Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν... και πάνε! Μετά από ένα δεκαπενθήμερο διάλειμμα από τη μιζέρια του ελληνικού αθλητικού μικρόκοσμου, επιστρέφουμε ξανά στα γνωστά, φορώντας ένα χαμόγελο που είναι καταδικασμένο να ξεθωριάσει. Γράφει, ο Κώστας Κουτσαυλής.
Παράλληλα με την περήφανη παρέλαση της σημαιοφόρου, Κατερίνας Στεφανίδη, στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο, ο διακόπτης των δικών μας ''διακοπών'' γύριζε σιγά σιγά προς το μηδέν. Όπου μηδέν, η ελληνική (αθλητική) πραγματικότητα...
Τουλάχιστον, αυτό το καλοκαίρι, είχαμε κουτσά-στραβά δυο λόγους για να ξεφύγουμε από τα τετριμμένα (βλέπε ΕΠΟ, Σουπερλίγκα, Νοοr 1, Κοντονής και δε συμμαζεύεται), ωστόσο ο συμπαντικός νόμος που αναφέρει πως ''τα καλά κρατάνε λίγο'', θα εφαρμοστεί απαρέγκλιτα χωρίς πολλά-πολλά.
Η συνολική παρουσία της ελληνικής αποστολής στη Βραζιλία κρίνεται κάτι παραπάνω από θετική. Ίσως να ήταν από τις καλύτερες στα χρόνια που συμμετέχει η χώρα μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μπορεί η συγκομιδή των έξι μεταλλίων, να μην προκαλεί το (αριθμητικό) δέος, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, όμως κρίνοντας από τις συνθήκες που επικρατούν τα τελευταία χρόνια στα καθ' ημάς, θα πρέπει να κάνουμε κωλοτούμπες από τη χαρά μας.
Στη Βραζιλία ταξίδεψε πλήθος νεαρών αθλητών και αθλητριών από όλη την Ελλάδα, καλύπτοντας το μεγαλύτερο φάσμα των αγωνισμάτων και γύρισε έχοντας στις αποσκευές της έξι μετάλλια (τα τρία χρυσού χρώματος), με αρκετά πανελλήνια ρεκόρ σπασμένα και εμφανίσεις που δημιουργούν μόνο προσδοκίες για το μέλλον. Παράλληλα του τέλους της διοργάνωσης, αποχαιρέτησαν την ενεργό δράση οι Ηλιάδης και Γιαννιώτης, δύο πολύ σημαντικά κεφάλαια του εγχώριου αθλητισμού. Ωστόσο, κρίνοντας από όσα είδαμε, ξέρουν πως έχουν αφήσει σπορά έτοιμη να ανθίσει.
Οι ''νεοσσοί'' μας πήραν μια γεύση από τη μεγαλύτερη αθλητική συνάντηση στο παγκόσμιο καλεντάρι, μάζεψαν εμπειρίες, ανταγωνίστηκαν σπουδαία ονόματα, ενώ μερικοί έχασαν στις λεπτομέρειες την είσοδό τους στα μετάλλια. Έχοντας πάντα στο νου μας την μαραζωμένη Ελλάδα της κρίσης, με τις υποτυπώδεις ως μηδενικές εγκαταστάσεις, μόνο ως ευτύχημα μπορούμε να εκλάβουμε την παρουσία των αθλητών μας. Των νεαρών αθλητών μας, τονίζω, οι οποίοι έχουν την ευκαιρία να επαναλάβουν τους άθλους τους, η να πάνε ακόμα ψηλότερα στο Τόκιο.
Δυο είναι τα ηθικά διδάγματα που απορρέουν από τη φετινή Ολυμπιακή εμπειρία. Πρώτον, πως είχαν δίκιο όσοι έλεγαν πως σε μια χώρα που καθημερινά τα πάντα φαντάζουν σαν ''όλα από χέρι καμμένα'', υπάρχουν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις που τραβούν τον δικό τους δρόμο και δοξάζονται, δίχως να περιμένουν τίποτα από κανέναν. Δεύτερον, πως όσες προσπάθειες και να κάνουμε, εμείς οι Έλληνες επιβεβαιώσαμε για άλλη μια φορά τον τίτλο του ''επαγγελματία πανηγυρτζή'', παραφράζοντας το ''όπου γάμος και χαρά'', σε ''όπου μετάλλιο και χαρά''.
Τουλάχιστον πλέον, οι περισσότεροι από τους νυν και μελλοντικούς διακριθέντες, γνωρίζουν πως δεν κερδίζουν τίποτα αν ποντάρουν σε εμάς, τον αμαθή και πανηγυρτζή όχλο. Ξέρουν πως έχουν επιλέξει να περπατούν σε μια πορεία, η οποία χαρακτηρίζεται από το σκοτάδι, προσπαθώντας να διακριθούν σε αθλήματα που η συντριπτική πλειοψηφία από εμάς αγνοεί. Παρ' όλα αυτά, δεν το βάζουν κάτω.
Τα παιδιά μας κατά πάσα πιθανότητα δε θα γίνουν η επόμενη ''Στεφανίδη'', ή ο επόμενος ''Γιαννιώτης''. Τουλάχιστον ας τα μάθουμε να προσπαθούν στους τομείς που αγαπάνε, όσο προσπάθησαν αντίστοιχα οι προαναφερθέντες. Τότε ο καθένας μας θα κρατά δικαιωματικά το δικό του μετάλλιο. Σάμπως, η καθημερινότητα δεν είναι ένας αγώνας από μόνος του;...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου