Το αλισβερίσι των θεσμών με την κυβέρνηση καλά κρατεί, με τους πρώτους να αισθάνονται λίγο... άσχημα για τον λάθος υπολογισμό των δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών και τους δεύτερους να ζητούν ένα (επικοινωνιακό) «έλεος» για τα μάτια του κόσμου. Γράφει ο Κώστας Κουτσαυλής.
Τα τελευταία χρόνια, ο (επίσημος) ερχομός της άνοιξης, συμπίπτει, για τις ελληνικές κυβερνήσεις, με τους νέους κύκλους διαπραγματεύσεων με τους θεσμούς. Ο απλός κόσμος αυτή την περίοδο ταλαιπωρείται από κάθε είδους αλλεργίες, ενώ οι κυβερνώντες προσπαθούν να παρουσιάσουν τους «εταίρους» μας ως τη δική τους ενοχλητική «γύρη» που καλώς η κακώς πρέπει να αντιμετωπίσουν. Μόνο που εκείνοι, τη δική τους «κορτιζόνη» την ονομάζουν διαπραγμάτευση...
Έχοντας ήδη φτάσει στου δρόμου τα μισά για τον μήνα Απρίλη, οι εκλεκτοί της κυβέρνησης έχουν ως στόχο την επέκταση του δανεισμού (που λέμε και στα ποδοσφαιρικά) με τους θεσμούς και το ΔΝΤ. Μόνο που φέτος, επτά και κάτι χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία, έχουν αρχίσει οι πρώτες... κρεβατομουρμούρες από τη δική μας πλευρά.
Μια τέτοιου είδους, ακούστηκε από το στόμα του Νίκου Παππά την Κυριακή (10/11): «Είναι σαν να μας ζητούν να πηδήξουμε από τον 5ο όροφο και να μας υπόσχονται ότι... κάποιος άλλος θα μας πάρει παγωτό», είπε ενώ επισήμανε ότι «το ΔΝΤ λέει διαρκώς ότι πρέπει να βγαίνουν τα νούμερα αλλά τα νούμερα του ΔΝΤ σχεδόν ποτέ δεν βγαίνουν. Δεν μπορούν καν να συμφωνήσουν μεταξύ τους για τα στοιχεία, όχι απλά για την αποτελεσματικότητα των μέτρων που προτείνουν, αλλά και για το σημείο εκκίνησης της ελληνικής οικονομίας.»
Ξεκάθαρη κρεβατομουρμούρα, με μορφή παραπονιάρα μάλιστα. Θυμίζει λίγο ατάκα παραπονιάρας συζύγου προς τον άντρα της, μετά τα πρώτα επτά χρόνια «φαγούρας» (ή γάμου όπως προτιμάτε). «Ξέρεις με έχεις στήσει στη γωνία, μου φέρεσαι απαίσια μπροστά στους φίλους μας, στην οικογένειά μου, μου ζητάς πράγματα που δεν μπορώ να κάνω»
Επτά χρόνια μετά, αμέτρητες κυβερνητικές αλλαγές, αναρίθμητες μετατροπές στα «ρόστερ» των διαπραγματευόμενων από πλευράς μας και ακούμε τα ίδια. Φανταστείτε πως τα λόγια του Παππά, καθρεφτίζονται σε όσα βγάζουν προς τα έξω, πάνω κάτω, όλα τα επίσημα χείλη των εμπλεκόμενων με τις διαπραγματεύσεις.
Η πλευρά του συζύγου (θεσμοί) πως απαντά άραγε στα συγκεκριμένα γλυκά παράπονα της δικής μας πλευράς; Η Κριστίν Λαγκάρντ έχει το λόγο: «'Εχουμε αναγνωρίσει ένα λάθος μας, το οποίο είχε να κάνει με τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές όπου όλοι μας, ΔΝΤ, Ευρωπαίοι, ΕΚΤ- υποτιμήσαμε την υφεσιακή επίδραση ορισμένων μέτρων που συστήσαμε».
Να λοιπόν η απάντηση του «συζύγου» της υπόθεσης. «Ναι έκανα λάθος. Ναι το παραδέχομαι αλλά τα πράγματα δεν είναι να αλλάξουν και δεν πρέπει να αλλάξουν. Έτσι κι αλλιώς τα ήξερες όταν με παντρευόσουν».
Σε απλά ελληνικά. Οι θεσμοί λένε κατάμουτρα πως ναι μεν έκαναν λάθος στη διαχείριση κάποιων παραμέτρων, αλλά η συζήτηση, η διαπραγμάτευση και η συναλλαγή πρέπει να μείνει ως έχει. Με τους δικούς τους όρους και τα δικά τους σταθμά. Και οι δικοί μας δεν το ήξεραν; Προφανώς και γνώριζαν τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον, όλοι τους, από το 2009 και έπειτα. Μ' αυτόν τον τρόπο, η «σύζυγος» Ελλάδα, παρά τα παράπονα και την γκρίνια, γέρνει συνεχώς προς το πλάι των θεσμών και κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι...
Όχι, η διαπραγμάτευση, το χρέος και το μνημόνιο, δεν μπορεί να εξηγηθεί τόσο απλά με τέτοια παραδείγματα. Ούτε και οι Έλληνες πολιτικοί έχουν κάποιου είδους σύνδρομο ή φετίχ να τραβάνε τη χώρα προς την ανάπτυξη και τους πολίτες προς τα γκρεμνά. Όποια στάση και αν κρατήσουμε στη διαπραγμάτευση, όσο ηρωικά κι αν περάσουμε τις γραμμές μας, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Ίδιες πολιτικές, ίδιο πρόγραμμα. Είτε με Αλέξη, είτε με Κυριάκο, είτε με Καραμανλή, είτε ακόμα και με τον... Τρικούπη!
Όσο κι αν στο προσκήνιο της καθημερινότητάς μας βλέπουμε τους «λεονταρισμούς» και τα παράπονα των υπεύθυνων περί της διαπραγμάτευσης από ελληνικής πλευράς, στο παρασκήνιο παίζεται ένα χοντρό παιχνίδι εις βάρος μας. Στο παρασκήνιο, στο πίσω μέρος από τα φώτα, αν κάποιος συντελεστής πάρει θετική φορά, αν κάποιο μέρος του χρέους παρθεί από το «ποτάμι», αν κάποιος από το ΔΝΤ ζητήσει και συγγνώμη ακόμα, τα πράγματα δεν θα αλλάξουν.
Όσο οι Τσίπρας, Τσακαλώτος, Παππάς και σια, βρίσκονται σε ανοιχτή γραμμή με Τόμσεν, Λαγκάρντ και Βελκουλέσκου, οι Κινέζοι σαρώνουν με την άδεια μας φυσικά, ένα από τα τελευταία «μεγάλα» μας όπλα. Το λιμάνι του Πειραιά γίνεται ολοκληρωτικά δικό τους, όπως σε άλλου τα χέρια πέρασε και η ΕΑΒ και ο ΟΣΕ και ο ΟΤΕ. Στο βωμό των επενδύσεων και του οικονομικού ανοίγματος, όποιος (Έλληνας και ξένος, διαφορά καμιά) περάσει, καλοδεχούμενος.
Επενδύσεις στη χώρα μας θα γίνουν αργά ή γρήγορα. Έργα θα φτιαχτούν, δουλειές θα ανοίξουν. Αλλά με τι όρους; Με τις συλλογικές συμβάσεις να έχουν καταρρεύσει εν μια νυχτί, δυο μνημόνια πίσω, με την εποχιακή εργασία να γίνεται πλέον ανάγκη, από όλους όσους θέλουν απλά να τα βγάλουν πέρα στην καθημερινότητά τους. Με το ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό να υπόσχονται το πλήρες σάρωμα από κάθε ιδιωτική εταιρεία η οποία θα δει τον καθένα μας ως έναν «συντελεστή κέρδους».
Όταν ο κάθε «ημιδημόσιος» ή ακόμα και ιδιωτικός φορέας, γνωρίζει πως στους εργαζόμενους δεν έχει παραμείνει καμία μισθολογική (και στο μέλλον θα αρθεί σιγά σιγά και κάθε ασφαλιστική και συνταξιοδοτική) σταθερά, πως θα φερθεί; Θα τάξει τους μισθούς του παρελθόντος; Θα τάξει την ασφάλιση του παρελθόντος; Η θα παίξει παιχνίδι με τους δικούς του όρους, το δικό του μισθολόγιο; Θα είναι ανώτερο, ή έστω σταθερό; Μάλλον θα είναι «κυμαινόμενο» προς τα χαμηλά, όπως λένε και στις τράπεζες. Πλέον βολεύεται η κατάσταση με τα εποχιακά και τις μηνιαίες συμβάσεις της αγωνίας.
Η (όποια) κυβέρνηση, τα βρίσκει και θα τα βρίσκει με τους θεσμούς. Ακόμα και αν κάπου κάπου υπάρχει η σχετική «κρεβατομουρμούρα». Αυτή θα γίνεται η για τα μάτια του κόσμου, ή για τις διαφορές που θα προκύπτουν στην πορεία. Διαφορές οι οποίες δυστυχώς, ειν' η αλήθεια, πως δεν θα βρίσκουν κερδισμένους εμάς. Και αν κερδίσουμε κάτι, θα είναι ανάλογο με το μέρισμα που είχε δώσει κάποτε ο Σαμαράς. Δηλαδή ψίχουλα...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου