Ζούμε δυστυχώς σε μια εποχή που οι μεγάλες λαϊκές φωνές σπανίζουν και οι μεγάλες λαϊκές πίστες έχουν γεμίσει τραγουδιστάκια, τα οποία δίνουν γη και ύδωρ (πολλές φορές και άλλα), μόνο και μόνο για μια δόση δημοσιότητας. Πόσα δήθεν τραγούδια έχουμε ακούσει την τελευταία εικοσαετία και πόσα «καλλιτεχνικά αίσχη» έχει καταπιεί η νύχτα, ένας Θεός το ξέρει. Του Σωκράτη Μπάκα.
Άλλωστε ζούμε σε μια κοινωνία όπου δεν υπάρχει αξιοκρατία, ούτε σωστοί κριτές για να καταλάβουν ποιος είναι άξιος να κατακτήσει την κορυφή. Όλοι ανεβαίνουν (και για να μην παρεξηγηθώ υπάρχει πάντα η εξαίρεση στον κανόνα, εγώ απλά αναλύω το 98% των περιπτώσεων) βάσει άλλων κριτηρίων και όχι βάσει των δυνατοτήτων τους.
Ας επικεντρωθούμε όμως στον τομέα της ελληνικής μουσικής. Ποιάς ελληνικής βέβαια, όταν το μεγαλύτερο ποσοστό των τραγουδιών έχουν πλέον ξενόφερτους ήχους και όχι το κλάμα του μπουζουκιού που σε ταξιδεύει. Αλλά πώς να το κάνουμε, έτσι είναι η ζωή, προχωράει. Μαζί της και η εξέλιξη.
Μέγας πρεσβευτής του λαϊκού τραγουδιού, υπήρξε ο ένας και μοναδικός, Μανώλης Αγγελόπουλος, ο οποίος μαζί με τον κουμπάρο του, Στέλιο Καζαντζίδη, απογείωσαν το λαϊκό τραγούδι. Το έφτασαν σε ένα σημείο, από το οποίο έπεσε τις αρχές του 2000 και μετά, όταν και οι δυο πια είχαν αφήσει τα εγκόσμια για να κάνουν παρέα στον... χάρο και να του τραγουδούν για την αγάπη, τον πόνο και τον έρωτα, πράγματα ανήκουστα σε αυτόν.
Προσωπικά δεν τον έζησα, δεν ξέρω πως ήταν ως άνθρωπος και δεν ήξερα τον χαρακτήρα του για να τον κρίνω. Μέσα από τα τραγούδια του όμως, αγάπησα, πόνεσα και λάτρεψα αυτόν τον τσιγγάνο, γιατί μιλούσε στην καρδιά μου με την χροιά και τις ερμηνείες του. Οι στίχοι των τραγουδιών του φωτιά. Ποιος θα ξεχάσει άλλωστε την «Μολυβιά»; Το τραγούδι που ουσιαστικά του άνοιξε το δρόμο για τον άλλο κόσμο, αφού λίγο καιρό αργότερα η φωνή που μάγευε όλους όσους τον άκουγαν με αφοσίωση, σώπασε για πάντα.
Χθες (08/4) ήταν η επέτειος των γενεθλίων, αυτού του «τιτάνα» του ελληνικού πενταγράμμου, εκείνου που με την κορμοστασιά του και μόνο, σου έβγαινε η λέξη «μάγκας». Και αμέσως ήξερες, πως η λέξεις μπέσα και τιμή, έχουν πρόσωπο και φωνή. Γιατί αυτό ήταν ο Μανώλης Αγγελόπουλος, ένας μάγκας που χάθηκε νωρίς και δεν πρόλαβαν να τον ακούσουν ζωντανά οι νέοι, έτσι ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν τι εστί ελληνική μουσική.
Ντρέπομαι που σε ξέχασα μεγάλε Μανώλη τη μέρα των γενεθλίων σου και λυπάμαι που δεν σε πρόλαβα εν ζωή. Μα πιο πολύ ντρέπομαι για τα παιδιά που δεν θα ξέρουν ποιος ήσουν και ποια είναι τα τραγούδια σου που θα ακούν συνεχώς στα διάφορα ξενυχτάδικα, τραγουδισμένα από φωνές της πλάκας…
Για εμάς όμως που σε αγαπήσαμε μέσα από τα τραγούδια σου θα μείνεις για πάντα εδώ, γιατί θα σε κουβαλάμε στις καρδιές μας, σαν κομμάτι της ζωής μας, γιατί ήσουν αναντικατάστατος, σε δύσκολες στιγμές.
Αθάνατος…
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου