Euro 2016: Ανοιξαμε το... χρονοντουλαπο (pics, vids)

Το Euro είναι μια συνήθεια που έγινε λατρεία. Ποδοσφαιρόφιλοι και μη, καθονται στις βεράντες τους να απολαύσουν ένα ματς μαζί με μια κρύα μπύρα. Πόσες ωραίες στιγμές, πόσα φοβερά γκολ ή αδιανόητες διακρίσεις έχουμε ζήσει; H παρέα του Mix This δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό κι έγραψε για την αγαπημένη της στιγμή στον θεσμό που λέγεται Euro.

Τι να πρωτοθυμηθείς από τα περασμένα Euro; Υπάρχουν τόσες στιγμές μοναδικού κάλλους που μπορεί η μνήμη να επαναφέρει και να σε κάνει να νοσταλγήσεις λίγο την έκπληξη που ένιωσες την στιγμή που γινόνταν. Ειδικά εμείς οι Έλληνες έχουμε το καλοκαίρι του 2004 στην κορυφή των στιγμών που θα βγάζαμε από το... χρονοντούλαπο μας. Τι έπος κι εκείνο της Πορτογαλίας! Η ίδια παρέα που χθες προέβλεπε τον νικητή του φετινού Euro, σήμερα θυμάται την δική της αγαπημένη στιγμή, αν μπορείς να ξεχωρίσεις μια μέσα σε τόσες πολλές. 

Bonus track: Απαγορεύτηκε ρητά από την ομάδα των αρχισυντακτών η οποιαδήποτε αναφορά στο Euro 2004. Οι λόγοι είναι προφανείς... Αν και δεν το τήρησαν ΌΛΟΙ.

Ζέτα Κατσίκα

Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι δεν δύναται να κάνεις αυτή την ερώτηση σε Έλληνα και να μην απαντάει το «έπος» της Πορτογαλίας! Αλλά επειδή η αρχισυνταξία μας απαγόρευσε την αναφορά στο Euro του 2004 (και εγώ σέβομαι την αρχισυνταξία μας…), θα αναφέρω την αμέσως επόμενη που μου ήρθε στο μυαλό. Και αυτή δεν είναι άλλη από την γκολάρα του τεράστιου Γιώργου Καραγκούνη στο ματς με την Ρωσία, για το Euro του 2012!

Όχι μόνο γιατί ήταν το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης, που έδωσε τη νίκη με 1-0 στην Ελλαδάρα μας, αλλά γιατί με αυτό βρεθήκαμε στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, αν και δεν θέλω να θυμάμαι το μετά (Γερμανία φτου…)! Πέρα όμως από αυτά, ακόμα θυμάμαι την συγκίνηση που ένιωσα, όταν ο «Κάρα» απέδειξε ότι ήταν κι είναι ακόμα η «ψυχάρα» του ελληνικού ποδοσφαίρου, σε μια περίοδο που άκουγε τα χειρότερα από τους Έλληνες οπαδούς! 

Σωκράτης Μπάκας

Με ρώτησαν ποια είναι η αγαπημένη μου στιγμή από τα περασμένα Euro, όχι όμως αυτήν της κατάκτησης του τροπαίου από την Ελλάδα το 2004. Οκ είπα και εγώ και έστυψα το μυαλό μου και της αναμνήσεις για να βρω την πιο χαρακτηριστική. Διάολε, αυτή δεν είναι άλλη από την αλλαγή τον τραυματισμό του Πάβελ Νέντβεντ, στον ημιτελικό του 2004 με την Ελλάδα. 

Ο Κατσουράνης μαρκάρει τον ηγέτη της Τσεχίας στην ελληνική περιοχή, εκείνος πέφτει κάτω και σφαδάζει από τον πόνο και λίγα λεπτά μετά γίνεται αλλαγή, με ολόκληρο το γήπεδο να τον χειροκροτεί. Και τότε είναι που σκέφτεσαι, «ναι ρε φίλε, τώρα θα τους πατήσουμε τους Τσέχους και θα πάρουμε εμείς την πρόκριση». Άτυχη στιγμή για τον Νέντβεντ, που άξιζε έναν διεθνή τίτλο με την καλύτερη Τσεχία όλων των εποχών. Το χειροκρότημα από όλο το γήπεδο στην αλλαγή του, δείχνει τον απεριόριστο σεβασμό που ενέπνεε ο παιχταράς σε όλον τον κόσμο!

*Από το 0:48 και μετά, παρακαλώ!

Γιώργος Κονδύλης

Για να την πω την αμαρτία μου, δεν είμαι και ο μεγαλύτερος fan του Euro. Το μουντιάλ με εξίταρε ανέκαθεν. Έχει κάτι το διαφορετικό αυτή η διοργάνωση, κάτι το ξεχωριστό. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορώ να απαρνηθώ την μεγαλύτερη ευρωπαϊκή γιορτή του ποδοσφαίρου. Όχι, αυτό είναι αδύνατον. Έχει, είχε και θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Όπως και σε όλων των Ελλήνων θέλω να πιστεύω. Όταν σκέφτομαι Euro, το μυαλό μου αβίαστα, αυτόματα ταξιδεύει στο έπος του 2004. Και να ήθελε δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ναι τότε που κουφάναμε κόσμο και κοσμάκη. Τότε που δεν το περίμενε κανείς. 

Η πιο όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία. Που δεν είχε δράκο. Ευτυχώς. Και όχι όταν σκέφτομαι Euro, δεν αναπολώ την κεφαλιά του Χαριστέα, που έδωσε το τρόπαιο και κάτι ακόμα καλύτερο, σπάνιο footage, από όλες τις οπτικές γωνίες παρακαλώ, του κλαυθμυρισμού του Κριστιάνο. Σκέφτομαι τι έγινε λίγα 24ώρα πιο πίσω. Το ματς με την Τσεχία. Και πιο συγκεκριμένα, την κεφαλιά του Δέλλα. Εκείνο το όμορφο βράδυ του Ιουλίου. Παίζω στο repeat την φάση βήμα-βήμα. Από την εκτέλεση του κόρνερ, που μου φάνηκε σαν αιωνιότητα (για τον Τσιάρτα μιλάμε άλλωστε) μέχρι το θεόρατο άλμα του Τράι που μας έστειλε να κάνουμε παρέα με όλους του θεούς του Ολύμπου. Γιατί για μένα αυτή ήταν η στιγμή που το κατάλαβα. Ακόμα και αν βρισκόμουν στην τρυφερή ηλικία των 10. Αυτό το Euro δεν το χάνουμε ρε γαμώτο!

Χρήστος Βαρδάτσικος

Οι στιγμές που ζήσαμε το 2004 ειναι προφανώς εκτός συναγωνισμού. Οχι όμως οτι οι υπόλοιπες διοργανώσεις δεν πρόσφεραν αντιστοιχες που μας κράτησαν καθηλωμένους. Θα διαλέξω ενα ματς. 29 Ιουνίου 2000 στο Αμστερνταμ, Ολλανδία-Ιταλία. Μεσα σε ενα πορτοκαλί γήπεδο (κυριολεκτικά), με τους Ολλανδούς να σφυροκοπούν επι 90 λεπτά την εστία του Τόλντο και τους Ιταλούς να μη λυγίζουν με τιποτα. Έχοντας βέβαια και μια άμυνα πραγματικά παγκόσμιας κλάσης. 34ο λεπτό, κόκκινη ο Τζαμπρότα. Οι Ιταλοί δε βγαίνουν απο την περιοχή τους. Πέναλτι του Νέστα στον Κλάιφερτ, σουτάρει ο Φρανκ Ντε Μπουρ, το βγάζει ο Τόλντο. 

Πέναλτι του Ιουλιάνο στον Νταβίντς, δοκάρι ο Κλάιφερτ. Παράταση. Οι Ολλανδοί δεν απογοητεύονται, αλλά η μπάλα δε μπαίνει μέσα με τίποτα. Και πάνε στα πέναλτι. Οι Ολλανδοί ειναι διαλυμένοι ψυχολογικά, μονο ο Κλάιφερτ βάζει το τρίτο, οι Ιταλοί το καθαρίζουν. Οι ''Ορανιε'' κάνουν χρόνια να συνέλθουν από αυτή την ήττα, δεν προκρίνονται καν στο Μουντιάλ του 2002. Όσο για τους Ιταλούς, η δικαιοσύνη απονεμήθηκε στον τελικό. Οι Γάλλοι τους ισοφάρισαν στο τελευταίο λεπτό της κανονικής διαρκειας και ο Βίλτορ τους σκότωσε στην παράταση. Ό,τι δίνεις παίρνεις.

Κώστας Σορόπουλος

Είναι κάποιες στιγμές που δεν τις ξεχνάς εύκολα. Και όσο περισσότερο μεγαλώνεις, όλο και αυξάνει ο αριθμός αυτών των στιγμών. Καλοκαίρι 2012, Euro 2012. Σαββατόβραδο και η παρέα αποφάσισε να μην βγει για βόλτα, παρά την αυξημένη, σε αριθμό, γυναικεία παρουσία. Διαλέξαμε διαμέρισμα 6ου ορόφου, βγάλαμε στο μπαλκόνι την τηλεόραση. Φυσικά, το σουβλατζίδικο της γειτονιάς είχε ξεχωριστή πρόσκληση.

 Και όταν όλα δεν κυλούσαν καλά και η αγωνία ανέβαινε, οι Ρώσοι κοιμήθηκαν, ο «Κάρα» σκόραρε και εμείς κοντέψαμε να φτάσουμε στο δεύτερο. Οι γυναίκες δυό φορές χειρότερες από τους άντρες. Το πρώτο Euro που βλέπαμε σαν παρέα, δίχως γονείς και παρελκόμενα. Όσο να ‘ναι σου μένει. Και μετά, στα Προημιτελικά ήρθε η Γερμανία…

Μαρία Κρουστάλη 

Υπάρχουν στιγμές που σου μένουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό. Που όσα χρόνια κι αν περάσουν όταν τις αναπολείς είναι σαν να τις ζεις ξανά και ξανά όπως ακριβώς την πρώτη φορά. Μια τέτοια προσωπική στιγμή είναι και αυτή του τελικού μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας για το Εuro 2000 στο Ρότερνταμ. Πολλοί ποδοσφαιρόφιλοι θυμούνται τον συγκεκριμένο τελικό ως έναν από τους καλύτερους στην ιστορία της διοργάνωσης. Και όχι άδικα… Μικρό παιδάκι τότε μην καταλαβαίνοντας πολλά πολλά το ματς χαράχτηκε στην μνήμη μου καθώς ήταν το πρώτο που παρακολουθούσα. «Τρικολόρ» εναντίον «Ατζούρι» λοιπόν. 

Και με τους δυο τους να κοντράρονται επί 90 και κάτι λεπτά και δυο παρατάσεις, άμυνες που «σπάνε» κόκκαλα και ένα «χρυσό γκολ» του Τρεζεγκέ λίγα λεπτά πριν την λήξη της παράτασης. Αυτό ήταν, η Γαλλία στην κορυφή της Ευρώπης. Πολλά χρόνια μετά ένας συνάδερφος σε μια συζήτηση αναφέρει πως « ίσως η ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου να ήταν διαφορετική, αν ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο δεν είχε χάσει τα δύο απίστευτα τετ α τετ και ειδικά το δεύτερο στο 84’».Δεν ξέρω αν  έχει δίκιο… ξέρω όμως πόσο τυχερή είμαι που η πρώτη μου επαφή με το –πλέον- αγαπημένο μου άθλημα ήταν σ’ αυτή την αναμέτρηση.

Κώστας Τάτσης

Αγαπημένη στιγμή ε; Θα έλεγα σίγουρα την κατάκτηση του τροπαίου το 2004, αλλά η Ανδριάνα δαγκώνει. Οπότε θα το αποφύγω. Αμέσως επόμενη λοιπόν, είναι πάλι με την Εθνική μας ομάδα. Στα προημιτελικά του Euro 2012. Βλέπαμε το ματς στην πλατεία της κατασκήνωσης. Αντίπαλός μας η Γερμανία. Πανίσχυρη και πιο έτοιμη από μας. Δεχόμαστε το πρώτο γκολ και, θυμάμαι, πως ανατρίχιασα. Σαν να ήξερα πως θα σκοράρουμε κι εμείς. Αμέσως γύρισα στον Νικόλα, έναν από τους ομαδάρχες του Διονύσου και του είπα «θα βάλουμε γκολ».

 Εκείνος γέλασε και κούνησε το κεφάλι αρνητικά. Ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο και

συνεχώς ανέβαινε η διάθεσή μου. «Νικόλα, όπου να ‘ναι μπαίνει». Φτάνουμε στο 54^ο λεπτό. Σαλπιγγίδης από δεξιά. Μπαίνει μέσα στην περιοχή, κάνει παράλληλη μπαλιά στον Σαμαρά κι εκείνος καταφέρνει να σηκώσει στο... πόδι 1300 άτομα μέσα σε μια κατασκήνωση που έπρεπε να μείνει ήσυχη. Το μόνο που θυμάμαι, είναι αυτό το τέρμα. Α, ψέματα! Και η αγκαλιά του Νικόλα ήταν όλα τα λεφτά. Και το δάκρυ το δικό μου. Χάσαμε 4-2 αλλά, ας μη γελιόμαστε, ποιος χέστηκε;

Πέτρος Τσίγκλας

Στις 4 Ιουλίου του 2004 δεν υπήρχε ζωντανό ον στην Ελλάδα, το οποίο δεν έβλεπε ποδόσφαιρο. Η Εθνική μας ομάδα έπαιζε στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, απέναντι στους οικοδεσπότες Πορτογάλους, τους οποίους είχε κατατροπώσει στην πρεμιέρα της διοργάνωσης. Και το ξανάκανε. Το «αγγελικό» ποδόσφαιρο (Άγγελος Μπασινάς στο κόρνερ και Άγγελος Χαριστέας στην κεφαλιά – κανονιά) επικρατούσε για άλλη μια φορά, στέλνοντας μας στα «ουράνια». 

Προσωπικά δεν θυμάμαι άλλη στιγμή να έχω ουρλιάξει τόσο για ένα γκολ, για ένα ματς. Η τάση μου να σπάω πράγματα, είτε από χαρά είτε από λύπη, παρακολουθώντας ποδόσφαιρο, πιθανώς να ξεκίνησε από τότε. Από μία πλαστική καρέκλα. Κι αν τότε ήμουν μικρός και δεν είχα συνειδητοποιήσει το τι πραγματικά είχε γίνει, μήπως τώρα που «μεγάλωσα» έχω; Έχουν περάσει δώδεκα χρόνια κι όμως, όταν ακούω, ξανά,το “ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΕΥΡΩΠΗΣ Η ΕΛΛΑΔΑ” ακόμα τσιμπιέμαι.

Κώστας Κουτσαυλής

Γενικά με τα Euro δεν τα πάω πολύ καλά, διότι είμαι παιδί των Μουντιάλ, μπήκε και ο περιορισμός (σωστά) να σφίξουμε τα δόντια και να μη γράψουμε για το «Πειρατικό του Ζαγοράκη»... Με παιδεύετε! Τέλος πάντων η πιο δυνατή προσωπική μου στιγμή είναι το γκολ του Καραγκούνη με τη Ρωσία το 2012, το οποίο κόντεψε να με στείλει μια ώρα αρχύτερα. Τι εννοώ; 

Είχαμε που λέτε μαζευτεί με μια πολυπληθή παρέα (μαζί και ο Σορόπουλος) σε μπαλκόνι φιλικού σπιτιού το οποίο βρίσκεται στον 6ο όροφο. Βάζει γκολ ο Κάρα και όπως μου είπανε (εγώ τα έχω σκόρπια ακόμα στο μυαλό μου) είχα ζωστεί με ενα κασκόλ της εθνικής και χοροπήδαγα στα κάγκελα με τους υπόλοιπους να με κρατάνε για να μη φύγω με το κεφάλι στο πεζοδρόμιο... Ωραία πράματα!

Μπάμπης Λάμπρου

Θα αντισταθώ στον πειρασμό και δεν θα αναφερθώ στο Ελλάδα-Ρωσία 1-0 με τον «Τυπάρα» να μας στέλνει στα προημιτελικά και τον Σάντος να «συλλαμβάνεται» από την κάμερα να περιμένει πώς και πώς το ημίχρονο και τη λήξη για να καπνίσει. Θα πάω πίσω στο 2000, γιατί ως παιδί 11 ετών τότε, οι εικόνες που εισέπραττα φιλτράρονταν διαφορετικά.  Και έχουν μείνει #romantikes στο μυαλό μου, όπως θα χαρακτηρίζονταν σήμερα αν αποτυπώνονταν μέσω των social media. Στον ημιτελικό εκείνης της διοργάνωσης, οι Ολλανδοί, που είχαν την υποστήριξή μου, λόγω Μπαρτσελόνα (είχαμε πολλούς τότε, λόγω Κρόιφ και Φαν Χάαλ), έπαιζαν στην έδρα τους, κόντρα στην Ιταλία, για την πρόκριση στον τελικό της (συν)διοργάνωσης Ολλανδίας-Βέλγιου. 

Οι «Oράνιε» έρχονταν από το εντυπωσιακό 6-1 επί των Γιουγκοσλάβων στον προημιτελικό, με τον Κλάιφερτ να είναι στην καλύτερη φάση της καριέρας του. Οι Ιταλοί όμως, μαέστροι σε αυτό, κατάφεραν να τους «βραχυκυκλώσουν», αν και οι Ντε Μπουρ (ο Φρανκ και όχι ο δίδυμος αδελφός του Ρόναλντ Ντε Μπερ, μεγάλε Μανόλο Μαυρομάτη) και Κλάιφερτ είχαν αστοχήσει σε πέναλτι στην κανονική διάρκεια, ενώ οι «ατζούρι» έπαιζαν και με 10 παίκτες από το 34’ (αποβολή Τζαμπρότα). Tο ματς οδηγήθηκε στη ρουλέτα της άσπρης βούλας, εκεί που ο Τόλντο νίκησε τον Πολ Μπόσβελτ (έλεος), έστειλε την ομάδα του στον τελικό κι εμένα σε ένα απόγευμα απογοήτευσης, εν μέσω διακοπών.

Ανδριάνα Βούτου 

Όταν ζητάς από Έλληνα να σου πει για την αγαπημένη του στιγμή σε Euro, μία είναι η απάντηση. Δεν είναι όμως η μόνη απάντηση. Εγώ, ούσα λάτρεις των έντονων προσωπικοτήτων, θα σας πάω στη χώρα που γράφτηκε το δικό μας «Έπος» και σε ένα γκολ που αξίζει τον επιθετικό προσδιορισμό «χρυσό» όσο λίγα στην ιστορία του θεσμού. Έτος 2004. Τόπος Πορτογαλία. 

Ο Cassano ανοίγει το σκορ στο 35’ αλλά η δραματική ισοφάριση θα έρθει την ώρα που οι Ιταλοί νομίζουν πως η πρόκριση τους ανήκει. Με ένα από τα ωραίότερα γκολ που έχω δει στην ζωή μου, ο Ibrahimovic στο 85', πέντε λεπτά πριν η σφυρίχτρα της λήξης ηχήσει, αφήνει ένα ολόκληρο στάδιο με το στόμα ανοιχτό. Πανηγυρίζει ετσι όπως μόνο εκείνος ξέρει και κερδίζει την πρόκριση για την Εθνική Σουηδίας. Αυτό το γκολ αν ήταν ποίημα, θα είχε κάτι από Λειβαδίτη, ρομαντικό και λυρικό. Αλλά και κάτι από Καββαδία, ωμό και απόκοσμο. Ίσως και κάτι από Ρίτσο, πιστό μέχρι το τέλος στο ιδεώδες, δηλαδή τη νίκη. Unstoppable Ibra και λίγα λέω...

Αρθρογράφος: Ανδριάνα Βούτου