Οι «μηχανές» μας είχαν αρχίσει να ζεσταίνονται λίγη ώρα μετά την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου. Όταν ήρθε το χρυσό, εμείς, ως περήφανοι Έλληνες, δε χάσαμε ευκαιρία να ξεσαλώσουμε και να πανηγυρίσουμε τη διπλή επιτυχία μιας 20χρονης συμπατριώτισσας μας, που μια εβδομάδα πριν, άμεσα ή έμμεσα, τη γράφαμε στα ενδότερα μας... Του Κώστα Κουτσαυλή.
Ανέκαθεν στην Ελλάδα αντιμετωπίζαμε πάμπολλα προβλήματα, όσον αφορά το πρακτικό μέρος της ζωής μας. Η έλλειψη διαχείρισης, σε κάθε τομέα, έθρεψε το τέρας που ζει στη λίμνη του ψυχισμού μας, το οποίο ακούει στο όνομα ''παθογένεια'', με αποτέλεσμα αρκετά από τα δεινά που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στο σήμερα, να προέρχονται από αυτή την πηγή.
Το κουμπί του replay στο βίντεο της απονομής του χρυσού μεταλλίου στην Άννα Κορακάκη, πρέπει να έπαιξε ίσα με δέκα φορές, χωρίς υπερβολή, στην οθόνη του υπολογιστή μου. Βλέποντας τη να δακρύζει την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού μας ύμνου κάτι δε μου κόλλαγε. «Μα καλά, αυτή γιατί κλαίει τώρα;», με ρώτησε αυτή η διαολοφωνή που κάπου κάπου εμφανίζεται στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου...
Η απάντηση μπορεί να μοιάζει τόσο προφανής και να βγαίνει σχεδόν αβίαστα από τα χείλη όλων μας. Μα γιατί πήρε χρυσό μετάλλιο, δόξασε την Ελλάδα, ακούστηκε ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» στη μακρινή Βραζιλία και διάφορα άλλα. Από ουμανιστικής άποψης, αυτή θα ήταν και η ορθή ανάγνωση, όμως άραγε, μήπως δε θα έπρεπε να κλαίει για αυτά;
Για αναλογιστείτε λίγο και τη «δεύτερη πλευρά του δίσκου»... Ένα 20χρονο κορίτσι, την ώρα που πολλές συνομίληκές της φυτοζωούν προσπαθώντας να βγάλουν μια κωλοσχολή, καταφέρνει κόντρα σε όλους και σε όλα να φτάσει εκεί που η συντριπτική πλειοψηφία, ακόμα και των συναδέλφων της, δε θα καταφέρει ποτέ. Η Άννα, πήρε δύο Ολυμπιακά μετάλλια σε διάστημα λίγων ημερών και είδε το όνομά της να γράφεται με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Όμως, κακά τα ψέματα, εκείνη και μόνο εκείνη δόξασε την Ελλάδα, η οποία πριν το Ρίο της γύριζε επιδεικτικά την πλάτη, ενώ μετά, έδειξε περίτρανα πως δεν μπορεί να διαχειριστεί την επιτυχία της. Εδώ πήγε να της κλέψει και τη δόξα, μέσω των φορέων της.
Για να φτάσει μέχρι το Ρίο, προπονούταν σκληρά σε εγκαταστάσεις που θυμίζουν παρατημένα μαντριά. Η φωτογραφία που απεικόνιζε το ''προπονητικό κέντρο'' της σε σύγκριση με αυτό της Κίνας, προκάλεσε άπειρο γέλιο και κατακραυγή σε όσους την είδαν. Προπονητής της ήταν ο πατέρας της. Λογικό και επόμενο, αφού σε γενικές γραμμές, τα ομαδικά αθλήματα στη χώρα μας δε χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής από την ομοσπονδία, ώστε οι αθλητές μας να νιώσουν έστω λίγο άνετα. Έτσι, αναμφίβολα, η προπονήσή τους πραγματοποιείται, αν είναι τυχεροί, από (σχετικά με το εκάστοτε σπορ) άτομα της οικογένειάς τους.
Αυτό το σκηνικό της τρέλας, στο οποίο είμαστε όλοι συγκάτοικοι, συνεχίστηκε την ώρα που η Άννα πυροβολούσε σχεδόν αλάνθαστη στο δρόμο για το χρυσό, ενώ και μετά την απονομή, όλοι μας δώσαμε (πάντα με διαβαθμίσεις) το δικό μας show. Η πολιτεία, με το που μυρίστηκε την επιτυχία να έρχεται, πήρε το πρώτο αεροπλάνο και βρέθηκε στη Βραζιλία για δηλώσεις. Οι δημοσιογράφοι που κάλυπταν τον τελικό, απέφυγαν εντέχνως να αναφερθούν στις δυσκολίες με τις οποίες η χρυσή μας ολυμπιονίκης (ναι, αυτή!) έφτασε εδώ που έφτασε. Αντ' αυτού, ερωτήσεις τύπου «τσακωνόσουν με τον πατέρα σου», μάλλον πούλησαν περισσότερο, ή κάλυπταν κάτω από το χαλάκι τη σκληρή πραγματικότητα.
Η Ελλάδα είναι γνωστό πως εδώ και χρόνια τρώει τα παιδιά της. Προτού όμως ροκανίσει, ή χλαπακιάσει, ένα ένα από τα όνειρα και της φιλοδοξίες κάθε γενιάς, φροντίζει να δίνει παραστάσεις σε δημόσιο χώρο ώστε να φτιάξει το όνομά της. Δεν είναι μόνο η Πολιτεία άξια εμπαιγμού, αλλά και όλοι εμείς, οι οποίοι φουσκώσαμε από περηφάνια για την επιτυχία της Κορακάκη. Μεταξύ μας, το κάναμε για 5'', διότι, όπως είχε πει και η Χριστίνα Αμερικάνου τις προάλλες, προέχει να βρούμε τον επόμενο προπονητή του Ολυμπιακού.
Όχι ρε φίλε! Είναι άδικο να καπηλευόμαστε συνολικά τις επιτυχίες των αθλητών μας. Δεν πήραμε εμείς κανένα χρυσό μετάλλιο. Η Άννα το πήρε κι αν το θέλει, θας μας το αφιερώσει. Κι αν όμως δε γουστάρει να το κάνει, είναι τιμή της και δικαίωμά της να πει (όπως πολύ καλά έκανε) πως τα πεπραγμένα της στο Ρίο ανήκουν σε όσους τη στήριξαν. Άλλωστε ποιος τη βοήθησε ή της χαρίστηκε για να φτάσει στην κορυφή, πλην της οικογένειάς της και των φίλων της. Κάθε φορά που η Άννα πλησίαζε το στόχο της, η Ελλάδα και οι Έλληνες της κόβαμε σιγά σιγά το δρόμο...
Δεν είναι τέτοιος άνθρωπος και το απέδειξε κιόλας με τις δηλώσεις της. Η Άννα Κορακάκη είναι ωριμότερη της ηλικίας της και μπράβο της. Όμως, δεν υπήρχε περίπτωση να επιβίωνε αλλιώς. Θέλει ωριμότητα για να αντιμετωπίσεις το γράψιμο και την εγκατάλειψη της αρχής, όπως επίσης και την ξαφνική ευφορία της συνέχειας από ανθρώπους που πρωτύτερα σου έβαζαν άπειρες τρικλοποδιές...
Η περίπτωση της Άννας δεν είναι η μοναδική, όμως είναι η πιο επίκαιρη. Στην ίδια θέση είχαν βρεθεί πλήθος αθλητών αλλά και ομάδων, οι οποίοι δεν είχαν την τύχη να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Τα χρυσά κορίτσια του πόλο, έχουν προπονηθεί άπειρες φορές στην κρύα πισίνα του ΟΑΚΑ. Τα παιδιά της εθνικής βόλεϊ, παίρνουν τρεις και εξήντα από τα σωματεία τους. Οι κωπηλάτες προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα στον ερημωμένο και παρατημένο Σχοινιά...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου