Η Ανδριάνα Βούτου, σήμερα μπαίνει στα... παπούτσια ενός ΑEKτζή και γράφει για την ιδέα που λέγεται ΑΕΚ. Μόνο στο Mix This.
Είναι αλλιώτικο να είσαι ΑΕΚ. Δεν είμαι αλλά μπορώ να
καταλάβω τη βάση που το στηρίζουν αυτό οι οπαδοί της. Προσφυγιά, ξενιτιά,
ρατσισμός, ένα τρίπτυχο που στην πρώτη γενιά ΑΕΚτζήδων «κυλάει» στις φλέβες τους.
Σκέφτομαι πως ίσως αν δεν είχα την πλύση εγκεφάλου στα 5 μου για την ομάδα που
μπορείς να πεις ότι είναι μια οικογενειακή παράδοση να ήμουν, αλλά αυτά μόνο εικασίες μπορούν να είναι.
Η ΑΕΚ είναι μια ιδέα που εγώ, ως εξωτερικός παρατηρητής,
μπορώ να κρίνω πολύ ρομαντικά. Δεν είναι η φανταχτερή, εκείνη που θα σε
«θαμπώσει» με τη λάμψη της και θα θελήσεις να την ακολουθήσεις. Εξάλλου, ό,τι
λάμπει δεν είναι χρυσός… Είναι μια ήσυχη δύναμη σαν τις παλιές γυναίκες, τις
Σμυρνιές. Σιωπηλές, χωρίς φανφάρες μα με ένα βλέμμα «ξυράφι».
Θα την υποτιμήσεις, εξάλλου το «Κούλα» υπήρξε για πολύ καιρό
ατάκα στα χείλη των αντιπάλων. Θα στο ανταποδώσει, θα σε «πονέσει» κι αυτός ο
πόνος θα σε πειράξει περισσότερο από όλους, γιατί δεν θέλεις να χάνεις από
«Κούλες». Αλλά δεν ξέρεις κάτι, έμαθε να χάνει και να σηκώνει το κεφάλι κι αυτό
καμιά «Κούλα» δεν το κατάφερε ποτέ.
Η ιστορία της είναι πραγματικά σαν το ολοκαύτωμα της
Σμύρνης. Μια οικογένεια είναι η ΑΕΚ, μια οικογένεια προσφύγων που έφυγε ξαφνικά
από το σπίτι της και «βολοδέρνει» σε ξένα λημέρια μέχρι να ορθοποδήσει. Και τα
κατάφερε κι ας είναι ακόμα «άστεγη» κι αυτό είναι που την θεριεύει ακόμα
περισσότερο στα μάτια των άλλων.
Δεν είμαι ΑΕΚ αλλά διάολε, ανατριχιάζω στην ηχώ των λέξεων
«Πέρα και Αϊβαλί έγινε καταστροφή μα μια ιδέα, απ ‘τον ξεριζωμό γεννήθηκε από
πρόσφυγες εδώ». Επέστρεψε, ήρθε κι ας άργησε λιγάκι. Ήρθε για να μείνει και να χτίσει το δικό της σπίτι. Εκεί στη Φιλαδέλφεια, είσαι, δεν είσαι ΑΕΚτζής,
περνάς απ΄έξω από τα συντρίμμια και «σκίζεται» η καρδιά σου.
Αυτός είναι ο αθλητισμός, οι ωραίες ιδέες που γίνονται
πράξη. Οι ωραίοι άνθρωποι που τραγουδούν μαζί με πάθος για την ιδέα τους. Οι
πιστοί άνθρωποι που δε βολοδέρνουν όπου γης και πατρίς, όπου φυσάει ο άνεμος.
Αλλά και οι άνθρωποι που θα χειροκροτήσουν την ιδέα κάποιου άλλου, θα αγκαλιάσουν
εκείνον τον άλλον που θα φοράει άλλα χρώματα στη φανέλα του και θα τραγουδήσουν
μαζί. Αυτός είναι ο αθλητισμός, να μπορείς να γράφεις για κάτι που δε πιστεύεις
προσπαθώντας να νιώσεις όλα εκείνα τα συναισθήματα εκείνων που θα «έδιναν» και
την ψυχή τους για αυτό.
Και πώς από την ΑΕΚ κατάφερα και βγήκα πάλι εκτός θέματος;
Υ.Γ. Κόπηκα στις «Πανελλήνιες», αλλά δε με νοιάζει. Είπα αυτό
που ήθελα να πω, εκείνο που ένιωσα πως έπρεπε να ειπωθεί…
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου