Euro 2016: Τι σας κανει το Κρεμλινο;

Πρώτο ματς στη Μασσαλία. Πρώτο ματς για την Ανδριάνα. Γεμίσαμε πρωτιές. Η Αγγλία πάντως πάλι φεύγει χωρίς νίκη σε πρεμιέρα της στη διοργάνωση. Γράφει η Ανδριάνα Βούτου.

Χθες, Παρασκευή 10 Ιουνίου του 2016, βρέθηκα σε ενα «café des sports» μαζί με μια παρέα Γάλλων. Εγώ στη Γαλλία το καλοκαίρι του Euro , ποιος θα το φανταζόταν. Ήμουν τόσο κοντά και ταυτόχρονα  τόσο μακριά από αυτό το υπερθέαμα που λάμβανε χώρα στο Stade de France. Ένας φίλος μου ανέβαζε φωτογραφίες μέσα από το γήπεδο. Τον ζήλευα... Του έστειλα μάλιστα «Να σου καεί το βίντεο ΡΕ», δίνοντας έμφαση στο «ρε» που ξέρω ότι τον ενοχλεί. Στα γκολ πανηγυρίσαμε ξέφρενα, ήπιαμε σφηνάκια κερασμένα από το μαγαζί και τραγουδήσαμε αγκαλιασμένοι τον ύμνο της Γαλλίας. Δεν τον ήξερα, αλλά το πάθος με παρέσυρε.

Σήμερα ήρθε η μεγάλη μέρα. Το πρώτο ματς μου σε διοργάνωση Euro. Όχι από την τηλεόραση, ούτε από κάποια pub εδώ κοντά. Μέσα από τις κερκίδες, μέσα στο Stade Vélodrome.  Μέρες το ονειρευόμουν. Και να σκεφτείτε είναι το πρώτο στη σειρά  αγώνων που θα παρακολουθήσω. Ναι ναι, είμαι από τους τυχερούς. Δεν υποστήριζα καμιά από τις δυο ομάδες. Αδιάφορες και οι δυο. Όμως, με τα τελευταία γεγονότα των Άγγλων φίλων μας που με τον ερχομό τους στη Μασσαλία τα έκαναν όλα λίμπα, έγινα θερμός υποστηρικτής της  Ρωσίας. Είμαι κατά της βίας και οι φίλοι μας οι Άγγλοι όσο ευπρεπείς θέλουν να το παίζουν, τόσο μεθύστακες και αλήτες φάνηκαν στα μάτια μου. Πώς γίνεται να έρχεσαι για να απολαύσεις την ομάδα σου και να καταλήγεις στο νοσοκομείο οικειοθελώς;

Μπήκα μέσα. Ήμουν μεσα, δε το πίστευα... Το στάδιο γεμάτο. Πρώτη φορά το έβλεπα γεμάτο. Το είχα συνηθίσει άδειο και ήσυχο. Μια ατμόσφαιρα μαγική, μια μυρωδιά χαράς, μια δόση αδρεναλίνης για να νιώσω λίγο πιο ζωντανή απ’ ότι συνήθως. Ακούγοντας τους εθνικούς ύμνους ανατρίχιασα. Μπορεί να μην ήξερα τι λένε αλλά ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά. Το ματς ξεκίνησε. Πολλά κόρνερ! Οι Άγγλοι πιέζουν, μα τίποτα. Πιέζουν χωρίς καμιά επιτυχία στις τελικές προσπάθειες. Είναι ζωηροί σε σχέση με τους Ρώσους. Το ημίχρονο έρχεται γοργά. Πώς πέρασε έτσι η ώρα;

Κάνω ένα τσιγάρο, δυο, τρία. Μέρες έχω να καπνίσω. Δε το πιστεύω ότι βλέπω από κοντά αυτούς τους ποδοσφαιριστές. Μπα, σαν τον Παναθηναικό, τίποτα... Οι ομάδες ξαναβγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Νομίζω ότι είμαι πιο ενθουσιασμένη από το ίδιο το γήπεδο και την ατμόσφαιρα των οπαδών παρά από τις δυο ομάδες. Παραλίγο αυτογκόλ. Μα βρε Ντάιερ! Ωραίος ο Σμόλοβ, έχει αυτή την ψυχρή ομορφιά του Βορρά. Θα τον πάσαρα σε φίλη μου, στανταράκι. Ένας φίλος μου θέλει το ματς να έρθει γκολ-γκολ. Αχ, ας δούμε κανένα γκολ επιτέλους.  Να το, το έβαλαν οι Άγγλοι. Πανηγυριζω... Κάτσε, εγώ δεν ήμουνα με τη Ρωσία; Ήρθε κι η ισοφάριση από την Ρωσία. Φωνάζω και χοροπηδάω. Ντάξει, με τη Ρωσία είμαι... Τον γλίτωσα τον ψυχολόγο! Καληνύχτα σας...

Υ.Γ: Πού ηταν ο Βάρντι τελικά;

Αρθρογράφος: Ανδριάνα Βούτου