/ / / / / / / / Η βραδια που ο Τομ νικησε τον Τζερι

Η βραδια που ο Τομ νικησε τον Τζερι

, , , , , ,

Η Βασίλισσα είναι για 11η φορά στην ιστορία της, πρωταθλήτρια Ευρώπης. Είναι τεράστιο το επίτευγμα και σχεδόν άπιαστο. Η Ατλέτικο Μαδρίτης για τρίτη φορά χαμένη σε έναν τελικό. Και με τι τρόπο. Τον χειρότερο δυνατό. Γράφει ο Γιώργος Κονδύλης.


Λίγες ώρες μετά τον μεγάλο τελικό. Κάθεσαι αναπαυτικά μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, με τις αναμνήσεις να συρρέουν στο μυαλό σου, απολύτως φυσιολογικά μετά το πέρας ενός ακόμα μεγάλου αγώνα. Αλλά οι λέξεις να μην βγαίνουν φυσικά. Διακρίνεις μια δυσκολία στο πάτημα των κουμπιών. Ένα κόμπο στο στομάχι (ναι, εν μέρει απ’ τα πιτόγυρα).

Ξέρετε -και μάλιστα πολλοί μπορεί να ταυτιστείτε- όταν είσαι φίλος της Μπαρτσελόνα και βλέπεις δυο ομάδες της Μαδρίτης να βρίσκονται στον τελικό και μετά από 120 λεπτά το τρόπαιο να πηγαίνει στην μισητή αντίπαλο και μάλιστα το τελευταίο πέναλντι να είναι του Κριστιάνο Ρονάλντο, είναι σαν να ξυπνάς απ’ το χειρότερο εφιάλτη σου.

Η Βασίλισσα είναι για 11η φορά στην ιστορία της, πρωταθλήτρια Ευρώπης. Είναι τεράστιο το επίτευγμα και σχεδόν άπιαστο. Η Ατλέτικο Μαδρίτης για τρίτη φορά χαμένη σε έναν τελικό. Και με τι τρόπο. Τον χειρότερο δυνατό. Στην ψυχοφθόρο διαδικασία των πέναλντι. Ίσως η φορά που πόνεσε περισσότερο απ’ όλες τις άλλες. Γιατί αυτή τη φορά έπεσε στον λάκο που είχε σκάψει η ίδια. Ηττήθηκε στο ίδιο το παιχνίδι της. Νομίζω ότι μπορούμε να πούμε πλέον με ασφάλεια πώς ήταν η βραδιά, που ο Τομ νίκησε τον Τζέρι.

Το 15λεπτο του τρόμου και η αντιστροφή των ρόλων

Το παιχνίδι ξεκίνησε με εκπλήξεις. Η Ρεάλ ξεκίνησε εκρηκτικά, έβγαινε πρώτη σε σχεδόν όλες τις μπάλες, έκανε την ομάδα του Ντιέγκο Σιμεόνε να βγει έξω από τα «νερά» της. Πράγμα, δηλαδή, που είναι σήμα κατατεθέν της Ατλέτικο. Οι «ροχιμπλάνκος» ήταν αγνώριστοι. Δεν υπήρχε το πάθος, η φλόγα στα μάτια τους, το μαχαίρι στα δόντια τους ρε αδερφέ. Χαρακτηριστικά που της έδιναν όλα τα ματς που είχε κατακτήσει στην πορεία της μέχρι τον τελικό. Τακτικά, δεν υπήρχε συνοχή στις γραμμές της (σπάνιο βέβαια), δεν υπήρχε η πίεση μέχρι το σημαιάκι του κόρνερ που σπάει «κόκκαλα». Η Ατλέτικο αναλώθηκε στην άμυνα όπως κάνει και τις περισσότερες φορές άλλωστε. Αλλά σε ένα τελικό αυτό από μόνο του δεν έφτανε. Ήθελε να λειτουργήσει και κάτι επιθετικά. Αλλά που; Με τον Τόρες να ολοκληρώνει την πρώτη επιτυχημένη του πάσα στο 57’; Λίγο δύσκολο.



Από την άλλη πλευρά του πλάνο του Ζιντάν, ήταν πολύ απλό. Τον χαρακτήριζε η ευφυϊα του σαν ποδοσφαιριστή, τον ακολούθησε και στην προπονητική του καριέρα. Ήξερε πως Μπαρτσελόνα και Μπάγερν ηττήθηκαν και μάλιστα στη σειρά. Δεν ακολούθησε τον δρόμο που βόλευε την Ατλέτικο.


Ατλέτικο και Ρεάλ στα προημιτελικά και στα ημιτελικά

Πρόσθεσε την δική του, αμυντική πινελιά. Έβαλε τον Κασεμίρο μπροστά από τα στόπερ να κάνει όλη τη βρώμικη δουλειά και μπροστά του Κρόος και Μόντριτς να αλωνίζουν ψάχνοντας παράλληλα και με μια πάσα Μπενζεμά ή Μπέιλ (συγκλονιστικός χθες τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά) για να ανοίξει γρήγορα την επίθεση του ακουμπώντας την μπάλα στα πλάγια και να σπάσει το πολυπρόσωπο κέντρο της Ατλέτικο.



Ήξερε ότι τα στημένα δίνουν τίτλους και δούλεψε αρκετά σε αυτά. Ξεκάθαρο. Πρώτα, προειδοποίησε με Κασεμίρο από κοντά και στο 15’ ήρθε το γκολ με τον Ράμος. Γκολ στο πρώτο 15λεπτο, το διάστημα που έκρινε το παιχνίδι. Η Ρεάλ με το προβάδισμα υπέρ της και μάλιστα τόσο νωρίς έκανε αυτό που στο τέλος της έδωσε το ματς. Έπαιξε το παιχνίδι του Σιμεόνε. Θα είχε και τις ευκαιρίες της να χτυπήσει στην κόντρα όντας και ίσως η καλύτερη σε αυτό το είδος παιχνιδιού. Τουλάχιστον πριν από δυο χρόνια. Γιατί κάτι τέτοιο δεν φάνηκε στο Μιλάνο. Έκλεισε τους χώρους άφησε την μπάλα και την κατοχή στον αντίπαλο, γεγονός που δεν έκανε τους παίκτες του Αργεντίνου να νιώσουν και τόσο άνετα. Με την κατοχή στο 50%, 20 μονάδες πάνω από το μέσο όρο, να αποτελεί ένα μικρό ρεκόρ. Αλλά χωρίς καμία ουσία.


Το κάρμα και η απειρία του Ζιντάν

Ο Καράσκο έκρινε σε μεγάλο βαθμό την τύχη αυτού του παιχνιδιού. Υπήρχε μια αίσθηση ακόμα και μετά του χαμένο πέναλντι του Γκριεζμάν, ότι κάτι της «χρώσταγε» της Ατλέτικο η μοίρα. Το κάρμα όπως θέλετε πείτε το. Και ο Βέλγος πάτησε στο χορτάρι για να το εκπληρώσει. Έκανε την Ατλέτικο πιο ορθολογική, της έδωσε το κάτι παραπάνω, αυτό που της έλειπε από το παιχνίδι. Το γκολ.

Κάπου εκεί έκανε την εμφάνιση της και η απειρία του Ζιντάν. 77’ έγραφε το ταμπλό και ο Γαλλοαλγερινός είχε ολοκληρώσει ήδη όλες τις αλλαγές του. Στο 80’ ήρθε η ισοφάριση και όλοι σκέφτηκαν ότι το κάρμα άρχισε την αποπληρωμή, αλλά ούτε τώρα. Η Ρεάλ έδειχνε ότι είχε το πάνω χέρι σε όλο τον αγώνα. Χωρίς να κάνει κάτι το εξεζητημένο. Είχε την ψυχραιμία, την εξυπνάδα χτύπησε σαν κόμπρα και μετά έπαιξε το παιχνίδι της υπομονής. Και δικαιώθηκε. Έστω και στα πέναλντι. Ήταν πιο έτοιμη πιο προετοιμασμένη. Η Ατλέτικο έχει φάει φάπες και σε άλλους τελικούς. Αλλά αυτή, έχω την εντύπωση ότι πόνεσε περισσότερο. Γιατί πήρε μια γεύση από το δικό της φάρμακο. Η βασίλισσα πήρε άλλο ένα τρόπαιο στο θεσμό. Ένα τρόπαιο που δεν έδειχνε ικανή να το κερδίσει σε όλη την διάρκεια του. Αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Εκμεταλεύτηκε στο έπακρο τις κληρώσεις που είχε, το πήγε βήμα-βήμα και στο τέλος έκανε αυτό που φνωρίζει καλύτερα. Και τώρα άντε πιάστε την!

ΥΓ: Άφαντος για μια ακόμη φορά ο Ρονάλντο σε όλο το παιχνίδι αλλά τα κατάφερε πάλι ο Πορτογάλος να κλέψει τα φώτα της δημοσιότητας. Και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Από την άσπρη βούλα. Όπως ακριβώς και το 2014. Ευκαιρία να βρίσκουμε μωρέ να βγάζουμε την μπλούζα μας.

ΥΓ1: Για μια ακόμη φορά ο Πέπε έδειξε πόσο μικρός παίκτης ήταν, είναι και θα είναι. Απλά και περιεκτικά.

ΥΓ2: Μήπως θα έπρεπε να ξανασκεφτούν εκεί στη Ρεάλ για όλο το οικοδόμημα που ακούει σε όνομα «γκαλάκτικος»; Γιατί και χθες τα κλειδιά του Ζιντάν ήταν παίκτες χωρίς φανταχτερά ονόματα. Χωρίς πολλά εκατομμύρια. Που αμφισβητήθηκαν και έντονα μάλιστα. Μήπως θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότεροι Κασεμίρο; Περισσότεροι Νάβας; Περισσότεροι Μπέιλ; Λέω εγώ τώρα…

Αρθρογράφος: Unknown

0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης ( Atom )