Το -πάλαι ποτέ- ισχυρό οικοδόμημα του ελληνικού μπάσκετ, αναγνωρίζει μεν πως όσο περνά ο καιρός, τρώει όλο και περισσότερη ''σκόνη'' από τους ανταγωνιστές του και φωνάζει για την πολυπόθητη ''αλλαγή πλεύσης''. Ωστόσο, τα πράγματα περιπλέκονται όταν προσπαθεί να αλλάξει τη ''σούπα'', χρησιμοποιώντας τα υλικά του χθες. Γράφει, ο Κώστας Κουτσαυλής.
Στον απόηχο της δεκάτης επετείου από το ''έπος'' της Σαϊτάμα, το ερώτημα που τέθηκε από τα χείλη πολλών, ήταν λίγο-πολύ ''χορωδιακό''. Οι επαναλήψεις της ''κατοστάρας'' κόντρα στους Αμερικάνους, δεν έπαιξαν τον εμψυχωτικό ρόλο που συνήθιζαν, αλλά προβλημάτισαν αρκετά, όσους -αναπόφευκτα- απέφυγαν στη σύγκριση του ένδοξου ''τότε'' με το μπερδεμένο ''σήμερα''.
Το ελληνικό μπάσκετ, ως οργανισμός, αλλά και η ''κορωνίδα'' του, η εθνική ομάδα, μπήκαν στο μικροσκόπιο της κοινής γνώμης, η οποία με όλο και μεγαλύτερη ένταση, περισσότερο αναπολεί τα περασμένα παρά ελπίζει για το μέλλον. Έτσι, η δικαιολογημένη εσωστρέφεια, τα ''κιτάπια'' της οποίας είχαν ανοιχτεί λίγους μήνες νωρίτερα και για το ποδόσφαιρο (ελέω Φερόε), έρχεται να ''κουμπώσει'' με τα νέα δεδομένα στο μπασκετικό οικοδόμημα.
Ένα οικοδόμημα που αρχίζει να εμφανίζει σημάδια έντονης ''διπολικής διαταραχής'', καθώς από τη μια ευελπιστεί, ευαγγελίζεται και θέλει να τρέξει με χίλια προς τη ''νέα εποχή'' και από την άλλη συνεχίζει να συντηρεί πρόσωπα και καταστάσεις, τα οποία αποδεδειγμένα, δε μπορούν να δράσουν στο προσκήνιο, αλλά και στο παρασκήνιο, με την ίδια επιτυχία όπως κάποτε.
Ο 77χρονος Γιώργος Βασιλακόπουλος, εκλέχθηκε σχεδόν παμψηφεί (90.71%) στις εκλογές για τον προεδρικό θώκο της ΕΟΚ, έχοντας ήδη συμπληρώσει μια τριακονταετία στα διοικητικά ''χωράφια'' της Ομοσπονδίας. Την ίδια ώρα που στο εξωτερικό, οι ''ξένες δυνάμεις'' εμπιστεύονται τις τύχες τους σε ''νεοσσούς'' τεχνοκρατικά, αλλά αξιόπιστους πρέσβεις του αθλήματος (Κιριλένκο στη Ρωσία, Γκαρμπαχόθα στην Ισπανία κ.α), στην Ελλάδα επιμένουμε στη δύναμη του συνδικαλισμού, διατηρώντας την εμπιστοσύνη μας σε πρόσωπα που -κακά τα ψέματα- δεν δύνανται να ακολουθήσουν τις εξελίξεις και να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των νέων δεδομένων.
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος ΗΤΑΝ ένας πολυδιάστατος και πανέξυπνος διοικητικός παράγοντας, ο οποίος γνώριζε αρκετά καλά τα τεκταινόμενα στο χώρο τις δεκαετίες του 80' και του 90'. Είχε τις απαραίτητες γνώσεις για να επιβιώσει αλλά και να παράξει το όποιο έργο, δρώντας αρκετά καλά μπροστά από τις κάμερες και απείρως καλύτερα πίσω από αυτές. Την περίοδο που ο ίδιος φορούσε την ''κορώνα'' του βασιλέα της μπασκετικής Ευρώπης ειδικά, οι ελληνικές ομάδες έπαιζαν στις εκάστοτε διοργανώσεις προστατευμένες. Προσέξτε, όχι ευνοημένες, αλλά προστατευμένες...
Αφήνοντας στην άκρη όσους πλαισιώνουν τον ''ισόβιο'' πρόεδρο της ΕΟΚ, καθώς κρίνονται από αυτή τη γωνιά με την ίδια λογική, ας κοιτάξουμε λίγα ''πατώματα'' πιο κάτω. Εκεί όπου η κατάσταση παραμένει το ίδιο χαώδης με τα υψηλά κλιμάκια, με τον Φώτη Κατσικάρη να μη ξέρει αν μένει μέχρι να φύγει, πότε θα φύγει και σε τελική ανάλυση, αν θα φύγει. Στον ίδιο έχουν καταμεριστεί όσες ευθύνες του αναλογούν στα τρία τουρνουά που καθοδήγησε την ομάδα. Πλέον, εκείνος περιμένει ένα σινιάλο, για να γνωρίζει το ''τι μέλλει γενέσθαι'' στον πάγκο.
Παραμερίζοντας το ότι οι ίδιοι οι ιθύνοντες δε γνωρίζουν (ακόμη) πως θα δράσουν με τον Κατσικάρη, το ερώτημα που άμεσα τίθεται είναι το ''ε, ωραία, ποιος θα είναι ο επόμενος;''. Ένας διαπιστευμένος ξένος θα κοστίσει πολλά, με την ΕΟΚ να έχει ξεκαθαρίσει τη θέση της σε αυτό το ζήτημα. Ένας διαπιστευμένος Έλληνας (Ιτούδης, Μπαρτζώκας), δύσκολα θα αφήσει την ησυχία της ομάδας του για να ''μπλέξει'' με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Δεν συζητάμε καν για διαπιστευμένους Έλληνες που δουλεύουν εδώ (Πεδουλάκης, Σφαιρόπουλος), διότι το παράδειγμα του Παναγιώτη Γιαννάκη το 2008, ανήκει στην κατηγορία των ''προς αποφυγή''.
Όσο για τον διακαή πόθο πολλών, τον ''δράκο'' Παναγιώτη Γιαννάκη, μια λύση που έχει συνδεθεί με τη χρυσή εποχή της εθνικής ομάδας, η διατήρηση της υπάρχουσας δομής στα ψηλά πατώματα της ΕΟΚ, καθιστά ίσως και απαγορευτικό το οποιοδήποτε reunion. Και λέμε ''ίσως'' διότι στις τελευταίες δηλώσεις του, ο ίδιος άφησε ανοιχτό ένα παραθυράκι, πετώντας παράλληλα το ''μπαλάκι'' στην Ομοσπονδία. ''Αν με θέλετε, ζητήστε με'', ήταν η ακριβής μετάφραση των όσων είπε στους δημοσιογράφους.
Με τούτα και με κείνα, γίνεται όλο και περισσότερο φανερό, το γεγονός πως η πολυπόθητη ανανέωση και ''αλλαγή σελίδας'' δεν ξεκινά ούτε τελειώνει από το ρόστερ. Λειτουργικά, έχουν εναποτεθεί οι ελπίδες μας στους αφους Αντετοκούνμπο, στον Παπαγιάννη, στον αναγεννημένο Παππά και στους υπόλοιπους. Ωστόσο, όταν η πολυκατοικία σου τρίζει από τα θεμέλια, μην περιμένεις να την κρατήσει όρθια το ρετιρέ.
Οι παίκτες είναι οι πρωταγωνιστές. Εκείνοι είναι που θα αγωνιστούν στο παρκέ σε τελική ανάλυση και αυτούς αφορά εν τέλει το μπάσκετ. Ωστόσο για να επέλθει μια επιτυχία, ή έστω να ξαναμπεί σε ρότα μεταλλίων το εκτροχιασμένο ελληνικό τρένο, χρειάζεται μια συνεκτική δομή, μεταξύ των πρώτων και των τελευταίων τροχών της αμάξης.
Μπορεί στα μεγάλα τουρνουά, οι παίκτες και το προπονητικό επιτελείο να τραβούν πάνω τους όλα τα φλας, αλλά στο μεσοδιάστημα μεταξύ των διοργανώσεων, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει το επιτελείο της Ομοσπονδίας. Οι αποφάσεις του, οι κινήσεις του, η χάραξη της στρατηγικής, δε θα δώσουν κανένα μετάλλιο, καμία πρόκριση στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Όμως τα παραπάνω μπορούν να δώσουν την πρώτη ώθηση στους υπόλοιπους για να το κυνηγήσουν.
Τα ''ημίμετρα'' και οι συντηρητικές καταστάσεις, βοηθούν όσους τις αποβλέπουν. Αφήνουν όμως απροστάτευτο το προϊόν του ελληνικού μπάσκετ, το οποίο κακά τα ψέματα, δείχνει να βολεύεται στο ''γκρουπ της δεύτερης ταχύτητας''. Το θέμα δεν είναι μόνο ο Βασιλακόπουλος, ο Τσαγκρώνης, ο Κατσικάρης, είναι και η ανυπαρξία διάδοχης κατάστασης.
Αυτή η ανυπαρξία, δημιούργησε περισσότερη αμηχανία από την επανεκλογή του παλιού. Το ανησυχητικό δεν είναι που ο Βασιλακόπουλος κρατήθηκε στην προεδρία, αλλά οτι κρατήθηκε με ολοκληρωτικά ποσοστά. Μετά από τριάντα (και βάλε) χρόνια, ο ίδιος άνθρωπος, κερδίζει μια κούρσα στην οποία τρέχει ουσιαστικά μόνος του...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου