Οι λακκοι σκαβονται απο δυο μεριες...

Εκατό και πλέον φέρετρα θα φτιαχτούν άδικα για κάποιες άτυχες ψυχές στη Νίκαια της Γαλλίας και ο Κώστας Κουτσαυλής αναρωτιέται, εάν σε ένα σκηνικό που επαναλαμβάνεται όλο και συχνότερα, η «δημοκρατία της Ευρώπης» είναι όντως άμοιρη ευθυνών, η μήπως τελικά σκάβει και εκείνη τους λάκκους των αθώων...

Δεν πέρασαν παρά επτά μήνες και ο κόσμος βρίσκεται στο ίδιο ακριβώς σημείο. Σε ένα «deja vu» των γεγονότων του Stade de France, η ανθρωπότητα αναγκάζεται να θρηνήσει άλλη μια εκατόμβη θυμάτων, αυτή τη φορά όχι στο Παρίσι, αλλά λίγο πιο μακριά, στη Νίκαια.

Εκατομμύρια κόσμου παρακολούθησε εμβρόντητο όσα προκάλεσε ένα φορτηγάκι, το οποίο μετέτρεψε μια ημέρα χαράς σε ημέρα θρήνου. Χάρη στα social media, όσοι έχουν γερό στομάχι μπόρεσαν να διαπιστώσουν μέσω των χιλιάδων φωτογραφιών και των δεκάδων βίντεο το πλήρες μέγεθος μιας ανήκεστης καταστροφής, σε μια χώρα που παλεύει να μπαλώσει (και όχι να κλείσει, αυτό δε γίνεται) τις πληγές από τις επιθέσεις του Νοέμβρη.

Οι αντιδράσεις στα προφίλ αρκετών ανθρώπων ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενες και ως ενός σημείου άκρως δικαιολογημένες. Η «τρομοκρατία» έβαλε στον «δημοκρατικό κόσμο» άλλο ένα γκολ και μάλιστα δίχως να υπάρχει τερματοφύλακας να υπερασπιστεί το οτιδήποτε. Όμως, υπάρχει ένα τεράστιο «αλλά» κατά τη γνώμη μου, που φορώντας τη μάσκα του καλού, δίνει περισσότερη ροή σε αυτό το ποτάμι αίματος, το οποίο δεν έχει σταματήσει να κυλά άφθονο τον τελευταίο καιρό σε εκατοντάδες πλευρές της Ευρώπης, αλλά και του κόσμου.

Μόνο που σε όλες αυτές τις ιστορίες (Κων/πολη, Παρίσι, Ορλάντο κλπ...), οι οποίες δημιουργούν χωρίς περιστροφή εκατόμβες θυμάτων και σκάβουν εκατοντάδες λάκκους για να θαφτούν στο χώμα αθώοι άνθρωποι, δεν φτιάχνονται από ένα ζευγάρι χέρια. Δυστυχώς, υπάρχει και δεύτερο. Υπαίτιος δεν είναι μόνο ο ISIS, αυτό το «υπέροχο» προκάλυμμα του σκοταδιστικού κόσμου, το οποίο «ταχταρίστηκε» στα χεράκια των Αμερικάνων και των Ευρωπαίων, αλλά είναι και αυτοί που τον μεγάλωσαν...

Στο μεγάλωμα αυτού του τέρατος ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευθύνη έχουν όσοι τον τάισαν, έχοντας τα δικά τους συμφέροντα και τους δικούς τους σκοπούς, για να αλωνίσουν ακόμα περισσότερο την ήδη κατεστραμμένη Μέση Ανατολή. Μόνο που όταν καλομάθεις τον «καλοφαγά» αυτός επεκτείνεται δίχως έλεος και αποφέρει όλα τα δεινά τα οποία παρακολουθούμε εμείς από τις οθόνες μας τάχα μου δήθεν «εμβρόντητοι» για το πλήγμα που υφίσταται η «δημοκρατία» των διπρόσωπων. 

Μια δημοκρατία η οποία φτιάχτηκε από αυτούς και εξυπηρετεί μονάχα αυτούς. Εκείνους που στα φανερά μπορεί να κλαίνε και θρηνούνε για τα εν οίκω τους, ωστόσο δε σταματούν να εξοπλίζουν, να καλύπτουν και να δίνουν βήμα στον ISIS και σε κάθε ISIS. Ηθοποιοί με (ή δίχως) μάσκα.

Αφήνοντας λοιπόν άλλο ένα ποτάμι δάκρυα για τους αθώους αυτούς ανθρώπους που σκοτώθηκαν εν αγνοία τους, δίχως να φταίνε σε τίποτα, καλό θα ήταν να μην μασήσουμε από τα κροκοδείλια δάκρυα όλων αυτών των ηγετών, που μέρα με τη μέρα αποδεικνύουν το προφανές. Πως δεν δίνουν στην πραγματικότητα δεκάρα τσακιστή για τις ζωές των ανθρώπων, άντε καμιά πενταροδεκάρα.

Τόσο δύσκολο είναι πια να «μαζέψουν» τα «ίδια» τους τα «παιδιά»;... Ας μη γελιόμαστε! Είναι φανερό πως οι λάκκοι μας σκάβονται από δύο μεριές. Η μια έχει το ρόλο του μαστιγίου, φαίνεται, ορίζεται και κρατάει όπλα. Η άλλη όμως ξεγελά στην εμφάνιση αλλά όχι στην όψη. Πίσω απ' τα κοστούμια και τους λίβελους περί δημοκρατίας και ελευθερίας, το χρήμα, η εξουσία, τα συμφέροντα και οι επενδύσεις είναι γι' αυτούς ζητήματα ζωής και θανάτου....


Δὲ μᾶς ἀφήνουν Ῥόμπσον νὰ τραγουδᾶμε
δὲ μᾶς ἀφήνουν καναρίνι
πού ῾χεις φτερὰ ἀητοῦ
μαῦρε ἀδερφέ μου
δόντια ποὺ ἔχεις
μαργαριτάρια
δὲ μᾶς ἀφήνουν νὰ ψηλώσουμε φωνή.


Ναζίμ Χικμέτ...

Αρθρογράφος: Kώστας Κουτσαυλής