Όποιος έπεσε αποκαμωμένος για ύπνο πριν τις 11 το βράδυ της Παρασκευής, σίγουρα έχασε την ευκαιρία να παρακολουθήσει την εξέλιξη ενός από τα πιο επιτυχημένα στρατιωτικά reality show της γενιάς μας, στα στούντιο της πολύπαθης Τουρκίας. Γράφει, ο Κώστας Κουτσαυλής.
Χρόνια είχαμε να παρακολουθήσουμε ένα τόσο καλοστημένο και ρεαλιστικό show σε ζωντανή μετάδοση, αλλά το χθεσινό (παρολίγον) πραξικόπημα των 104 στρατιωτικών μας αποζημίωσε για τα καλά. Ο απόηχος της -περίπου επτάωρης- ανακατωσούρας στην Τουρκία έχει καλυφθεί από ένα υπέροχο κεντητό «σεντόνι», ποτισμένο με μπόλικο παρασκήνιο, το οποίο σκεπάζει τις ενέργειες των «παικτών» αυτού του reality, είτε κατέληξαν ως νικητές, είτε ως ηττημένοι...
Ο μεγάλος πρωταγωνιστής της βραδιάς είναι αναμφίβολα ο Ερντογάν, καθώς ένα μεγάλο τμήμα του στρατού κινήθηκε εναντίον του προσπαθώντας να τον ανατρέψει, όμως στο τέλος, εκείνος αποδείχθηκε πολύ σκληρός για να «πεθάνει». Σε τέτοιες καταστάσεις, όταν ο ηγέτης της χώρας καταφέρνει να μην κινδυνεύσει, έχοντας ως όπλο τη δυνατότητα να περιπλανιέται στους αιθέρες, αλλά και να επικοινωνήσει επιτυχώς με το λαό του, ο οποίος έκανε πράξη το κάλεσμά του, τότε χωρίς δεύτερη σκέψη, το «στέμμα» παραμένει στα δικά του χέρια.
Όμως, η «ευρεία» αυτή νίκη του κόντρα στους «φορείς του σκοταδισμού» όπως ανέφερε ο ίδιος, αναμφίβολα καλύπτεται από πολλά «αλλά». Πρώτιστα, το γεγονός πως κατάφερε να ξεφύγει με υπερβολική ευκολία, αλλά και να επικοινωνήσει μέσω Skype με τον τουρκικό λαό, καλώντας τον μάλιστα να κατέβει στους δρόμους για να διαφυλάξει ουσιαστικά τη δική του εξουσία, αποδεικνύει το «ύποπτον» της υπόθεσης. Μιλάμε πάντα για τον Ρ.Τ Ερντογάν, ο οποίος έχει κλειδαμπαρώσει άπειρες φορές τα social media, ενώ όσοι είχαν βρεθεί στην πλατεία Ταξίμ στο πρόσφατο παρελθόν, ακόμα θυμούνται την αντιμετώπιση που είχαν από τον ηγέτη τους και τα όργανά του.
Παρά το γεγονός πως εδώ και λίγα χρόνια η Τουρκία έχει μπλεχτεί για τα καλά στη δίνη των δικών της αντιθέσεων, δεν αποτελεί μυστικό πως από τα χρόνια της εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας από τον Κεμάλ, ο στρατός έπαιζε και εξακολουθεί να παίζει το ρόλο του ρυθμιστή στα πολιτικά πεπραγμένα της χώρας. Και, δυστυχώς για τον λαό της, δεν ήταν η πρώτη φορά που έρχεται αντιμέτωπος με τα «χακί», καθώς ο στρατός έχει αναλάβει τις τύχες της χώρας ούτε μια ούτε δύο αλλά τουλάχιστον μισή ντουζίνα φορές στο παρελθόν.
Μετά την επιβεβαίωση πως ο στρατός προσπαθεί να πάρει στα χέρια του την κατάσταση, όλοι περιμέναμε τις αντιδράσεις των «μεγάλων δυνάμεων» του πλανήτη, οι οποίες ήταν περισσότερο ήσυχες απ' όσο νομίζαμε. Οι ΗΠΑ, δια στόματος Τζόν Κέρι, καθυσήχαζαν τους πάντες από την αρχή των γεγονότων. Η Ευρώπη από την άλλη, τηρούσε σιγή ιχθύος μέχρι να κριθεί το αποτέλεσμα της «μονομαχίας» του Ερντογάν με μερίδα του στρατού. Ακόμα και στην Ελλάδα, όπως μετέδωσαν τα δικά μας ΜΜΕ, η ΕΥΠ είχε πληροφορηθεί από νωρίς το απόγευμα για τις κινήσεις των πραξικοπηματιών.
Άρα η χθεσινή αναστάτωση γιατί προκλήθηκε; Γιατί άραγε ο στρατός να προχωρήσει σε μια κίνηση που εκ των προτέρων, ήταν καταδικασμένη να αποτύχει, μην έχοντας τη στήριξη του συνόλου των δυνάμεών του; Μια κίνηση που εν τη γενέσει της είχε όλα τα χαρακτηριστικά της αποτυχίας πάνω της καθώς ενήργησε σε prime-time ζώνη, καθυστέρησε να καταφερθεί εναντίον των πολιτικών παραγόντων, δεν είχε την απαιτούμενη υποστήριξη και τέλος είχε προπαγανδιστεί εδώ και καιρό από μερίδα των τουρκικών -και όχι μόνο- ΜΜΕ. Με λίγα λόγια, ήταν προγραμματισμένη.
Η κυρίαρχη άποψη υποστηρίζει πως το χθεσινό show ήταν έργο του ίδιου του Ερντογάν, ο οποίος ήθελε να ενισχύσει τη θέση του μπροστά στα εμπόδια που του είχαν υψωθεί τον τελευταίο καιρό, αναφορικά με τη δημιουργία νέου Συντάγματος, αλλά και για τη μετατροπή της προεδρίας του σε εκτελεστική, πετυχαίνοντας μια επικοινωνιακή νίκη κόντρα στο «παρακράτος». Έπειτα, υπάρχουν και οι φωνές που αναφέρουν την ανάμιξη των ΗΠΑ, οι οποίες είδαν τον άλλοτε ισχυρό εταίρο τους να προσεταιρίζεται όλο και περισσότερο με την πλευρά της Ρωσίας και υποχώρησαν όταν έλαβαν τις όποιες εγγυήσεις από τον «ιπτάμενο Ρετζέπ Ταγίπ».
Το ζήτημα είναι πως στο βάθρο των νικητών της χθεσινής «τηλεμονομαχίας» δε θα βρεθεί ο τουρκικός λαός, ο οποίος κλήθηκε να επιλέξει μεταξύ της προφανούς δικτατορίας των στρατιωτικών και της ήδη υπάρχουσας, λίγο πιο εξευγενισμένης, διοίκησης του Ερντογάν. Τα παιχνίδια που παίζονται εδώ και καιρό στις πλάτες του είναι ξεδιάντροπα μέχρι το μεδούλι, ενώ μέρα με τη μέρα βλέπει τις προσωπικές (και συλλογικές) ελευθερίες του να εξανεμίζονται. Είτε αυτό είναι θέλημα θεού, είτε θέλημα Ερντογάν, είτε θέλημα των ξένων.
Παράλληλα με την προέλαση του στρατού αλλά και της ιπτάμενης επίβλεψης του Ερντογάν, δεκάδες άμαχοι έχασαν τη ζωή τους, πληρώνοντας το τίμημα του «τρίτου προσώπου» σε μια μάχη που αφορά δύο. Όπως και στη Νίκαια, έτσι και στην Τουρκία, οι κυνικοί αναλυτές κατονόμασαν αυτές τις απώλειες ως παράπλευρες. Για άλλη μια φορά, ο λαός της γείτονος χώρας αιματοκυλιέται, αποτελώντας το τρόπαιο για τον κάθε επικίνδυνο, αλλά και ένα μέτρο επίδειξης δύναμης από κάθε πλευρά. Και ως αντάλλαγμα, μάλλον θα πάρει πίσω μια ακόμα σκληρότερη αντιμετώπιση από τον ίδιο τον ηγέτη που στήριξε τα ξημερώματα του Σαββάτου.
Όσο για το μέλλον, η χθεσινή κίνηση, φερόμενη ως προβοκάτσια, αποδεικνύει πως στη γειτονιά μας τα πράγματα βαίνουν προς μια άλλη, άσχημη τροπή. Στην ανατολική Μεσόγειο, όλα όσα «σιγόβραζαν» τον τελευταίο καιρό, βρήκαν τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και να μας δείξουν το προφανές. Πως από εδώ και στο εξής θα συμβούν ουκ ολίγα (περίεργα και μη) στο δικό μας «μαχαλά», τα οποία -όπως και να 'χει-, δε θα είναι για το δικό μας καλό.
Πάντως σίγουρα, στα της Τουρκίας, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να υπάρξει στο μέλλον και δεύτερο part, ακόμα κι αν η «σκηνοθεσία» είναι διαφορετική αυτή τη φορά. Τους πραγματικούς νικητές θα τους βρούμε αργά η γρήγορα, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει, καθώς σε τέτοιες περιπτώσεις, ο λαός (κάθε χώρας) παίρνει αυτόματα τη θέση του ηττημένου...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου