Ο Γιώργος Κονδύλης προσπαθεί να βρει (και να ρίξει το ανάλογο ανάθεμα) στα αίτια τα οποία οδήγησαν στη χειρότερη (κατά κοινή ομολογία) εμφάνιση του Ολυμπιακού σε ευρωπαϊκό παιχνίδι που τον βάζει σε μπελάδες όσον αφορά τη ρεβάνς του Ισραήλ.
Πάει λοιπόν και το χθεσινό. Πονηρό παιχνίδι. Ποτισμένο με καχυποψία. Που επιβεβαιώθηκε. Όχι από την (όπως πάντα υπερβολική) μουρμούρα των φίλων του Ολυμπιακού, που εν μέρει είναι δικαιολογημένη, αλλά από την αγωνιστική παρουσία των ερυθρόλευκων. Ότι έγινε το βράδυ της Τετάρτης είναι απλά η εφαρμογή του «οι πράξεις φέρνουν πάντα και συνέπειες». Είτε αυτές είναι αρνητικές, είτε θετικές. Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα στο κόκκινο στρατόπεδο, η όλη κατάσταση θύμιζε δίκοπο μαχαίρι.
Από όποια μεριά και να το έπιανες, κοβόσουν. Γιατί η μια εκδοχή λέει ότι περνάς, έστω και δύσκολα. Καταφέρνεις και κερδίζεις τον «πόλεμο». Αλλά μετά από κάθε μάχη υπάρχουν και απώλειες. Μετράς δυνάμεις. Και φυσικά θα μιλάγαμε για μια πρόκριση που είναι αυτονόητη. Που είναι, ορθά, δεδομένη. Αλλά δεν περιμένεις από κανένα εύσημα. Δεν περιμένεις ενθουσιώδεις αντιδράσεις.
Από την άλλη, το κακό σενάριο, λέει πως μένεις έξω. Παθαίνεις ένα άνευ προηγουμένου ποδοσφαιρικό κάζο και αποχαιρετάς την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση στο peak του καλοκαιριού. Και φυσικά, χάνεις την ηρεμία σου, χάνεις τον ύπνο σου. Γκρεμίζεται όλο το οικοδόμημα σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Είναι και οι αντιδράσεις από τον κόσμο που έχει απαιτήσεις.
Όπως και να έχει, ο Ολυμπιακός βγαίνει από αυτή την δυάδα αγώνων πληγωμένος. Τόσο ηθικά, όσο και αγωνιστικά. Γιατί επέλεξε να εκτεθεί. Επέλεξε να πάει σε αυτήν την λογική. Σχεδόν ένα μήνα από το τέλος της μεταγραφικής περιόδου έχουν γίνει μόνο τα «μερεμέτια». Δεν έγινε κάποια ουσιαστική προσθήκη αναβάθμισης. Αποφάσισε να ριχθεί στην μάχη του τρίτου προκριματικού γύρου με το υπάρχων ρόστερ. Να στηριχθεί στην ομοιογένεια. Επιλογή που έχει λογική. Το ρίσκο το αφήνω έξω, γιατί είναι δεδομένο. Οι ερυθρόλευκοι γνώριζαν τις αδυναμίες τους, που τους στέρησαν και το κύπελλο από την ΑΕΚ. Έμειναν στάσιμοι και το πλήρωσαν. Δεν έμαθαν από τα λάθη τους.
Και κάπου εδώ μπαίνει στην εξίσωση αυτό που λέγαμε και λίγο πιο πάνω. Κάθε πράξη φέρει και συνέπειες. Και καμιά φορά η ζωή στο υπενθυμίζει με το χειρότερο τρόπο. Ο Σιόβας αποχαιρετά πολύ νωρίς το ματς, η γύμνια στα στόπερ κάνει την εμφάνιση της. Ο Πουλίδο εκτός αποστολής αφήνει τον Βίκτορ από επιλογές για αναδιάταξη με ένα διαφορετικό τύπου παίχτη από τον Ιντέγε. Ο ανεπιθύμητος αλλά υπερπολύτιμος Κασάμι να βλέπει το ματς από την κερκίδα. Ο Ολυμπιακός φώναζε για ενίσχυση, αλλά δεν την έκανε. Μέχρι τώρα. Δεν χρειάζεται να κρίνεις το αποτέλεσμα, αλλά ότι έχει γίνει πριν από αυτό. Και κατά την γνώμη μου ήταν λάθος. Χρόνος υπάρχει, καλές προσθήκες θα γίνουν, ωστόσο αν η ομάδα του Πειραιά προκριθεί στην επόμενη φάση τα λάθη δεν συγχωρούνται τόσο εύκολα όσο χθες.
Ο Ολυμπιακός μπορεί να ήταν ίδιος, όσον αναφορά το τακτικό κομμάτι στο παιχνίδι του και τις αδυναμίες του πάνω σε αυτό, αλλά τόσο διαφορετικός. Η ομάδα από άποψη προσώπων, όπως και να το κάνουμε, δεν ήταν η ίδια. Ο Καπίνο δεν έχει την εμπειρία του Ρομπέρτο αλλά μοιράζεται την ανασφάλεια που του προσφέρουν τα δυο στόπερ μπροστά του. Ο Φιγκέιρας δεν είναι Ομάρ ενώ αντίθετα μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις ο Ισπανός. Ο Μανιάτης δεν μπορεί να κάνει στο γήπεδο αυτά που κάνει ο Κασάμι και ο Μπουχαλάκης μπορεί να προσφέρει μόνο μια καλή σίγουρη, κοντινή πρώτη πάσα.
Ο Βίκτορ δεν διαχειρίστηκε καλά το χθεσινό παιχνίδι. Το κοουτσάρισμα του τον πρόδωσε. Οι δοκιμές στα φιλικά έδειχναν ένα 4-3-3 που μεταφράζεται στην γενικότερα διάχυτη καχυποψία για το εκάστοτε αμυντικό δίδυμο. Ήθελε να καλύψει τα νώτα του με την ασφάλεια που προσφέρει η τριάδα στα χαφ, αλλά τα κουκιά ήταν μετρημένα. Ο Φορτούνης χαμένος στα πλάγια και κάπως έτσι ήρθε η αλλαγή πλεύσης. Στην παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Αλλά ποιος είπε ότι ο Ολυμπιακός ακόμα και πέρυσι ήταν καλός με την μπάλα στα πόδια; Είναι (και ήταν) μια ομάδα αντίδρασης. Νιώθει πιο άνετα πίσω από την μπάλα. Και εδώ που τα λέμε είναι πιο εύκολο να περιμένεις παρά να προσπαθείς με κατοχή να πνίξεις τον αντίπαλο, για αυτό το λόγο άλλωστε, είναι και μόνο τρεις οι ομάδες που μπορούν να το παίξουν με τέτοια επιτυχία παγκοσμίως.
Η συγκεκριμένη άμυνα δεν μπορεί να αντεπεξέλθει με τις γραμμές τόσο ψηλά και ο Ισπανός τεχνικός θέλω να πιστεύω ότι θα το καταλάβει όσο είναι ακόμα νωρίς. Όπως βέβαια και ότι επιθετικά δεν μπορεί να τα περιμένει από τον αξιοπρεπή Ντε Λα Μπέγια και από τον ανύπαρκτο αμυντικά Φιγκέιρας. Θα πρέπει να πάρει περισσότερα από τις συνεργασίες Ντουρμάζ, Φορτούνη και Ιντέγε που ήταν οι κύριες εκφράσεις της ομάδας, στο επιθετικό μισό.
Η τύχη χαμογέλασε στον Ολυμπιακό που βρέθηκε αυτή η ομάδα σε αυτό το χρονικό σημείο στο διάβα του. Γιατί ίσως τώρα να μιλάγαμε τελείως διαφορετικά. Μπορεί διαχρονικά να μην μπορεί να διαχειριστεί τα ματς με μικρότερης δυναμικότητας ομάδες αλλά θα πρέπει να το ξεπεράσει και να μάθει να ζει με αυτό. Ειδάλλως, την άλλη Τετάρτη δεν θα λέμε για απλά μια πληγή από κόψιμο, αλλά για ακρωτηριασμό…
Υ.Γ Ο Σεμπά μπορεί να μην κάνει γκελ στον κόσμο αλλά έδειξε γιατί όλες οι ομάδες έχουν ανάγκη ακόμα και από τέτοιου είδους παίκτες. Γιατί όταν μιλάμε για ένα σύνολο, κάθε κομμάτι έχει την χρησιμότητα του.
Υ.Γ 1 Κάθε παίκτης αντιδρά διαφορετικά στην κριτική. Δεν λέω ότι είναι σωστή η γιούχα, αλλά σίγουρα μπορεί να είναι εποικοδομητική. Βέβαια αυτό που έγινε χθες, εν βρασμώ ψυχής, έκαψε ένα χαρτί από την τράπουλα του Βίκτορ. Ειδικά με τον Σιόβα εκτός μάχης.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου