Σε αυτήν τη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο. Μπορεί πολλοί να το αμφισβητήσουν, αλλά για εμένα θα παραμείνει πάγια θέση μου. Γιατί, τι είναι η ζωή κύριοι; Ρόδα είναι και γυρίζει. Γράφει ο Γιώργος Κονδύλης.
Λίγα λεπτά πριν από την έναρξη του μεγάλου αυτού τελικού, ένα συμπαθέστατο σμήνος από πεταλούδες, αποφάσισε να κάνει την εμφάνιση του στο Stade de France. Δεν λέω μια όμορφη σκηνή. Στο 25ο λεπτό ο Ρονάλντο, κάθεται στο χορτάρι γνωρίζοντας πως όλα έχουν τελειώσει. Δεν μπορεί να συνεχίσει, παρά την ανείπωτη θέληση του. Ξεσπάει σε κλάματα. Απολύτως λογικό. Ένα από τα πολλά φτερωτά έντομα, με επίμονο φτερούγισμα προσγειώνεται στο κεφάλι του Πορτογάλου. Σου έδινε την αίσθηση ότι ήθελε να τον παρηγορήσει. Να του δώσει δύναμη. Λες και το σύμπαν βρήκε τρόπο να του πει πως όλα θα πάνε καλά. Και κάπως έτσι ο συνειρμός γίνεται αναπόφευκτος.
Στην θεωρία του χάους, βέβαια. Που φυσικά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το αγγλιστί, butterfly effect. Μια πεταλούδα κινεί τα φτερά της στον Αμαζόνιο και προκαλεί βροχή στην Κίνα. Μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων οδηγεί, μετά από την πάροδο αρκετού χρόνου, σε μια εξέλιξη της ιστορίας του συστήματος δραματικά διαφορετική από εκείνη που θα λάμβανε χώρα, αν δεν είχε συμβεί η μεταβολή αυτή. Η πεταλούδα κίνησε τα φτερά της, ο Ρονάλντο βγήκε εκτός αγώνα, η Πορτογαλία στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Μια τόση μικρή λεπτομέρεια αλλάζει την ροή της ιστορίας. Πόσο οξύμωρο;
Ξέρετε, είμαστε πολύ τυχεροί που είδαμε και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε, για λίγα χρόνια ακόμα, αυτή την αέναη μάχη μεταξύ Ρονάλντο και Μέσι. Μια μάχη που τους εξέλιξε, τους έκανε ακόμα καλύτερους. Που δοκίμασε τα όρια τους. Αλλά με ένα μόνιμο βάρος. Την διάκριση με την εθνική τους ομάδα. Ήταν αυτό που έλειπε από το πληγωμένο τους εγώ. Κάτι που δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν εύκολα. Και φάνηκε για ακόμη μια φορά, στην νέα καλοκαιρινή αποτυχία της Αργεντινής. Όπου ο Μέσι, κατέρρευσε ψυχολογικά. Λίγες μέρες μετά, αυτό το τεράστιο βάρος, σηκώθηκε από τους ώμους του Κριστιάνο και εγκαταστάθηκε μόνιμα, σε αυτούς του Αργεντίνου.
Και αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει με άλλο τρόπο. Με τον Ρονάλντο δηλαδή να μην παίζει, στο μεγαλύτερο παιχνίδι της καριέρας του. Με την Πορτογαλία να περνάει με το στανιό από του ομίλους ως τρίτη καλύτερη. Με μια μόλις νίκη σε όλο του τουρνουά. Με το μη ελκυστικό στο μάτι, ποδόσφαιρο του Φερνάντο Σάντος. Με τον «λίγο» Έντερ να γίνεται ήρωας μιας ολόκληρης χώρας. Η ώρα τους είχε έρθει και όσο περνούσαν οι ημέρες, ακόμα και ο πιο δύσπιστος άρχισε να το βλέπει. Δώδεκα χρόνια μετά, η μοίρα κάτι τους είχε φυλαγμένο. Και το φανέρωσε με το καλύτερο τρόπο. Αυτή τη φορά με θύμα, τους οικοδεσπότες Γάλλους.
Και σε αυτό το σημείο θα μου επιτρέψετε να σταθώ λίγο ακόμα στο φαινόμενο Φερνάντο Σάντος. Το Euro αυτό φέρνει την υπογραφή του. Από την αρχή, μέχρι το τέλος. Όσοι έχουν καλό μνημονικό, ίσως να θυμούνται την δήλωση του, στους ομίλους ακόμα, «Εγώ, στις 10 Ιουλίου θα βρίσκομαι στην Γαλλία». Και φυσικά, δεν εννοούσε για διακοπές. Όταν ξεστόμιζε αυτή την βαρύγδουπη φράση στο μυαλό του είχε μόνο την κατάκτηση. Για αυτό είχε έρθει και αυτό έκανε. Ήταν μια ολίγον τι gutsy δήλωση, που πολύ εύκολα μπορούσε να γυρίσει μπούμερανγκ. Αλλά όπως όλοι ξέρουμε δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο. Ήταν μια μικρή δικαίωση στην πολυετή καριέρα του. Πριν από δυο χρόνια, παρέλαβε μια «αστεία» από άποψη λειτουργίας εθνική ομάδα, που είχε υποστεί ένα απίστευτο ποδοσφαιρικό κάζο στα γήπεδα της Βραζιλίας και της έβαλε τάξη. Έδωσε απίστευτη ηρεμία, μετέδωσε πίστη. Έκανε τους παίκτες να πιστέψουν στις δυνάμεις τους, όποιες και αν ήταν αυτές για τον καθένα.
Κατάφερε με την οξυδέρκεια του να αλλάξει την μοίρα αυτής της διοργάνωσης. Κατάλαβε γρήγορα ότι με την εικόνα των ομίλων δεν θα προχωρούσε στην νοκ άουτ φάση και δεν φοβήθηκε να κάνει αλλαγές. Έξω ο Καρβάλιο, μέσα ο Φόντε. Στο κέντρο έδωσε την ευκαιρία στον Σάντσεθ να συστηθεί στο ευρύ κοινό και να δείξει τα τρομακτικά ποδοσφαιρικά προσόντα του, μόλις στα 19 του χρόνια. Με το Γουίλιαμ Καρβάλιο να εντυπωσιάζει δια της κυνικότητας του. Με τον Ζοά Μάριο να «λάμπει».
Ήταν ο πρώτος που έβαλε μυαλό στον Κουαρέσμα, ναι στον Κουαρέσμα! Που έκανε τον Ρονάλντο χρήσιμο μέσω της απλότητας. Σε ένα πιο κεντρικό επιθετικό ρόλο. Όχι δεν έδωσε έμφαση στην επίθεση. Δεν το έκανε σε όλη την διάρκεια του τουρνουά, δεν το έκανε ούτε χθες. Αλλά δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το τρόπαιο φέρει το όνομα του και ας μην αρέσει σε πολλούς. Ο δικός μας Φερνάντο, έκανε τον κατά πολλούς μεγαλύτερο παίκτη στον κόσμο να τον ευγνωμονεί για πάντα. Που του χάρισε τον πρώτο τίτλο με την εθνική. Που το έδωσε αυτό που του έλειπε από την καριέρα του. Γιατί ίσως να μην είχε άλλη ευκαιρία, τα χρόνια περνάνε εξάλλου.
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον Ρονάλντο τόσο ευτυχισμένο μετά από κατάκτηση. Το χάρηκε με την ψυχή του. Περισσότερο από κάθε άλλο τρόπαιο. Είχε ένα αίσθημα ολοκλήρωσης. Ήταν έκδηλο, διάχυτο στην ατμόσφαιρα. Πανηγύριζε σαν παιδί, με τον κάθε συμπαίκτη του ξεχωριστά. Μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που πανηγύριζε μόνος του ακόμα και στις διαφημίσεις για τα σαμπουάν. Και αυτό ακόμα, χωρίς υπερβολή πιστώνεται στον Σάντος. Ένα μεγάλο μπράβο στον Φερνάντο που ακόμα και μετά από κάθε ματς με την Πορτογαλία, ανέφερε το όνομα της Ελλάδας, χωρίς να έχει καμία υποχρέωση.
Στο χθεσινό βράδυ, η μοίρα είχε ακόμη μια φορά την ευκαιρία να του στερήσει την ταμπέλα του νικητή. Δοκάρι και μέσα μάγκας, δοκάρι και έξω μαλ… θακός. Αλλά δεν το έκανε. Γιατί ακόμα και στο χάος, όλα είναι τόσο όμορφα ενορχηστρωμένα…
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου