Mπορεί να μην ήταν ένας οδηγός του βεληνεκούς Σουμάχερ, Σένα, ή Φάτζιο, όμως μαζί με τους Χάμιλτον, Ράικονεν, Φέτελ κι Αλόνσο, ήταν μέλος μιας ομάδας που ήταν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας του παγκοσμίου πρωταθλήματος της F1 κυρίως μετά την μετά Σούμι εποχή.
Ο λόγος για τον Βρετανό Τζένσον Μπάτον. Γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου του 1980 στην περιοχή Ντρόουν στην Αγγλία. Άρχισε καρτ στην ηλικία των οκτώ χρονών και θριάμβευσε στο πρώτο του αγώνα, ξεκινώντας από την τελευταία θέση του grid σε υγρές συνθήκες. Σε ηλικία 10 χρονών κατάφερε να πάρει το πρώτο του πρωτάθλημα με την ομάδα της Κadet και την επόμενη χρονιά συνέχισε την κυριαρχία του στο πρωτάθλημα κερδίζοντας και τους 34 αγώνες του πρωταθλήματος.
Αφού κατάφερε να κυριαρχήσει στην συγκεκριμένη κατηγορία συνέχισε επιτυχημένα μέσα από μια σειρά διεθνών τίτλων καρτ. Έγινε ο νεότερος νικητής του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος Super A και ο νεότερος φιναλίστ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Formula A. Ολοκλήρωσε την καριέρα του στα καρτ με νίκη στο Ayrton Senna Memorial Cup το 1997 στην Suzuka, πριν προβιβαστεί στις κατηγορίες των μονοθεσίων.
Αρχής γενομένης το 1998, όπου εκείνη την χρονιά κέρδισε το άκρως ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της Βρετανικής Formula Ford στην πρώτη του εμφάνιση, με εννέα νίκες για λογαριασμό της ομάδας Haywood Racing. Πήρε επίσης τη νίκη στην Formula Ford Festival, τερμάτισε δεύτερος στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και η McLaren και το Autosport τον ανέδειξαν ως Νέο Οδηγό της Χρονιάς. Η ταχεία πρόοδός του ήταν ψυχολογικό εφαλτήριο για τον ίδιο καθώς ανέβηκε στο Βρετανικό πρωτάθλημα της Formula 3 το 1999.
Κατέκτησε τρεις νίκες, επτά βάθρα και τερμάτισε τρίτος στο ντεμπούτο του, και δίκαια πήρε το βραβείο του Rookie της χρονιάς και οι επιτυχίες του ανταμείφθηκαν με ένα τεστ σε μονοθέσιο Formula 1. Πρώτα για την McLaren και στη συνέχεια για την Prost Peugeot, ο Μπάτον εντυπωσίασε με το ρυθμό και την ικανότητά του, πριν τον κλείσει η Williams το 2000 ως οδηγός επίσημος μαζί με teammate τον αδερφό του 7άκις παγκόσμιου πρωταθλητή Σουμάχερ, Ραλφ.
Εκείνη την χρονιά κατετάγη στην αξιοπρεπέστατη 8η θέση και έγινε ο νεότερος Άγγλος οδηγός που συμμετέχει στο κορυφαίο πρωτάθλημα του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Την επόμενη χρονιά αντικαταστάθηκε από τον Χουάν Πάμπλο Μοντόγια στην ομάδα του Σέρ Φράνκ Ουίλιαμς και πήγε στην Benetton Renault μαζί με τον Τζιανκάρλο Φισικέλα. Εκεί αντιμετώπισε αρκετά προβλήματα με το μονοθέσιό του και δεν ήταν κι ευχαριστημένος κατά την διάρκεια της μονοετούς παρουσίας του στην ομάδα του Μπριατόρε. Έτσι την επόμενη χρονιά θα μετακομίσει στην εργοστασιακή ομάδα της Renault με συνοδοιπόρο του τον Γιάρνο Τρούλι, όμως μέτρησε καλές παρουσίες σε δοκιμαστικά, όμως στους αγώνες ήταν επηρεασμένος από την κακή του τύχη βάση του μονοθεσίου του κυρίως.
Την τριετία 2006-2008 αγωνίστηκε με την ομάδα της Honda πλέον ως εργοστασιακή καθώς η BAR αποσύρθηκε από την F1 και στην 113η του εμφάνιση στο GP της Ουγγαρίας κατάφερε να πάρει την πρώτη νίκη της καριέρας του με έναν εντυπωσιακό τρόπο. Ξεκινώντας από την 14η θέση λόγω ποινής που δέχτηκε για αλλαγή κινητήρα και με έντονη βροχή κατά την διάρκειά του, κατάφερε να εκμεταλλευτεί τα πολλά προβλήματα των πρωτοπόρων στον αγώνα. Αλλά και με την βοήθεια της τύχης κατάφερε να πάρει πρώτος την καρό σημαία. Στο πρωτάθλημα τερμάτισε 6ος, ενώ τις 2 επόμενες χρονιές κύλησε η απόδοσή του σε ρηχά νερά και τερμάτισε 15ος και 18ος αντίστοιχα.
Το 2009 ήταν μια περίεργη χρονιά για τον ίδιο και το μέλλον του στο σπορ αλλά και για την ομάδα με την οποία αγωνιζόταν για 6 χρόνια, και ως BAR Honda αλλά και ως Honda καθώς λόγω οικονομικών προβλημάτων ήταν στο χείλος του γκρεμού και με το ένα πόδι έξω από την F1. Όμως ο διευθυντής της, Ρός Μπρόν κατάφερε με μια μαεστρική κίνηση να σώσει την ομάδα, όμως συμμετείχε με το επίθετό του ως Brawn GP δηλαδή. Κι έτσι η χρονιά από ένας εξελισσόμενος εφιάλτης κατέληξε να γίνει μια πανηγυρική και ένας ορισμός από το πώς να φτάσεις από το Ναδίρ στο Ζενίθ.
Με 6 νίκες στα 7 πρώτα GP κατάφερε να κατακτήσει το πρώτο του και μοναδικό πρωτάθλημα έναν γύρο πριν την λήξη του στην πίστα του Ιντερλάγκος καθώς ξεκινώντας από την 14η θέση και εκμεταλλευόμενος την τύχη αλλά και την σωστή επιλογή ελαστικών στις υγρές συνθήκες της πίστας τερμάτισε 5ος και τελικά αυτό του έδωσε την δυνατότητα να γευτεί πριν το Άμπου Ντάμπι το νέκταρ της επιτυχίας. Τον Δεκέμβριο του 2009 κατάφερε να πάρει το βραβείο από τον κολοσσό της παγκόσμιας ενημέρωσης το BBC ως η κορυφαία προσωπικότητα της χρονιάς.
Το 2010 μετά την πώληση της Brawn στην Mercedes ο Βρετανός πιλότος μετακόμισε στην Mclaren με 6 εκατομμύρια δολάρια υπογράφοντας τριετές συμβόλαιο με την ομάδα και έχοντας ως παρτενέρ του τον Λιούις Χάμιλτον μέχρι το 2012. Το 2010 και το 2012 τερμάτισε στην 5η θέση ενώ το 2011 τερμάτισε στην 2η θέση.
Εκείνη την χρονιά πέτυχε το highlight του πρωταθλήματος καθώς σε έναν δραματικό αγώνα στον Καναδά που διήρκησε τέσσερις και κάτι ώρες κατάφερε να πάρει στον τελευταίο γύρο την νίκη στον αγώνα εκμεταλλευόμενος και το λάθος του Φέτελ σε εκείνο το σημείο και φυσικά και την τύχη και τις καιρικές συνθήκες ξεκινώντας από την 7η θέση. Επίσης είχε ως σύμμαχο και την είσοδο του Αυτοκινήτου ασφαλείας αλλά ως μειονέκτημα επιπλέον επίσης και τα 5 Pit stop. O ίδιος χαρακτήρισε ως την νίκη της καριέρας του μέχρι τώρα.
Το 2013 είχε ως παρτενέρ στην ομάδα τον εκπληκτικό μεξικανό Σέρχιο Πέρεζ, ενώ το 2014 τον Κέβιν Μάγκνουσεν και τερμάτισε στο πρωτάθλημα 9ος και 8ος αντίστοιχα.
Το 2015 έγινε η ιστορική αναβίωση της θρυλικής ομάδας που μεγαλούργησε προς τα τέλη της 10 ετίας του 80 κυρίως, της Mclaren Honda, αυτή την φορά ο Βρετανός είχε ως παρτενέρ τον Φερνάντο Αλόνσο, επιστρέφοντας στην ομάδα μετά από 8 χρόνια. Η συγκεκριμένη αναβίωση δεν είχε την επιτυχία που περιμένανε και ήταν και οι 2 πιλότοι απογοητευτικοί όπως και το μονοθέσιο φυσικά. Και φέτος οι 2 κινούνται στο ίδιο μοτίβο σε ρηχά νερά, καθώς ούτε φέτος θυμίζει το θρυλικό μονοθέσιο που κυριαρχούσε τα χρόνια εκείνα.
Ο Βρετανός φέτος δήλωσε πως θα σταματήσει για μια χρονιά και θα επιστρέψει το 2018. Το 2017 δήλωσε επίσης ότι θα παραμείνει στην ομάδα ως οδηγός αλλαγής αλλά και ως πρεσβευτής της μέχρι να ξανααγωνιστεί το την μεθεπόμενη χρονιά.
Μέχρι τώρα στην 17ετή παρουσία του στο σπορ μετράει 300 συμμετοχές που τις συμπλήρωσε στο προηγούμενο GP της Μαλαισίας, όντας τρίτος στην σχετική λίστα πίσω από τους Ρούμπενς Μπαρικέλο με 322 και Μίκαελ Σουμάχερ με 306. Eπίσης έχει σημειώσει 15 νίκες, 50 βάθρα, 8 pole position, 8 ταχύτερους γύρους και 1,233 πόντους και φυσικά έχει πανηγυρίσει ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα μέχρι στιγμής.
Όσον αφορά την προσωπική του ζωή έχει νυμφευτεί την Τζέσικα Μιτσιμπάτα τον Δεκέμβριο του 2014 στην Χαβάι, μετά από 6 χρόνια σοβαρής σχέσης.
Mπορεί γενικότερα να μην ήταν ο ταχύτερος οδηγός στο Grid, ούτε να έφερνε το μονοθέσιο στα όριά του, όμως κατάφερνε να κάνει προσπεράσματα όχι πάντοτε εντυπωσιακά αλλά καθαρά και ουσιώδη, αλλά και ήταν αρκετά καλός σε βροχερές συνθήκες και σε πίστες, όπου το μονοθέσιο είχε περιορισμό μόνο στο μπροστινό του μέρος όπως σε αυτή του Σπα η του Σίλβερστόουν της Σουζούκας, της Σανγκάης ή της Μελβούρνης.
Ένα από τα σημαντικά του ελαττώματα ήταν η μη επιθετικότητα του, όπως του Χάμιλτον ή του Αλόνσο, πράγμα που τον έκανε πολύ soft οδηγό αρκετές φορές. Στα συν του ότι δεν είχε προκαλέσει ποτέ του ατύχημα αστείο ή ανούσιο τύπου Μαλντονάντο, η Γκροζιάν. Πολλοί επίσης παρομοιάζουν το στυλ του σαν αυτό του Αλέν Προστ και του Τζάκι Στιούαρτ.
Το σίγουρο είναι πως του χρόνου θα μας λείψει από τα paddock μέχρι να επιστρέψει το 2018, διότι εκτός από εξαιρετικός οδηγός, είναι και υπόδειγμα εντός και εκτός πίστας.
Κωνσταντίνος Μανδρέκας
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου