ΕΓΩ αγαπάω, ΕΣΥ τι ζόρι τραβάς;

Η Ζέτα Κατσίκα εξηγεί χωρίς φόβο και με... πάθος, πώς γίνεται όταν κάποιος ζει και νιώθει την απόλυτη ευτυχία, να εμφανίζονται αυτομάτως και πολλοί που να θέλουν να την απαξιώσουν…


Ναι, η ζήλια είναι η εμφανής απάντηση στην ερώτηση του πώς γίνεται την στιγμή που νιώθεις πιο ευτυχισμένος από ποτέ και φαίνεται σε όλο σου το πρόσωπο, να πετάγονται σαν τα... μανιτάρια οι γνωστοί-άγνωστοι «φίλοι» και να απαξιώνουν ως και να ευτελίζουν πλήρως τα συναισθήματα και τις πράξεις σου.

Αλλά ας το πιάσουμε από την αρχή... Ήσουν ο πλέον γκαντέμης άνθρωπος του πλανήτη. Έφαγες του κόσμου το δούλεμα, το ψέμα, το κέρατο, άκουσες μαλακίες τόσες που γράφεις κανονικότατο βιβλίο εμπειριών, πόνεσες, έκλαψες, έφαγες χαστούκια. Αποτέλεσμα; Αναγκάστηκες να πλάσεις μια «περσόνα» καθαρά για αμυντικούς λόγους, ύψωσες συναισθηματικούς «τοίχους», «πάγωσες», έκοψες το χαμόγελο ή τουλάχιστον το περιόρισες για εκεί που σε ξέρουν πολύ καλά. Στον έξω κόσμο ήσουν ο «μονόχνωτος», η «ντίβα», ο μυστήριος... Για σένα ήσουν απλώς αυτός που έχασε ένα πολύ μεγάλο μέρος της πίστης του ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας άνθρωπος ακριβώς σαν και εσένα!


Σε όλο αυτό το διάστημα της «φρίκης» είχες τους γνωστούς-αγνώστους «φίλους», μπάκουρες, δηθενάδες-πουθενάδες, τους φίλους του ποτού ή του καφέ όπως τους αποκαλώ εγώ να σε περιτριγυρίζουν, να σου πιπιλάνε τα αυτιά περί αναντικατάστατης εργένικης ζωής, ποτά, τσιγάρα και εφήμερα κρεβάτια, γιατί «μια ζωή την έχουμε φιλαράκι και δεν αξίζει να σκάμε για κανέναν και καμία». Φίλοι που σε ήθελαν, για να έχουν κάποιον να βγαίνουν...

Ή στον αντίποδα μπορεί να είχαμε τους γνωστούς-αγνώστους «φίλους», δεσμευμένους αιώνια, επίσης δηθενάδες-πουθενάδες, τους φίλους που δεν μπορούν να μείνουν μόνοι χωρίς σχέση ούτε 5 δευτερόλεπτα γιατί φοβούνται τη μοναξιά, να σου πιπιλάνε τα αυτιά περί θυσιών σε μια σχέση, αμοιβαίες υποχωρήσεις και κλασική ατάκα το «εγώ, εγώ, εγώ...». Φίλοι που σε ήθελαν για να σε βλέπουν να πονάς και να νιώθουν λιγότερο κομπλεξικοί και κατώτεροι από όσο ένιωθαν ήδη, αλλά και γιατί ήσουν ένα καλός ακροατής της αιώνιας «κλάψας» τους... 

Και ναι λοιπόν ήρθε η στιγμή που εσύ η «περσόνα», η «ντίβα», ο αγέλαστος έπεσες πάνω στο άλλο σου μισό γιατί ο Θεός θυμήθηκε τη διεύθυνσή σου! Βρήκες τον άνθρωπο που γκρέμισε τα τείχη, που είχε τους ίδιους στόχους και όνειρα με σένα και ναι, εσύ ο «μονόχνωτος» άρχισες να χαμογελάς τόσο αληθινά λες και άλλαξες φάτσα! Σε χρόνο ρεκόρ η ζωή σου άλλαξε, η καρδιά σου γέμισε, η φλεβίτσα στο μέτωπο έγινε τατουάζ από την ευτυχία και τα λακκάκια στα μάγουλα σήμα κατατεθέν. Εκεί κάπου τα όνειρα αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά και πράγματα τα οποία ούτε καν φαντάστηκες ότι θα τα έκανες ποτέ, τα θέλεις τόσο τρελά, όσο όταν αναζητάς το φιλί του μέσα στη μέρα ή όταν ψάχνεις το σώμα του να ζεστάνει το ξεπαγιασμένο δικό σου  μέσα στη νύχτα...


Οι άνθρωποι που σε ξέρουν και σε αγαπούν πραγματικά βλέπουν τον εαυτό σου στην καλύτερη εκδοχή του... Οι γνωστοί-άγνωστοι, οι άλλοτε «φίλοι» απλώς ακονίζουν νύχια και ετοιμάζουν βέλη για έναν ατελείωτο πόλεμο... νεύρων!

Οι μεν φίλοι του καφέ και του ποτού σε δουλεύουν μέρα νύχτα, σε ειρωνεύονται ασύστολα και έχουν πάντοτε μια «εξυπνάδα» ως απάντηση σε κάθε ευχάριστο νέο που θέλεις να τους ανακοινώσεις για τη ζωή σου. Ξαφνικά γίνεσαι ο «μ@@@@@δουλος», η «κολλημένη», ο «παντόφλας», αυτή που ρίχνει την παντόφλα, το «ζευγαράκι», ο ξενέρωτος, η ντροπή του άντρα, η ντροπή της γυναίκας και όλα αυτά σε συνδυασμό με τα θαψίματα πίσω από την πλάτη σε έναν καφέ που μαζεύονται και άλλοι... φίλοι, αλλά και τα μούτρα τα  γεμάτα αλαζονεία. 

Από την άλλη οι φίλοι-αιώνια δεσμευμένοι, που μπορεί να παντρεύτηκαν κατά τη διάρκεια που εσύ ζεις τη ζωή σου με τον άνθρωπο σου, σε αντιμετωπίζουν με τη μεγαλύτερη ξινίλα, αδιαφορία, βαρεμάρα, απάθεια που θα μπορούσε να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, σε τέτοιο βαθμό που αν τους έλεγες «πεθαίνω» ή «παντρεύομαι»,  η απάντηση τους θα ήταν η ίδια: «Μήπως βιάζεσαι;»...


ΌΧΙ, ρε φίλε δεν βιάζομαι! Όχι ρε φίλε δεν είμαι παντόφλας, ούτε τη ρίχνω. Δεν είμαι χαζοερωτευμένη, ούτε «μ@@@@@@δουλος». Δεν ντροπιάζω το φύλο μου, ούτε ξαφνικά έκανα λοβοτομή... Δεν άλλαξα επειδή βρήκα «γκόμενο», ούτε ξαφνικά αποφάσισα να το παίξω «σοβαρός». Είμαι για πρώτη φορά στη ζωή μου ευτυχισμένος άνθρωπος... Ξέρεις τι σημαίνει; Το ένιωσες ποτέ στα διαλείμματα από τις ατελείωτες και ανούσιες κρεπάλες όπου «γλένταγες» στο όνομα της «εργένικης» ζωής σου; Το ένιωσες ποτέ μέσα στην απόλυτη δυστυχία της ηλίθιας σχέσης σου με έναν ακόμα πιο ηλίθιο από εσένα, που δεν τον αγαπάς και τον απατάς, αλλά τον κρατάς γιατί φοβάσαι ότι αν χωρίσεις δε θα βρεις άλλον;

ΌΧΙ, δεν το ένιωσες και πιθανότατα να μη το νιώσεις και ποτέ. Πιστεύεις ότι το ένιωσες, αλλά εγώ που βιώνω την απόλυτη ευτυχία, γουστάρω να σε προσγειώσω και να σου πω ότι έζησες μια απομίμηση ευτυχίας... Αλλά εγώ δεν σου φταίω γι’ αυτό. Αρκέσου στο ότι με χρησιμοποίησες για να βγαίνεις ή για να λες τον πόνο σου και άσε με επιτέλους από την κουτσομπόλα γλώσσα σου να ζήσω τη ζωή μου!


Αν θέλεις πραγματικά να χαρείς με τη χαρά μου, είσαι πάντοτε ευπρόσδεκτος... Στην αντίθετη περίπτωση, απλώς κάνε μου τη χάρη και ασχολήσου με τη ζωή σου και προσπάθησε να την φτιάξεις βασιζόμενος σε αλήθειες αυτή τη φορά.


Και αν ρωτάς ακόμα για τις «βιαστικές» ή «γλειώδεις» κινήσεις μου, θα σου απαντήσω γιατί ΕΓΩ αγαπάω... ΕΣΥ τι ζόρι τραβάς;

Αρθρογράφος: Unknown

0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου