Λίγο πριν αφήσει το κλεινόν άστυ και μετακομίσει σε κάποια νησιώτικη ξαπλώστρα, ο Γιώργος Κονδύλης αναλύει τα αίτια για το χθεσινό κάζο του Ολυμπιακού στο Ισραήλ.
Οι αρχικοί φόβοι επιβεβαιώθηκαν. Ο Ολυμπιακός «τσουρουφλίστηκε» σε μια καυτή ισραηλίτικη βραδιά και έμεινε εκτός ομίλων Champions League, μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια. Σε μια δυάδα αγώνων, που όπως είχαμε πει και στην προηγούμενη επικοινωνία μας, μόνο πληγωμένος θα μπορούσε να βγει. Πράγμα που έγινε. Η πρόκριση ήταν σίγουρη μόνο στους… υπολογισμούς του «περνάμε και έτσι όπως είμαστε» και τιμωρήθηκε. Γιατί όπως είναι γνωστό, μετά την ύβρη, έρχεται και η νέμεσις. Εξάλλου ποιος τολμά να εναντιωθεί σε μια συμπαντική νομοτέλεια που μάλιστα έχει πολλάκις τεθεί σε εφαρμογή;
Ο σύγχρονος Ανταίος
Ο Ολυμπιακός μπορεί να χαρακτηριστεί, σαν ένας σύγχρονος Ανταίος. Ο μυθολογικός γίγαντας, γιός της Γαίας, αντλούσε την δύναμη του από την επαφή με την μητέρα γη. Και όπως θα θυμούνται απείρως καλύτερα οι παλαιότεροι, οι ερυθρόλευκοι είναι οργανισμός που δεν αποφεύγει την πίεση, αλλά την επιζητά. Αντλούν την δύναμη τους από την καθημερινή τριβή τους με αυτή. Δεν φοβούνται τις δυσκολίες, είναι κομμάτι του εαυτού τους. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν κατάφεραν να υπερκεράσουν τις αντιξοότητες και την πονηριά των δυο αναμετρήσεων και βρέθηκαν στο καναβάτσο. Νικήθηκαν από κάποια Χαποέλ Μπέρ Σέβα (ή Μπιρ Σεβά) που έκανε το απλό, το αυτονόητο. Όχι το εξεζητημένο. Δεν μπορούσε άλλωστε. Μπήκε στα παπούτσια του Ηρακλή, σήκωσε τον Ολυμπιακό από το έδαφος και τον κατατρόπωσε.
Χαστούκι ναι, απροσδόκητο όχι
Όλα όσα έγιναν χθες το βράδυ, ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα. Η ομάδα του Πειραιά επέλεξε να εκτεθεί. Επέλεξε να πάει σε αυτή τη λογική. Ο φετινός σχεδιασμός χτίστηκε πάνω στην άμμο. Ο Ολυμπιακός υπολόγισε (λανθασμένα) ότι το υπάρχων ρόστερ θα τον οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην επόμενη φάση της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης. Πονούσε για ποιοτική αναβάθμιση, αλλά αυτή δεν ήρθε ποτέ, με φόντο βέβαια τα playoffs του Champions League. Ας φτάσουμε πρώτα εκεί και βλέπουμε την συνέχεια. Αλλά μια μεταγραφή δεν δίνει μόνο αγωνιστική ώθηση. Δίνει και ψυχολογική. Ανακατεύει την τράπουλα και εξαλείφει την σιγουριά. Σε βάζει στην «τσίτα». Δίνει νέα πνοή στην ομάδα, σε όλους τους τομείς. Η καλή μέρα όμως, απ’ το πρωί φαίνεται. Και όλα τα σημάδια από την αρχή της σεζόν έδειχναν οργανισμό που νοσεί. Από την αστεία, από άποψης timing, αποχώρησης του Σίλβα, μέχρι τις προσθαφαιρέσεις του έμψυχου δυναμικού. Ο Ολυμπιακός κοίταζε το δάχτυλο και έχασε το φεγγάρι. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση δεν υπήρχε η σφαλιάρα του θρυλικού Bruce Lee για να τον αφυπνίσει.
Όταν δίνεις ελπίδα…
Την άξιζε την πρόκριση; Η απάντηση είναι απλή, μονολεκτική και αναμενόμενη. Όχι. Τι έδειξε σε 180’ ολόκληρα αγωνιστικά λεπτά για να μπορεί να το ευαγγελίζεται αυτό. Τίποτα απολύτως. Τα νοκ άουτ ματς, έχουν μια βασική και πάγια αρχή. Για να περάσεις πρέπει να σκοράρεις. Και σε δυο παιχνίδια οι ερυθρόλευκοι κόλλησαν στο μηδέν. Η αδυναμία τους να φτιάξουν καλές φάσεις σε σετ παιχνίδι, όταν ο αντίπαλος βρίσκεται πίσω από την μπάλα, ήταν γνωστή. Το πρόβλημα φυσικά δεν ήταν μόνο αυτό, ούτε η χιλιοβασανισμένη αμυντική γραμμή και γενικότερη λειτουργία. Το γήπεδο έδειξε ότι χάθηκαν ακόμα και τα καλά περσινά στοιχεία. Τι έκανε εξαιρετικά θα έλεγα πέρυσι ο Ολυμπιακός; Να αντιδρά. Να κλέβει, να σε σκοτώνει με 3 πάσες. Με απλό και συγκροτημένο πλάνο. Αλλά το κλειδί στην όλη ιστορία ήταν η ομαδική δουλειά. Που εν μέρει κάλυπτε τις ατομικές ελλείψεις στην ποιότητα. Αλλά στο κάτω κάτω αυτό δεν είναι και η μαγκιά μιας επιτυχίας; Με την εικόνα του σε αυτά τα λεπτά του τρίτου προκριματικού γύρου, έδωσε ελπίδα. Μετέδωσε πίστη. Και συνήθως όταν κάνεις κάτι τέτοιο, την πατάς.
Το παράδοξο με τον Βίκτορ
Το κερασάκι στην τούρτα του φετινού σοκαριστικού αποκλεισμού, ήταν και η διαχείριση του Βίκτορ σε αυτά τα δυο παιχνίδια. Ή για να είμαι πιο ακριβής, η απουσία αυτής. Και ομολογουμένως αυτό δεν το περιμένεις σε τέτοιο βαθμό από ένα πρόσωπο το οποίο έχει έστω μια στοιχειώδη γνώση των πεπραγμένων και τα του οίκου του συλλόγου. Ο Ισπανός τεχνικός φάνηκε πνιγμένος στην συνεχή εναλλαγή των συστημάτων και των δοκιμών. Και ο Ολυμπιακός το πλήρωσε με τον χειρότερο τρόπο. Μπέρδεψε πρόσωπα, καταστάσεις, τον ίδιο του τον εαυτό. Το δώρο που του έκανε ο Ατρόμητος σε εκείνο τον φιλικό αγώνα του Ιουλίου, το αποδέχτηκε αλλά δεν τον άνοιξε ποτέ. Στον επαναληπτικό αγώνα με την Χάποελ, επέλεξε να επιστρατεύσει όλες τις παλιές καραβάνες, κίνηση που προσωπικά με οδηγεί σε αυτή του πανικού. Ναι, υπήρχαν πολλοί που πανηγύριζαν πριν από τον αγώνα για την συνύπαρξη Τσόρι και Φορτούνη στην αρχική ενδεκάδα. Αλλά για ακόμη μια φορά, όπως και πέρυσι δηλαδή, αποδείχτηκε ότι δεν έχει καμία απολύτως ποδοσφαιρική λογική.
Ο Βίκτορ φόρτωσε το κέντρο, αχρήστεψε τα άκρα ηθελημένα, ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να παράξει φάσεις. Έβλεπες τον απίστευτα ευφυή Καμπιάσο να μην έχει μια βοήθεια, την ίδια στιγμή που ο Κασάμι ανακοινωνόταν από την Φόρεστ και να αναλώνεται στην κάλυψη του τραγικού στις τοποθετήσεις του Φιγκέιρας, τον Φορτούνη να ντουμπλάρεται στα μαρκαρίσματα και να βρίσκεται δέσμιος μοίρας του. Τον Ιντέγε να μην μπορεί να ακολουθήσει την παράλληλη κίνηση του Τρικαλινού μέσου που γινόταν με κλειστά μάτια την προηγούμενη χρονιά, με αποτέλεσμα να περιφέρεται άσκοπα και κάπως άχαρα σε όλο το μήκος και το πλάτος του γηπέδου. Ο Ισπανός, ακόμα και στις παρεμβάσεις του, έμοιαζε ζαλισμένος. Νοείται ο Μασουακού αλλαγή στα άκρα; Και μάλιστα στην θέση του Τσόρι.
Πάλι in game αλλαγή συστήματος, πάλι αδιευκρίνιστοι οι ρόλοι. Δεν κατάφερε ποτέ να φτιάξει τους παίκτες του. Να έχει έτοιμη την εναλλακτική στο πάγκο. Τον ποδοσφαιριστή που θα άλλαζε κάτι μόνο και μόνο με την ψυχολογία του. Και αυτό το πιστώνεται. Ό,τι έγινε στο 80ο λεπτό δεν είναι απλά η επιβεβαίωση του κανόνα, αλλά μια μικρή «λύτρωση» για τον Ολυμπιακό (που είπε και μια ψυχή). Ένας αποκλεισμός οδυνηρός αλλά ευεργετικός. Σε αυτό το σημείο δεν υπάρχει το τι μπορεί να γίνει, αλλά το τι πρέπει να γίνει. Και οι ευθύνες δεν βαραίνουν μόνο παίκτες και προπονητή. Ξεκινάνε από ψηλά. Πολύ ψηλά. Οι αλλαγές θα είναι σαρωτικές, σε όλα τα πόστα ωστόσο μέχρι τότε ένα απλό «Μωρό μου, (Τ)σόρι» δεν είναι αρκετό…
Υ.Γ - Καλές διακοπές να έχουμε και όσοι φεύγετε με το τωρινό κύμα αποχωρήσεων (στο οποίο βρίσκομαι και εγώ), να περάσετε καλά, να διακόψετε (αυτό δεν είναι το νόημα άλλωστε) από όλα και όσους σας την δίνουν και πρωτίστως να κάνετε αυτό που σας ευχαριστεί και μόνο. Αν κάνουμε κανένα διάλειμμα από τα μπανάκια και τα τζιν με λεμόνι (το μοχίτο τρε μπανάλ) θα τα πούμε πάλι. Ειδάλλως, υπομονή μέχρι την επιστροφή!
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου