Ο Θάνος Ανεστόπουλος δεν είναι πια μαζί μας! Λάθος. Θα είναι πάντα μαζί μας...Γράφει η Ανδριάνα Βούτου.
Ένα βράδυ στην Απανεμιά, όπως πάντα, ανέβηκε να τραγουδήσει ένας άνδρας! Ηταν ένας απλός άνθρωπος! Φορούσε μαύρα και ένα ζευγάρι γυαλιά. Πήρε την κιθάρα του, ψέλλισε δυο λόγια και ξεκίνησε το τραγούδι.
Ήταν ο Θάνος, ο άνθρωπος με την βαριά φωνή, την χαρακτηριστική χροιά των παιδικών μου χρόνων. Θυμάμαι τη φωνή του να συντροφεύει τα βραδιά της μεγαλύτερης αδελφής μου και μαζί με τα δικά της και τα δικά μου.
Ένα άλλο βράδυ μελοποιούσε ποίηση. Εκεί πάνω στη μικρή σκηνή της Απανεμιάς. Έβλεπε τους στίχους και τους έκανε τραγούδι. Τόσο γρήγορα μα τόσο προσεγμένα. Όταν τον γνώρισα ήταν ερωτευμένος. Μια ψυχή σαν τη δίκη του εχει χώρο μόνο για έρωτα.
Να τους αγαπάτε τους ανθρώπους που γελούν πολυ αλλα πάντα έχουν θλιμμένα μάτια! Σημαίνει πως έχουν μια έκτη αίσθηση, μια ενσυναίσθηση μοναδική. Καλό ταξίδι...
Υ.Γ: Ας ήμουν κύμα σε ακτή να πάρω αυτό που μου αναλογεί
Ας ήμουν ήλιος σε βροχή κι ας γεννιόμουν σε λάθος εποχή
Ας ήμουν πλάσμα από πηλό για
να λιώσω και να ξαναπλαστώ
Ας ήμουν ποίημα και ωδή
ένας στίχο γεμάτος με οργή
Τώρα, είσαι όλα αυτά...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου