Ο Φιντέλ Κάστρο πέθανε κι η αξιοπρέπεια κι ο political correct σεβασμός κράτησε για λιγότερο από 24 ώρες. Γράφει η Ελένη Ριζάκη.
Σάββατο πρωί. Ανοίγω το κινητό και βλέπω μήνυμα: «Πέθανε ο Φιντέλ». Όντως, ο θάνατός του έχει γίνει πρώτη είδηση μετά από μια σύντομη ματιά στα sites. Σιγά σιγά, οι Έλληνες πολιτικοί αρχίζουν να εκφράζουν τα συλλυπητήριά τους. Συγκεκριμένα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε κι ένα αχρείαστο πολιτικό σχόλιο για το σοσιαλισμό. Παρόμοια σχολίασε κι ο νεοσύστατος Πρόεδρος τον ΗΠΑ Τραμπ. Εντάξει, το σχόλιο του Ντόναλντ Τραμπ ήταν αναμενόμενο. Μας είναι γνωστό πια πόσο θρασύς μπορεί να γίνει. Όμως, περίμενα ο Κυριάκος Μητσοτάκης να είναι πιο εγκρατής στην αντιπολιτευτική του γραμμή σε τέτοιες περιπτώσεις. Τέλος πάντων, πρόκειται για δύο ανθρώπους που για να πετύχουν αυτό που θέλουν, προφανώς δε σέβονται τίποτα και κανέναν και γι’ αυτό δε θα σταθώ άλλο.
Εκεί που θα σταθώ είναι στο πώς χειρίστηκαν την είδηση τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Αρχικά όλα την παρουσίασαν με τον κοινωνικά κι ανθρώπινα καθορισμένο τρόπο κι ύστερα, άρχισαν να στήνουν ένα άτυπο μιντιακό δικαστήριο για το έργο του Κάστρο. Τι εξευτελισμοί είναι αυτοί κύριοι συνάδελφοι; Δεν προτίθεμαι να θέσω θέμα περί ελευθερίας του Τύπου αλλά να δείχνουμε κι έναν υποτυπώδη σεβασμό στο νεκρό, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Τι τίτλοι περί «αναθεμάτων κι απέχθειας» ήταν αυτοί που διάβαζα αγαπητέ αρθρογράφε της Athens Voice; Δηλαδή έπρεπε με το που πέθανε ο Παττακός, να άρχιζα κι εγώ να αρθρογραφώ με τίτλους «Καλό ψόφο φασιστάκο»; Γιατί αν το έκανα η «απέχθεια και το ανάθεμα», ο μισανθρωπισμός κι οι κατάρες θα έπεφταν πάνω μου. Αλλά και τώρα το πιο πιθανό είναι να μου πουν: «Δε ντρέπεσαι που υποστηρίζεις ένα δικτάτορα;». Μετά ήρθαν και τα σχόλια για τα δεινά του σοσιαλισμού. Άνθρωποι που ζουν με 20 δολάρια την ημέρα κι η εξόριστη αδελφή του Κάστρο που δε θα πάει στην κηδεία του. Ωραία, έστω πως είναι αλήθεια κι ο Κάστρο ήταν ένας στυγνός δικτάτορας, που άφηνε το λαό του να πεινάει και του άξιζε να πεθάνει. Ε, τη γνώμη μας για τον όποιο νεκρό την κρατάμε για τον εαυτό μας αλλιώς γινόμαστε ανήθικοι.
 |
| Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Αβάνας αποχαιρετούν με τον τρόπο τους το Φιντέλ Κάστρο |
Βέβαια σε έναν κόσμο που η πληροφόρησή του αρχίζει και τελειώνει στο δελτίο των 8, δεν περίμενα να ακούσω και κανένα εγκώμιο για το έργο και τη ζωή του Φιντέλ Κάστρο. Αφού η Ελλάδα ανήκει «εις την Δύσην», λογικό είναι να υποστηρίζει το οικονομικό και πληροφοριακό εμπάργκο των ΗΠΑ στην Κούβα από το 1961 μέχρι και σήμερα. Γιατί; Γιατί η Κούβα, κομμάτι της αμερικανικής ηπείρου, τόλμησε να επιλέξει να γίνει σοσιαλιστική. Κι αυτό θα μπορούσε να είναι κίνδυνος-θάνατος για το «λαμπρό» μέλλον των ΗΠΑ. Κι ο σοσιαλισμός εξάλειψε τις γνωστές φαβέλες, που δυστυχώς πλέον έχουν γίνει πολιτισμικό κομμάτι της Λατινικής Αμερικής.
 |
| Οι φαβέλες του Ρίο Ντε Τζανέιρο |
Ασχολήθηκε με την εξάλειψη της ανεργίας, την ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου και τη βελτίωση της παιδείας και της υγείας. Η Κούβα σήμερα, όχι μόνο έχει δημόσια εκπαίδευση, αλλά σύμφωνα με την UNESCO, το 2011 ήταν η 14η χώρα με το υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο παγκοσμίως. Στα ιατρικά της επιτεύγματα πρόσφατα πρόσθεσε και την εξάλειψη μετάδοσης του AIDS από τη μητέρα στο παιδί, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Έχει ξεμπερδέψει μια και καλή με καθημερινά προβλήματα για τα οποία εμείς ακόμα παλεύουμε.
Λέμε τον Κάστρο δικτάτορα. Γιατί δεν αναρωτιόμαστε κατά πόσο δημοκράτες είμαστε και κατά πόσο δημοκρατική είναι η κοινωνία μας; Δημοκρατικό και φυσιολογικό είναι να μην είσαι άνεργος κι όταν εργάζεσαι να πληρώνεσαι. Δημοκρατικό και φυσιολογικό είναι η υγεία, η τροφή και το σπίτι να μην είναι προνόμιο για λίγους. Η δημοκρατία δε μετριέται με το πόσα κόμματα έχει ένα κράτος και κάθε πότε κάνει εκλογές, αλλά από το πόσο ευχαριστημένος είναι ο λαός της, από τον οποίο πηγάζει η εξουσία. Είμαστε ευχαριστημένοι όταν βλέπουμε το Κοινοβούλιό μας να μας φέρνει προβλήματα παρά λύσεις, μήπως ζούμε σε μια εικονική δημοκρατία, όπως έχω ξαναπεί; Μήπως η δημοκρατία βρίσκεται αλλού και ψάχνουμε σε λάθος μέρος; Να μερικά ερωτήματα που καλό είναι να μας απασχολήσουν.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου