Το “alter ego” του κάθε ανθρώπου, που πολλές φορές έχει τη μορφή ενός φίλου ή ενός συγγενικού προσώπου, κάποιες -πολύ σπάνιες- φορές, μπορεί να πάρει και τη μορφή του συντρόφου μας, και τότε ναι, μπορείς να ζήσεις αυτό που εγώ αποκαλώ ευτυχία. Γράφει η Ιωάννα Καραμητρούση.
Η ζωή έχει όμορφες και δύσκολες φάσεις, έχει τα σκαμπανεβάσματά της, έχει τις χαρές της έχει και τις λύπες της. Θα έλεγα όμως πως αυτές οι δύσκολες φάσεις είναι οι σημαντικές. Γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου, μαθαίνεις τα όριά σου και προ πάντων αντιλαμβάνεσαι το ποιόν των ανθρώπων που σε περιτριγυρίζουν. Και ναι, τότε βλέπεις ποιος είναι πραγματικά εκεί για σένα…
Ναι ήμουν πάντα ρομαντική, αυτό που συμβαίνει στη ζωή μου όμως πάνω από ένα χρόνο δεν υπάρχουν λέξεις που να μπορούν να το περιγράψουν. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν με τέσσερα πόδια, τέσσερα χέρια και ένα κεφάλι με δύο πρόσωπα, ο Δίας φοβούμενος την μεγάλη τους δύναμη, τους χώρισε στα δύο, καταδικάζοντάς τους να ψάχνουν αιωνίως το άλλο τους μισό. Το “alter ego” τους. Αυτό το alter ego που πολλές φορές έχει τη μορφή ενός φίλου, ενός συγγενικού προσώπου, κάποιες όμως, πολύ σπάνιες φορές, μπορεί να πάρει και τη μορφή του συντρόφου μας, και τότε ναι, μπορείς να ζήσεις αυτό που εγώ αποκαλώ ευτυχία, και που ό,τι και να πεις όπως και να το περιγράψεις, κανείς άλλος εκτός από εσάς τους δυο, δε μπορεί να αντιληφθεί τι αισθάνεστε.
Μπορείς να μιλάς για ώρες και να βρίσκεις συνεχώς θέματα συζήτησης, να είσαι κουρασμένος από τον φόρτο εργασίας, όμως πάντα να βρίσκεις χρόνο και δύναμη να του μιλήσεις, και ξαφνικά νιώθεις ανανεωμένος, χαλαρός, ξεκούραστος. Έχει αυτό το «μαγικό κάτι» που σου βγάζει όλη την ένταση και τον αρνητισμό της ημέρας, δημιουργώντας ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπό σου ή πολλές φορές συγκίνηση γιατί αυτό που ζεις είναι τόσο ξεχωριστό που δεν γίνεται να συμβαίνει σε εσένα.
Ο άνθρωπος που είναι ο μέντοράς σου, που εξαιτίας του κάθε μέρα φτάνεις ένα βήμα πιο ψηλά και μπορείς να ονειρεύεσαι περισσότερο από όσο φαντάζεσαι ένα λαμπρό μέλλον. Ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου ανά πάσα ώρα και στιγμή, που δε θα σου φέρει αντίρρηση ότι τρελό κι αν βάλει το κεφάλι σου, που σε εμπνέει, σε ακούει, σε συμβουλεύει, σε αγαπάει με τόση ανιδιοτέλεια που βάζει εσένα πιο πάνω από τον ίδιο του τον εαυτό, σε σέβεται και εκεί που τα βλέπεις όλα μαύρα είναι εκεί για να τα κάνει όλα φωτεινά. Τον εμπιστεύεσαι τυφλά γιατί σου δημιουργεί συναισθήματα τα οποία δεν ήξερες καν ότι είχες, νόμιζες πως δε μπορείς να τον αγαπήσεις παραπάνω και τελικά αυτό το όριο κάθε μέρα σπάει, γιατί τελικά υπάρχει πάντα παραπάνω…
Αυτός ο άνθρωπος που τον θαυμάζεις για την μεγάλη του ψυχή, γιατί μάλλον είναι από τους λίγους ανθρώπους που σε ξέρει τόσο καλά και σ’ αγαπάει γι’ αυτό ακριβώς που είσαι, που αγαπάει ακόμη και τα πιο εκνευριστικά σου χαρακτηριστικά, όπως την γκρίνια σου… Και που αν δε γκρινιάξεις του κακοφαίνεται. Ναι του κακοφαίνεται. Γιατί σ’ αγαπάει για όλα όσα είσαι. Και δε σ’ αφήνει ποτέ μόνη σου. Δε σ’ αφήνει να φοβηθείς, δε σ’ αφήνει να τρομάζεις, είναι πάντα εκεί για να σε προσέξει. Ακόμη κι αν είστε τόσο μακριά, πόσο κοντά του μπορεί να σε κάνει να νιώσεις…
Είναι ο συνοδοιπόρος σου, είναι ό,τι είσαι κι εσύ, γιατί εξαιτίας του παίρνεις δύναμη και σηκώνεσαι μετά από κάθε δυσκολία, και ξέρεις πως ότι και να έχεις να αντιμετωπίσεις είναι μηδαμινό όταν είστε μαζί, όταν είστε μια γροθιά, μια ομάδα. Και δε σου φτάνει μια ολόκληρη ζωή για να είσαι δίπλα του και να ανακαλύπτεις την ομορφιά που κρύβει μέσα του. Δε σε νοιάζει καμιά υλική ευχαρίστηση. Η ευχαρίστησή σου είναι να περπατάς δίπλα του, στο πλάι του. Δε σου φτάνει να τον αγαπάς μια ζωή.
Αυτό το άρθρο λοιπόν του το αφιερώνω με όλη μου την καρδιά. Είναι ο πιο υπέροχος σύμμαχος. Ο σύμμαχός μου.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου