Η Μυρτώ Μουζάκη γράφει για την ημέρα της μητέρας ένα γράμμα στη μαμά της με όσα δεν της έχει πει μέχρι τώρα.
Ανέκαθεν απεχθανόμουν αυτές τις παγκόσμιες ημέρες ή τις ετήσιες επετείους γιατί τον έρωτα ή τη γυναίκα ή τη μητέρα ή τη γη δεν αξίζουν να τα θυμόμαστε και να τα γιορτάζουμε μία φορά το χρόνο, αλλά κάθε μέρα. Επειδή όμως δεν είμαι και η καλύτερη κόρη του κόσμου (ελπίζω οι γονείς μου να έχουν καταλάβει πως πρέπει να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στην αδερφή μου) αποφάσισα σε αυτή τη γιορτή να κάνω μία παρασπονδία από τα πιστεύω μου και να γράψω ένα γράμμα για τη μαμά μου.
Είναι ανυπόφορη. Σπαστικιά. Φουλ παρεμβατική. Η μαμά μου είναι ένας ζωντανός εφιάλτης. Σοβαρά. Δεν είμαι καθόλου υπερβολική.
Ταυτόχρονα όμως είναι και τόσα άλλα. Όποτε πηγαίνω στο πατρικό μου μου καθαρίζει να τρώω φρούτα, κάτι που εγώ στο δικό μου σπίτι ποτέ και για κανένα λόγο δεν κάνω. Μου φτιάχνει δικά της "μαντζούνια" γιατί μόνο αυτά έχουν τις σωστές βιταμίνες. Φωνάζει να ντύνομαι καλά και όταν δεν ντύνομαι μου δίνει ρούχα τα οποία δεν παίρνω ποτέ φεύγοντας. Μου λέει να είμαι ευγενική με το αγόρι μου, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που με έχει ακούσει να του φωνάζω από το τηλέφωνο. Να μην τρώω λαίμαργα κι ας τσακίζει η ίδια το φαγητό της σε χρόνο dt. Να είμαι η καλύτερη στη σχολή ενώ σίγουρα δεν είμαι (η αδερφή μου έχει το βάρος της επιτυχίας πλέον στάνταρ). Από μικρή μου μιλούσε σαν να μιλάει σε μεγάλο και μου έμαθε να αγαπώ τη βιολογία, να σκέφτομαι με λογική. Η καλύτερη συμβουλή όμως που μου έδωσε και μου δίνει ακόμα η μαμά μου είναι να διαβάζω. Συνέχεια. Ό,τι πέφτει στα χέρια μου. Αυτό θυμάμαι να μου το λέει και να το ξαναλέει από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου και είναι ίσως το μόνο που κρατάω και ακολουθώ σαν ιερό και όσιο.
Πώς ένας άνθρωπος που τρέχει από το πρωί έως το βράδυ, δουλεύει, μαγειρεύει καθαρίζει, υπομένει γκρίνιες (όχι χωρίς η ίδια να γκρινιάζει) προλαβαίνει και έχει τόση ενέργεια για να νοιάζεται και να φροντίζει και τους άλλους; Μη γελιέστε, οι 9 μήνες ήταν το λιγότερο που έκανε. Τα υπόλοιπα ήταν άθλος. Κάθε φορά που σε κράτησε και σε σκούπισε. Που σε πήγε για μπάσκετ/φροντιστήριο/χορό/κολυμβητήριο και πλήρωσε και για αυτά. Που σου μαγείρεψε, που έμεινε μαζί σου όταν αρρώστησες και στο τέλος αρρώστησε και εκείνη. Όλες αυτές οι φορές που ασχολήθηκε με εσένα ήταν οι φορές που έβαλε σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό της. Και όλοι αυτοί και άλλοι τόσοι είναι οι λόγοι που τις μαμάδες δεν αξίζει, είναι πραγματικά κρίμα, να τις γιορτάζουμε μία μέρα το χρόνο. Στη δική μου μαμά δε, πρέπει να στήσουμε εικόνισμα ως οικογένεια, γιατί με όλα αυτά που τραβάει από εμένα κυρίως, κοντεύει να... αγιάσει!
Πάντως, αλήθεια, ώρες ώρες ορκίζομαι, ότι όλα αυτά τα φαγητά της μαμάς μου που τόσες και τόσες φορές αντικατέστησα βιαστικά με ένα τοστ, από τη στιγμή που έφυγα από το σπίτι έχουν άλλη γεύση, που κανένα εστιατόριο ποτέ δε θα αντικαταστήσει. Μπέσα.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου