Ο Σερ Τσορι και το «Savoir vivre» του ποδοσφαιρου

Η Ανδριάνα Βούτου ζει για κάτι τέτοιες στιγμές. Κάτι τέτοιες κινήσεις... ματ που την καθηλώνουν. Προφανώς και μιλάμε για το χειροφίλημα του Τσόρι Ντομίνγκες στην μικρή κόρη του Ντιέγκο Μπουονανότε. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις.

Η ΑΕΚ πήρε το Κύπελλο και το «Ερχόμαστε» μπήκε σε παρελθοντικό χρόνο, γιατί τώρα πια είναι εδώ, έτοιμη για μεγάλα πράγματα. Όμως, μια στιγμή που έγινε φωτογραφία και... πάγωσε στο χρόνο είναι τελικά αυτό για το οποίο πρέπει να μιλάμε. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, με ένα μάθημα ετυμολογίας.

Savoir, ρήμα της γαλλικής γλώσσας που σημαίνει γνωρίζω κάτι ή κάποιον πολύ καλά. Vivre, ρήμα επίσης της γαλλικής, το περίφημο ζω. Όλο μαζί το πασίγνωστο «Savoir vivre», δηλαδή η επιμονή να ζω με ορισμένα πρότυπα και έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Δεν είναι απλώς ένα εγχειρίδιο, είναι τρόπος ζωής. Είναι ο ύμνος στην ευγένεια της ψυχής που πρέπει να αντικατοπτρίζεται σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης καθημερινότητας.

Ευγένεια, μια αρετή που για πολλούς θεωρείται αδυναμία ή ηλιθιότητα. Μια αρετή που οι κοινωνίες μας έχουν αποτινάξει σαν παράσιτο από πάνω τους. Στο ποδόσφαιρο τα πράγματα είναι ακόμη πιο ωμά. Αντρικό άθλημα, σου λέει. Ποιά ευγένεια; Λες και οι άνδρες δεν είναι άνθρωποι αλλά ανθρωποειδή.

 Ο Αλεχάντρο Ντομίνγκες, κατά κόσμον Τσόρι, είναι ένας πρωταγωνιστής της «στρογγυλής θεάς». Είναι άνδρας αλλά είναι και ευγενής. Γιατί μόνο ένας ευγενικός άνθρωπος θα μπορούσε να φιλήσει με τόση τρυφερότητα το χέρι μιας δεσποινίδος. Μια κίνηση που θα έπρεπε να παραδειγματίσει πολλούς. Φιλάθλους, δημοσιογράφους, οπαδούς, παίκτες, παράγοντες, προπονητές. Ο Αργεντίνος  φιλώντας το χέρι της κόρης του Μπουονανότε, έγινε viral. Πώς γίναμε έτσι; Πώς φτάσαμε το αυτονόητο να μας φαίνεται τόσο διαστημικά ξένο;

 Γιατί στην Ελλάδα της κοινωνικής  και συναισθηματικής κρίσης  υπάρχουν ακόμη παραδείγματα προς μίμηση. Γιατί στο διεφθαρμένο μας ποδόσφαιρο  δεν υπάρχει μόνο το μαύρο, αλλά κι αυτό το αθώο λευκό. Ας αποδώσουμε σε αυτόν τον «Σερ του ποδοσφαίρου» (και το λέω με κάθε πιθανή υπερβολή) όλοι, ανεξάρτητα με το χρώμα της φανέλας που υποστηρίζουμε, τα εύσημα που του πρέπουν. Αλλά πάνω από όλα, ας παραδειγματιστούμε βρε παιδιά. Εξάλλου, αν μπορεί να το κάνει εκείνος σε έναν έντονο συναισθηματικά τελικό όντας στην μεριά των ηττημενων, τότε μπορούμε όλοι.

Αρθρογράφος: Ανδριάνα Βούτου