Ο Κώστας Τάτσης γράφει στο Mix This ένα γράμμα στην... κατασκήνωση του Διονύσου, όπου και πέρασε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του.
Λατρεμένη μου κατασκήνωση,
γονείς, παιδιά, ομαδάρχες, κοινοτάρχες, τομεάρχες, εκπαιδευτές, αρχηγοί, υπαρχηγοί και λοιπά στελέχη. Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε και για μένα. Είμαι μόλις 23 χρόνων, όμως ήρθε η ώρα να κλείσει ένας κύκλος της ζωής μου. Ίσως ο σημαντικότερος απ’ όλους.
Ξεκίνησα να πηγαίνω κατασκήνωση από 7 ετών. Δεν μου άρεσε στην αρχή. Και αυτό ουσιαστικά με ώθησε στο να μην πηγαίνω κάθε χρόνο. Σαν κατασκηνωτής λοιπόν, πήγα στο Διόνυσο μόλις πέντε φορές. Οι δύο πρώτες ήταν... χάλια γιατι ήμουν μικρός. Οι υπόλοιπες τρεις ήταν... όνειρο. Έκανα φίλους, με τους οποίους μιλάω μέχρι και σήμερα. Γνώρισα παιδιά τα οποία έγιναν στελέχη και κράτησαν ψηλά την πορτοκαλί σημαία του ΤΥΠΕΤ.
Αργότερα, στη σχολή στελεχών, βρήκα ακόμη καλύτερη παρέα. Ξεχειλίζαμε από ωριμότητα (και καλά) και ετοιμαζόμασταν για στελέχη έχοντας δίπλα μας ικανούς εκπαιδευτές, οι οποίοι μας έμαθαν να φερόμαστε σωστά, να αγαπάμε και να γινόμαστε... παιδιά! Ναι, μεγαλώναμε, όμως η κατασκήνωση δεν θέλει άνδρες ή γυναίκες. Θέλει ανθρώπους ώριμους με την ψυχή μικρού παιδιού.
Σαν στέλεχος, δεν έχω κανένα παράπονο. Από το 2011 μέχρι το 2015 κατάφερα να γίνω ομαδάρχης έξι φορές και κοινοτάρχης άλλες τρεις. Άγχος, διαφωνίες, τρέξιμο, μίτινγκ (πολλά μίτινγκ), αλλά και δημιουργία, αγάπη, χαμόγελο, χοροί, αναμνήσεις. Αυτά μετράνε. Το άγχος και όλα τα «αρνητικά» πάνε περίπατο. Τι είναι άλλωστε η κούραση, μπροστά στο γέλιο ενός παιδιού;
Κράτησα κι εγώ λοιπόν με τη σειρά μου, τη σημαία του ΤΥΠΕΤ ψηλά. Από όλα τα «πόστα» και σε όλες τις «παρελάσεις». Είπα «όχι» σε πολλές δουλειές για να πάω κατασκήνωση. Δεν μετάνιωσα ούτε μία στιγμή. Ο Διόνυσος είναι το δεύτερο σπίτι μου. Εκεί μέσα ζω τη ζωή που θα ήθελα να έχω στον «έξω κόσμο». Χωρίς καυσαέρια, αυτοκίνητα και φανάρια. Χωρίς τρέξιμο για να προλάβω μια δουλειά. Χωρίς άγχος για τα πράγματα που συμβαίνουν στην καθημερινότητά μου.
Αυτή η «σημαία» λοιπόν, ήρθε η ώρα να κατέβει. Να γίνει η... υποστολή της όπως λέμε και στα μέρη μας. Πάντα θα αγαπώ την κατασκήνωση και πάντα θα την επισκέπτομαι. Και ποιος ξέρει, στο μέλλον, ίσως και να ασχοληθώ ξανά ενεργά μαζί της.
Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν, δεν θα πω «αντίο». Θα πω «εις το επανιδείν». Διότι σίγουρα θα τα ξαναπούμε. Δεν χανόμαστε εμείς, καθώς όπως λέει και το τραγουδάκι μας, είμαστε «μια κατασκήνωση αγκαλιά»! Ζητώ συγγνώμη από όλους τους κατασκηνωτές που... πίεσα λίγο παραπάνω. Ευχαριστώ πολύ όσους με ανέχτηκαν και ζήσαμε μαζί επικές στιγμές. Ευχαριστώ τους πρώτους μου κατασκηνωτές, οι οποίοι έμειναν μαζί μου ως το τέλος. Ευχαριστώ όλα τα στελέχη που συνεργαστήκαμε και συγγνώμη αν κάποια στιγμή σας φέρθηκα άσχημα. Ευχαριστώ κι εσένα ρε κατασκήνωση. Για τις υπέροχες στιγμές που ζήσαμε. Μέχρι τις επόμενες...
Φιλικά,
Κώστας Τάτσης
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου