Σεμπα, μηπως τελικα (δεν) μπορεις;

Ο Σεμπαστιάν Λέτο γύρισε στα λημέρια που τόσο αγάπησε και τον αγάπησαν. Τέλειο σενάριο για ταινία με happy ending. Η πραγματικότητα όμως μας καλεί να μην αμελήσουμε τα όσα είδαμε το Σάββατο στη Λεωφόρο, ενώ όλοι γνωρίζουμε πως τα sequel είναι εξ' ορισμού χειρότερα του πρώτου μέρους. Σεμπάστιαν μπορείς; Γράφει ο Κώστας Κουτσαυλής

Προετοιμάζω αυτό το κείμενο εδώ και μέρες. Ξεκινάω να γράψω κάτι, μετά το μετανιώνω. Σβήνω, ξαναγράφω και φτου απ' την αρχή! Ευτυχώς που έπεσε στην αντίληψή μου η συγκεκριμένη φωτογραφία βοηθώντας με να βγω από τη δύσκολη θέση. Ρε Σέμπα, γιατί ρε παλικάρι μου να ρουφήξεις την κοιλιά σου...

Η προηγούμενη εβδομάδα για τον Παναθηναϊκό είχε καλυφθεί από την «Λετομάνια». ΜΜΕ, κόσμος, διοίκηση, έστρωναν με ροδοπέταλα, τον δρόμο της επιστροφής στην ομάδα που αγάπησε και εν τέλει πέτυχε τα περισσότερα στην ως τώρα καριέρα του. Ως γνωστόν, όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, η «αντιπολίτευση» καλό είναι να σωπαίνει προσωρινά διότι θα την πετύχουν τα «πυρά».

Ωστόσο, το περασμένο Σάββατο, βοήθησε λίγο πολύ να μετριαστεί ο θόρυβος και να κοπάσει ο «κουρνιαχτός» γύρω από την επιστροφή του Αργεντινού στο «Τριφύλλι». Λίγο η απογοητευτική (εξωτερική) εικόνα του στην παρουσίαση, λίγο η εντός έδρας ήττα με κάτω τα χέρια από την Ξάνθη. Όλα αυτά έκαναν τη δουλειά τους για να βγω και εγώ από την «τρύπα» μου και να εκθέσω τους προβληματισμούς μου, με το γνωστό υφάκι του «σας τα λεγα»...

Το ρούφηγμα της κοιλιάς του Σεμπαστιάν, συνοψίζει εν ολίγοις την κατάσταση του φετινού (και όχι μόνο) Παναθηναϊκού. Θαρρείς πως ο ίδιος μπήκε στο κλίμα της ομάδας σχεδόν απευθείας. Με τη «μόστρα» να φαίνεται ελκυστική, λόγω ιταλικών πινελιών, αλλά με αρκετές εσωτερικές ανορθογραφίες που κρύβονται με τον κλασικό και καθιερωμένο τρόπο. Το σκούπισμα του στυλ «όσα βλέπει η πεθερά». 

Ο Στραματσόνι, έφερε μια ντουζίνα παίκτες. Μαγκιά του. Έβαλε τα γυαλιά σε Φύσσα και Βόκολο οι οποίοι πάλευαν να ξεφορτωθούν τον Μπούρμπο. Έδωσε το «πράσινο φως» για να επανέλθει έστω η ελπίδα στα πρόσωπα των φιλάθλων. Ο σοβαρός Μολέδο (έδωσε διαπιστευτήρια με την Ξάνθη), ο Βιγιαφάνες είναι αποδεδειγμένα ποιοτικός, οι αφοί Βλαχοδήμοι έρχονται γεμάτοι υποσχέσεις.Όμως η λέξη «ελπίδα» για την ομάδα δυστυχώς, συνήθως μένει προσωρινά σαν κατάσταση. 

Δυστυχώς, η χρονιά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχει χαθεί. Το κύπελλο, αν και εφόσον κατακτηθεί, θα αποτελέσει το «παυσίπονο» για το φετινό κάζο. Ο αγώνας με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι, είναι η τελευταία ευκαιρία για τους παίκτες να αποδείξουν πως μπορούν ακόμα να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις.

Για τον Παναθηναϊκό μιλάμε. Μην ξεχνάμε πως διανύουμε άλλη μια χαμένη χρονιά. Άλλη μια χρονιά στην οποία η μαρκίζα του «μαγαζιού» γράφει «μια από τα ίδια» Ο Αλαφούζος φωνάζει άλλη μια φορά στον «τοίχο» του γραφείου του. Παράτησε τα tweet και είπε να βγει μπροστά. Όμως κατανοεί ο ίδιος, όπως και ο κόσμος, πως δυστυχώς το παρασκήνιο στην Ελλάδα δεν κερδίζεται με τη «δύναμη της διαφάνειας» και τη «δύναμη του φωτός». Αν ίσχυε αυτό θα ήμασταν όλοι στο cast των Thundercats ή της Sailor Moon. Δεν κερδίζεις έτσι τον ισχυρό ρε πρόεδρε, όσο δίκιο κι αν έχεις. 

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, προστίθεται και η παράμετρος Λέτο. Ο άλλοτε παικταράς, νταμπλούχος και παρολίγον «αρχιστράτηγος» του Ζεσουάλδο Φερέιρα το 2013, ήρθε αλλιώτικος και αλλοιωμένος. Χοντρός, μύωπας και τραυματίας. Το πλήθος του έδειξε τόση αγάπη και στηρίχθηκε απευθείας πάνω του, σαν να μην γνώριζε τι συνέβη σε εκείνον όσο έλειπε, με αποτέλεσμα να του προσθέσει από τώρα ένα μεγάλο βάρος στους ώμους του, χωρίς καν να έχει αγωνιστεί.

Ο Λέτο αγαπάει την ομάδα. Δεν είναι μαλ@κας. Δεν μεγάλωσε με αφίσα του Σαραβάκου στο δωμάτιό του, αλλά αν γυρίσετε να κοιτάξετε τα επιτεύγματα της μέχρι τώρα καριέρας του, θα καταλήξετε στο συμπέρασμα πως το peak του έγινε με το τριφύλλι στο στήθος. Στον αντίποδα, ο κόσμος αγαπάει τον Λέτο, διότι στα χρόνια που αγωνίστηκε ήταν πάντα σωστός, καλός αγωνιστικά, ενώ στα δύσκολα, κόντεψε να πάρει και το πρωτάθλημα μόνος του. Πριν τραυματιστεί και ξεκινήσει η αντίστροφη πορεία του.

Όλο αυτό το «αλισβερίσι» αγάπης, έχει δημιουργήσει προσδοκίες στους περισσότερους, με αποτέλεσμα ο Λέτο να αναγκαστεί να ρουφήξει την κοιλιά του στη Λεωφόρο. Να τη ρουφήξει καθώς νιώθει πως ο κόσμος τον αγκάλιασε τις τελευταίες μέρες, έχοντας κατά νου την εικόνα και τα επιτεύγματα του 2010, όχι την τωρινή, η οποία απέχει αρκετά από αυτή του επαγγελματία ποδοσφαιριστή. 

Ψυχικά, έχει αποδείξει πως μπορεί να γίνει ο ηγέτης, σηκώνοντας το βαρύ φορτίο μιας ομάδας που ψάχνει εναγωνίως τους «σωτήρες» της με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ένταση που κυνηγά τους «δήμιους» και τα «φαντάσματά» της. Το θέμα είναι αν μπορεί το σώμα του να τον ακολουθήσει στα «θέλω» τα δικά του αλλά και της ομάδας του.

Ο Παναθηναϊκός, έχει θαρρείς αφοσιωθεί ως οργανισμός στο να μετατρέπει τα «ασχημόπαπα» ξανά σε «κύκνους», ειδικά την τελευταία τριετία. Η αρχή έγινε με τον Μάρκους Μπέργκ, στη συνέχεια ακολούθησε ο Νίκος Καρέλης που εκτόξευσε την αξία του, ενώ τελευταία, λογίζεται η (όχι πλήρης αλλά σε σωστά μονοπάτια βαδίζουσα) «νεκρανάσταση» του Εσιέν. 

Ο τρόπος λειτουργίας της ομάδας, η συμπεριφορά του ποδοσφαιρικού rehabilitation center, που έχει αποκτήσει, ελέω μηδαμινού μπάτζετ, δίνει ένα μαξιλαράκι ασφαλείας στον Σέμπα, δηλαδή την πίστωση χρόνου σε απλά ελληνικά. Επίσης, θετικό για τον ίδιο είναι πως ο Παναθηναϊκός, πάντοτε είχε τους Λατίνους του στο πλάι του. Πάντοτε τους χρειαζόταν. Από τον Βερόν και τον Ρότσα, μέχρι τον Μπορέλι, τον Έκι. Το θέμα είναι αν ο Λέτο μπορέσει να συνεχίσει να λειτουργεί αυτόν τον σχεδόν πεντηκονταετή κρίκο, τελειώνοντας τη δουλειά που άφησε μισή από το προηγούμενο πέρασμά του. Η απάντηση θα δοθεί στο χορτάρι, αλλά όχι σύντομα.

Ο τωρινός Σεμπαστιάν ίσως να δυσκολεύεται ακόμα και να περπατήσει. Βάζω στοίχημα πως το πιο υγιές κομμάτι του οργανισμού του είναι το μικρό δάχτυλο του ποδιού του, μετά από τόσους σοβαρούς τραυματισμούς που πέρασε. Τα δεδομένα αυτή τη στιγμή λειτουργούν κατά του, αν το δούμε ρεαλιστικά. Αυτό μόνο στραβοί δεν το βλέπουν. 

Ο τωρινός Λέτο, όπως και ο Εσιέν του Σεπτέμβρη ήταν ξεκάθαρα κινήσεις εντυπωσιασμού. Με υπομονή και δουλειά θαρρώ πως μπορεί ο «κουτσός» να γίνει ξανά ο σωτήρας και η ατραξιόν του γηπέδου. Αρκεί να το πάρει ο ίδιος χαμπάρι πρώτα και μετά η εξέδρα.

Σέμπα μπορείς; Σέμπα μακάρι να μπορέσεις...

Αρθρογράφος: Kώστας Κουτσαυλής