Εμπρος... πισω!

Η ιστορία φαίνεται σαν να είναι μια «ρόδα» που συνεχώς και αδιαλείπτως κυλά στο χρόνο. Αντίθετα από όσα διατείνονται πολλοί, δεν έχει το βίτσιο να επαναλαμβάνεται, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως ξημέρωσε η 9η Μάη του 1945 και πως αυτή του 2016. Γράφει, ο Κώστας Κουτσαυλής.

«Πως ήσουν και πως έγινες ρε συ;»... Κοιτάζοντας το καρέ δυο ιστορικών στιγμιοτύπων, τα οποία χωρίζονται από 71 ολόκληρα χρόνια, οι διαφορές δεν είναι μόνο χρονολογικές, δεν αφορούν την ποιότητα του φιλμ ή τα χρώματα. Είναι βαθύτερες και εντονότερες, αν και όχι ορατές στο γυμνό μάτι.

Το πρώτο καρέ, απεικονίζει τη σημαντικότερη ίσως εξέλιξη του 20ου αιώνα. Την «υπογραφή» της ήττας του φασισμού στην (τότε) γεννέτειρά του, το Βερολίνο από τα σοβιετικά στρατεύματα. Τότε που οι λίγοι εναπομείναντες στρατηγοί του Αδόλφου Χίτλερ, υπέγραψαν την άνευ όρων συνθηκολόγησή τους, μπροστά στα μάτια του Γκιόργκι Ζούκοφ, μετά από 1.418 ημέρες μαχών του Κόκκινου Στρατού εναντίον των Ναζί.

Το δεύτερο τραβήχτηκε τα ξημερώματα της Δευτέρας στα έδρανα της Βουλής των Ελλήνων με «φόντο» άλλη μια υπογραφή, κάθε άλλο παρά νικηφόρα για τον ίδιο το λαό. Μιας εκτέλεσης ενός ακόμα «στυγερού εγκλήματος» με 153 αυτόπτες μάρτυρες, αλλά πολλούς περισσότερους ηθικούς αυτουργούς, εντός και εκτός κοινοβουλίου. Η συνθηκολόγηση, για άλλη μια φορά, η οποία θα βαρύνει (κι άλλο) τουλάχιστον δυο γενιές Ελλήνων.

Φέτος, η επέτειος της μεγάλης νίκης κατά του φασισμού, θα εορταστεί στην Ελλάδα με το αίσθημα της ήττας και της ταπείνωσης να είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Το ασφαλιστικό-φορολογικό νομοσχέδιο, είναι και με τη βούλα Νόμος του Κράτους. Στους καιρούς μας, τα εγκλήματα δεν χρειάζεται να περιέχουν αίμα, όπλα ή πολεμική σύρραξη. Πλέον, παρουσιάζονται από τους πολλούς ως «αναγκαίες λύσεις αναδιάρθρωσης και ανάπτυξης».

Για «φονικά» ούτε λόγος, πόσο μάλλον για «δίκες». Τα όπλα που στρέφονται εναντίον μας είναι οι αποτρόπαιες συμφωνίες των κυβερνήσεών μας με τις τράπεζες, τους θεσμούς και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η σταδιακή «αποψίλωση» των δικαιωμάτων μας, όχι μόνο δεν παρουσιάζεται από τους διοικούντες ως παράνομη, αλλά κατοχυρώνεται μέσω Φ.Ε.Κ, γίνεται Νόμος, γίνεται πρέπει, γίνεται συνήθεια.

Η 9η Μαΐου του 2016, ξημέρωσε «βιαίως», δίνοντας το σάλπισμα της υποχώρησης. Στο «παλμαρέ» του ελληνικού λαού προστίθεται άλλη μια ήττα, παρά τις προσπάθειες της λαοθάλασσας η οποία έδωσε βροντερό παρών στο Σύνταγμα το προηγούμενο τριήμερο. Η δουλειά, σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις, βρίσκει τα «πατήματα» για να μετατραπεί σε «δουλεία» εφ όρου ζωής.

Οι εκ διαμέτρου αντίθετες πορείες του σοβιετικού λαού με τον ελληνικό, επτά δεκαετίες αργότερα, φανερώνουν ίσως το που έγινε το σωστό και που το λάθος. Εκείνοι, εμπιστεύθηκαν τις δυνάμεις τους και τα έβαλαν με εχθρούς που στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου φαίνονταν άτρωτοι. Και προχώρησαν. Εμείς συνεχίζουμε να αναθέτουμε τη μοίρα μας σε άλλους μην έχοντας καμία εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Κι όλο και πιο πίσω πάμε. Πιο πίσω. Πιο πίσω...

Αρθρογράφος: Kώστας Κουτσαυλής