαλέσουν παρεξηγήσεις με
τους γονείς και τα συμπεθέρια. Ή μπορεί
να δεις διπλά ονόματα σε παιδιά, ώστε
να είναι όλοι ευχαριστημένοι (ξέρεις
αυτές τις οροσειρές τύπου Μαρία-Ελισάβετ
ή κάτι συνδυασμούς τρελούς όπως Βικιάννα!)
Επιπλέον, δεν μπορώ να πάω πάσο όταν
βλέπω το ζευγάρι να τσακώνεται για το
όνομα του παιδιού, επειδή ένας από τους
δυο (συνήθως, αν όχι ΠΑΝΤΑ, ο άνδρας)
θέλει να ικανοποιήσει και να ευχαριστήσει
τους γονείς του για τα όσα προσέφεραν
τόσα χρόνια στον ίδιο... Γιατί ρε φίλε
δηλαδή η άλλη ή ο άλλος φύτρωσε, αυτός
δηλαδή δεν θέλει να ευχαριστήσει;
Και βασικά γιατί
να μιλάμε για ευχαριστίες; Δηλαδή αν
δοθεί στο παιδί ένα άλλο όνομα είναι
ασέβεια προς τους ανθρώπους που μας
γέννησαν και μας μεγάλωσαν; Να ξέρουμε
δηλαδή, να λέμε στα παιδιά μας αργότερα
«ασέβεια πουλάκι μου δεν είναι να με
βρίζεις και να μου λες ψέματα, αλλά να
το μην δώσεις το όνομά μου στο πρώτο σου
παιδί»... Αστειότητες, γελοιότητες και
ικανοποίηση εγωισμού! Έτσι τις λέω εγώ
αυτές τις «παραδόσεις» που μας έχουν
απομακρύνει εντελώς από υπέροχα
αρχαιοελληνικά ονόματα και σπουδαία,
που όπως πάει στο τέλος θα μείνουν μόνο
στα πανεπιστημιακά συγγράματα, για να
κορδώνεται στο καφενείο παππούς ο
Γιώργος και στις φίλες της πάνω από τα
φλυντζανάκια του καφέ η γιαγιά η
Βασιλική...
Αν πράγματι οι
παππούδες και οι γιαγιάδες αγαπούν τα
παιδιά τους και τα εγγόνια τους δεν θα
πρέπει να τους ενδιαφέρει αν το παιδί
θα ονομαστεί ακόμα και Κλαζομενές (μη
γελάτε υπάρχει!). Το μόνο που θα πρέπει
να τους ενδιαφέρει είναι η υγεία και η
ευτυχία τους, κάτι που «δηλητηριάζουν»
με συμπεριφορές όπως της «κυρίας» από
την Πάτρα. Τώρα στην περίπτωση που ένα
ζευγάρι έρχεται σε σύγκρουση για το
θέμα του ονόματος, ας μου επιτραπεί να
πω ότι θεωρώ πιο σωστό να πραγματοποιηθεί
η επιθυμία της γυναίκας... Και όχι από
φεμινισμό, αλλά καθαρά γιατί αυτή η
γυναίκα το κουβαλούσε εννέα μήνες με
τους όποιους κινδύνους και τα όποια
ψυχολογικά. Αυτή πόνεσε όταν το έφερε
στον κόσμο και αυτή το θήλασε και θα
έλεγα ακριβώς τα ίδια για τον άνδρα αν
η φύση επέλεγε να φέρνει αυτός τα παιδιά
στον κόσμο.
Φτάνει
πια με αυτά τα ενδοοικογενειακά
μαλλιοτραβήγματα και τις μικρότητες,
όταν υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο ζευγάρια
που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και
παππούδες που δεν χάρηκαν ποτέ εγγόνια...
Είναι το λιγότερο εξευτελιστικό να
γίνονται τέτοιες «κατινιές», πάνω από
το κεφάλι ενός βρέφους, το οποίο
μεγαλώνοντας κατά 80% θα μισεί το όνομά
του και θα θέλει να τον αποκαλούν με
κάποιο υποκοριστικό (έχω και προσωπική
εμπειρία άλλωστε)!
Και επιτέλους
φτάνει πια με τις συγκεκριμένες παραδόσεις
που κατά την ταπεινή μου άποψη δεν
προσφέρουν τίποτα στον πολιτισμό μας
και την διαιώνισή του... Μη θυμάστε όποτε
σας συμφέρει ότι είστε «Ελληνάρες» και
παραδοσιακοί...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου