Την περασμένη Κυριακή ολοκληρώθηκε το 69ο Φεστιβάλ Καννών. Δυστυχώς το Mix This δεν είχε τη χαρά να δώσει τη φυσική του παρουσία. Ήταν όμως εκεί ψυχή τε και σώματι μέσα από ένα εφ' όλης της ύλης ρεπορτάζ από εγχώρια και διεθνή μέσα. Γράφει η Ελένη Ριζάκη.
Ο Μάιος είναι άλλος ένας από τους αγαπημένους μήνες των σινεφίλ σε όλο τον κόσμο γιατί τότε πραγματοποιείται άλλη μια γιορτή γι' αυτούς, το φεστιβάλ Καννών. Έτσι και φέτος, από τις 11-22 Μαϊου απολαύσαμε στο κόκκινο χαλί μερικά από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ευρωπαϊκού κι όχι μόνο κινηματογράφου. Η Επιτροπή του 69ου σε σειρά Φεστιβάλ Καννών είχε Πρόεδρο το σκηνοθέτη της φετινής μεγάλης οσκαρικής επιτυχίας "Mad Max", Τζορτζ Μίλλερ. Βέβαια ίσως να μην υπάρξει άλλη χρονιά που θα του κάνουν αυτήν τη μεγάλη τιμή αφού η πλειοψηφία των κριτικών κινηματογράφου τον κατέκρινε για αδικία εις βάρος άλλων, πολύ καλύτερων ταινιών από αυτές που βράβευσε μαζί με τους συναδέλφους που ήταν υπό την Προεδρία του.
 |
| Η φετινή Κριτική Επιτροπή του 69ου Φεστιβάλ Καννών με πρόεδρο το σκηνοθέτη George Miller. Μερικά από τα μέλη της είναι οι ηθοποιοί Κίρστεν Ντανστ, Ντόναλντ Σάδερλαντ και Βανέσα Παραντίς. |
Το φετινό διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ περιείχε συνολικά 20 ταινίες. Η πλειοψηφία των ταινιών δεν άφησε ανοιχτά στόματα και λίγα ήταν τα πραγματικά αριστουργήματα.
Μάλιστα 2 ταινίες, το "The Last Face" σε σκηνοθεσία Σον Πεν και το "Juste la Fin du Monde" του Ξαβιέ Ντολάν, δέχθηκαν τις χειρότερες κριτικές αμέσως μετά την προβολή τους.
Το "The Last Face" γυρίστηκε όσο ο Σον Πεν ήταν ζευγάρι με τη Σαρλίζ Θερόν με πρωταγωνίστρια (παντού) την ίδια βεβαίως βεβαίως και στο storytelling πολιτική, έρωτας κι ανθρωπισμός γίνονται μια ωραία σαλάτα. Είναι τόσο χάλια που το rating που του δίνει το IMDB είναι 3/10!
Με τη σειρά της η ταινία του Ντόλαν για έναν ανεξήγητο ακόμα λόγο πήρε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής. Είναι μια ταινία βασισμένη στο ομότιτλο θεατρικό έργο και γυρισμένη επίσης με υπερβολική κι έντονη θεατρικότητα που κουράζει και νευριάζει. Δυστυχώς, η ιδέα του Ντολάν να επιστρατεύσει την αφάν γκατέ του γαλλικού σινεμά (Μαριόν Κοτιγιάρ, Βενσάν Κασέλ, Λέα Σεϊντού) περισσότερο απογοήτευσε παρά γοήτευσε.
Το Βραβείο Σκηνοθεσίας μοιράστηκαν οι ταινίες "Personal Shopper" του Ολιβιέ Ασαγίας, με πρωταγωνίστρια την Κρίστεν Στιούαρτ και "Bacalaureat" του Ρουμάνου Κριστιάν Μουντζίου. Οι κριτικές για το "Personal Shopper" ήταν μέτριες κυρίως λόγω του σεναρίου αλλά η ερμηνεία της Στιούαρτ που στην ουσία κράτησε την ταινία επαινέθηκε δεόντως. Από την άλλη το Bacalaureat σκηνοθετικά δεν εντυπωσίασε ιδιαίτερα αλλά παρουσιάζει μια πολύ δυνατή κοινωνική θεματολογία.
Το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας δόθηκε επάξια στον Σαχάμπ Χοσεϊνι για το ρόλο του στο "Forushande" του Ασγκάρ Φαραντί. Ερμήνευσε τον Εμάντ, ένα δάσκαλο κι ερασιτέχνη ηθοποιό του οποίου οι ισορροπίες ταράζονται μετά το βιασμό της γυναίκας του, Ράνα. Ο "Εμποράκος" του Φαραντί αποτελεί μια διασκευή του θεατρικού έργου του Άρθρου Μιλέρ, "Ο Θάνατος του Εμποράκου", που εκπλήσσει θετικά. Γι' αυτό κέρδισε και το Βραβείο Σεναρίου.
Αντίθετα το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας ήταν το τρίτο φάουλ για την Επιτροπή του Μίλλερ: δόθηκε στη Ζακλίν Ζοσέ για το ρόλο της στο "Ma'Rosa". Το "Ma'Rosa" είναι μια ταινία για τη διαφθορά και τα υψηλά επίπεδα φτώχειας κι εκμετάλλευσης, στην οποία ζουν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα των Φιλιππίνων. Επειδή οι ερμηνείες είναι ρηχές κι αχρωμάτιστες, η ταινία μοιάζει να κάνει μια απλή καταγραφή της δύσκολης φιλιππινέζικης κοινωνικής πραγματικότητας.
Κακά τα ψέματα, υπήρχαν πολύ καλύτερες ερμηνείες όπως της Ιζαμπέλ Ιπέρ ως τη σκληροτράχηλη κι ορθολογίστρια Μισέλ από το αριστουργηματικό "Elle" του Πολ Βερχόφεν ή της Σόνιας Μπράγκα στο "Aquarius" του Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου που δίνει ζωή στην ταινία.
Το Βραβείο Επιτροπής, δόθηκε στην ταινία "American Honey", της Άντρεα Άρνολντ. Πρωταγωνιστές είναι η πρωτοεμφανιζόμενη Σάσα Λέυν και ο γνωστός και μη εξαιρετέος ειδικά σε ανεξάρτητα φιλμ, Σάια Λαμπέφ. Η ταινία είναι ένα εφηβικό roadtrip κι αφηγείται την ιστορία της Σταρ που το σκάει από το σπίτι της για να ακολουθήσει μια ομάδα πλανόδιων που πουλάνε συνδρομές περιοδικών στην Κεντροδυτική Αμερική και ταυτόχρονα ζουν μέσα στην παρανομία, τα ναρκωτικά, τα ξενύχτια και το νεανικό έρωτα. Οι κριτικές για το "American Honey" είναι διχασμένες. Πρόκειται για ένα φιλμ που σε μερικούς δεν άρεσε λόγω του αταίριαστου συνδυασμού ανεπαρκές σενάριο-μεγάλη διάρκεια.
Τον πολυπόθητο Χρυσό Φοίνικα κέρδισε ο Κεν Λόουτς κι η ταινία "I, Daniel Blake". Η ταινία δεν είναι χάλια αλλά ούτε κι άριστη για να κερδίσει το Χρυσό Φοίνικα. Εξιστορεί την περιπέτεια του 59χρονου ξυλουργού Daniel Blake που εξαιτίας ενός εμφράγματος αναγκάζεται να παρατήσει τη δουλειά του και να επανέλθει όταν κι άμα του το επιτρέψει η καρδιά του.
Για κακή του τύχη όμως, όταν πάει να απαιτήσει το επίδομα που δικαιούται, οι κοινωνικές υπηρεσίες έχουν εντελώς διαφορετική γνώμη σχετικά με την πορεία της υγείας του. Από την πλοκή και μόνο καταλαβαίνει κανείς πως πρόκειται για μια κοινωνικοπολιτική ταινία που θέλει να δείξει το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλιστικού συστήματος το οποίο πολλές φορές αποφεύγουμε να δούμε: το σύστημα αντιμετωπίζει τους πάντες και τα πάντα ως αριθμητικά μεγέθη. Μέσα όμως σε όλη αυτήν την αγωνία να πετύχει το στόχο της, η ταινία αγχώνει, νευριάζει κι απελπίζει για να κουράσει.
Το Χρυσό Φοίνικα Ταινίας Μικρού Μήκους κέρδισε το "Timecode" του Χουάνχο Χιμένεζ κι η Ειδική Μνεία της Κριτικής Επιτροπής πήγε στο "The Girl Who Danced with the Devil" του Χοάο Πάουλο Μιράντα Μαρία.
"Ένα κάποιο βλέμμα" με ελληνικό άρωμα:
Το τμήμα "Ένα Κάποιο Βλέμμα" βραβεύει παγκοσμίου φήμης νέους κι αναγνωρισμένους κινηματογραφιστές. Το Βραβείο "Ένα Κάποιο Βλέμμα" πήγε στο ασπρόμαυρο φιλμ "The Happiest Day in the Life of Olli Maki" του Φινλανδού Γιούχο Κουοσμάνεν. Η ταινία βασίζεται στην πραγματική ιστορία του πρώτου Φινλανδού μποξέρ που κατάφερε να φτάσει σε παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Το γεγονός όμως που μας χαροποιεί ιδιαίτερα είναι πως το Βραβείο Σεναρίου κέρδισε μια ελληνογαλλική παραγωγή: το "Γυρίζοντας τον Κόσμο" των Ντελφίν και Μιριέλ Κουλέν. Στην ταινία πρωταγωνιστεί η Αριάν Λαμπέντ, η Soko αλλά και δύο Έλληνες ηθοποιοί: ο Μάκης Παπαδημητρίου (Suntan) κι ο Ανδρέας Κωνσταντίνου (Μικρά Αγγλία). Τα γυρίσματα έγιναν στη Ρόδο ενώ μουσικά συμμετάσχει κι ο Κωστής Μαραβέγιας.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρουμε ότι το "Γυρίζοντας τον Κόσμο" δεν ήταν η μοναδική ταινία του φεστιβάλ με ελληνική πινελιά. Συναντάμε άλλες δύο: την "Τελευταία Παραλία" των Θάνου Αναστασόπουλου και Νταβίντε Ντελ Ντεγκάν και το "Limbo" της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη.
Η "Τελευταία Παραλία" συμπεριλήφθηκε στις Ειδικές Προβολές, είναι ελληνοϊταλικής παραγωγής και το πρώτο ντοκυμαντέρ στο Φεστιβάλ Καννών με ελληνική υπογραφή -έστω κι αν τη μοιράζεται. Το μικρού μήκους φιλμ "Limb" της Κοτζαμάνη συμπεριλήφθηκε με τη σειρά του στην 55η Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών, ένα τμήμα του Φεστιβάλ που έχει αναδείξει πολλά υποσχόμενους καλλιτέχνες.
Όσον αφορά τα υπόλοιπα βραβεία του "Ενός Κάποιου Βλέμματος", το Βραβείο Επιτροπής δόθηκε στο "Harmonium" του Κότζι Φουκάντα, το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στη βωβή ταινία κινουμένων σχεδίων "Κόκκινη Χελώνα" του Μάικλ Ντουντόκ Ντε Βιτ και το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο "Captain Fantastic" του Ματ Ρος.
Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών:
Το φετινό 15νθήμερο σκηνοθετών άνοιξε με την ταινία "Sweet Dreams" του Marco Bellochio κι έκλεισε με το "Dog Eat Dog" του Paul Schrader. Φέτος, η Χρυστή Κάμερα πήγε σε μια ταινία από το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, το "Divines" της Χούντα Μπενγιαμίνα, που αναφέρεται στη συνύπαρξη θρησκείας κι εμπορίου λευκής σαρκός στα παριζιάνικα γκέτο.
Η Χρυσή Κάμερα είναι ένα από τα μεγαλύτερα βραβεία του Φεστιβάλ και το βραβείο που δίνεται στην καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη ταινία που επιλέγεται μέσα από το εύρος των ταινιών που συμπεριλαμβάνονται στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, στην Εβδομάδα Κριτικής και στο Επίσημο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα.
Άλλη μια ταινία που περίμενα προσωπικά, παρουσιάστηκε στο φετινό δεκαπενθήμερο είναι το "Neruda" του Pablo Larrain και με πρωταγωνιστές τους Luis Gnecco και Gael Garcia Bernal. Η ταινία τοποθετείται στην εποχή που ο γνωστός ποιητής Πάμπλο Νερούδα διώκεται για τις κομμουνιστικές του ιδέες. Ευτυχώς περιτριγυρίζεται από εξαιρετικές ερμηνείες κι ένα σενάριο που δε μένει μόνο στο βιογραφικό κομμάτι.
Φρέσκα πράγματα:
Το Φεστιβάλ άνοιξε κι έκανε πρεμιέρα η νέα ρομαντική κομεντί "Cafe Society" του Γούντι Άλεν και προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού. Με τον ίδιο τρόπο προβλήθηκαν κι οι επίσης καινούριες ταινίες "The B.F.G" του Steven Spielberg, το "The Nice Guys" του Ματ Ρος και το "Money Monster" της Τζόντι Φόστερ. Το "Money Monster", η νέα σκηνοθετική προσπάθεια της Φόστερ δεν ικανοποίησε γιατί ένα οικονομικό θρίλερ πρέπει να κορυφώνεται κιόλας κάποια στιγμή.
Το "Cafe Society" δε συγκλόνισε γιατί παραείχε το γνώριμο στυλ του σκηνοθέτη ώστε να μη βγάζει κάτι το ιδιαίτερο και σε μερικά σημεία να συμπυκνώνει στοιχεία προηγούμενων ταινιών του. Να σημειώσουμε ότι όμοια μοίρα κι όμοιες κριτικές είχε δυστυχώς και το νέο μελόδραμα του Πέδρο Αλμοδόβαρ, "Julietta" που συμμετείχε στο Επίσημο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα. Το αστείο είναι ότι κι οι δύο επιστρέφουν μετά από διάλειμμα και τελικά δεν έδωσαν κάτι καινούριο και σπουδαίο.
Αντίθετα, η οικογενειακή περιπέτεια "The B.F.G" έχει δεχθεί καλές κριτικές μιλώντας για μια επερχόμενη επιτυχία με εξαιρετικές ερμηνείες που όμως ουσιαστικά γεμίζουν την ταινία. Το "The Nice Guys" που χθες έκανε και πρεμιέρα στους ελληνικούς κινηματογράφους, πήρε επίσης αρκετά καλές κριτικές οι οποίες μιλούν για μια πετυχημένη κωμωδία με έξυπνες ατάκες.
Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα κι Αδικίες:
Δυστυχώς πολλές οι αδικίες φέτος. Ήδη αναφέραμε κάποιες από τις ταινίες του φετινού Επίσημου Διαγωνιστικού Τμήματος στην κατηγορία των Μεγάλων Βραβείων μιας κι αποδείχθηκαν νικητήριες. Το μεγάλο φαβορί για το Χρυσό Φοίνικα ήταν η γερμανική ταινία "Toni Erdmann" της Μάρεν Άντε. Η Γερμανία αποδεικνύει πως μια χαρά μπορεί να φτιάξει μια ξεκαρδιστική κωμωδία συνδυασμένη αριστοτεχνικά με συγκινησιακά στοιχεία κι εξαιρετικές ερμηνείες. Σε όλα τα παραπάνω, συμφώνησε ομόφωνα κοινό, κριτικοί και συνάδελφοι δημιουργοί. Ε λοιπόν, το "Toni Erdmann" έφυγε με 0 βραβεία.
Με 0 βραβεία έφυγαν και τα υπόλοιπα φαβορί "Elle" και "Paterson". Για το "Elle" αναφερθήκαμε στο Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας. Το "Paterson" είναι η νέα ταινία του Τζιμ Τζάρμους, ένα ποίημα για την ομορφιά της καθημερινής ζωής που τελικά δεν είναι τόσο μουντή όσο μας φαίνεται. Ο Τζιμ Τζάρμους ήρθε με πλούσια εφόδια φέτος στο φεστιβάλ αφού στις μεταμεσονύχτιες προβολές παρουσίασε και το ντοκυμαντέρ του "Gimme Danger" για το μουσικό συγκρότημα The Stooges.
Εξίσου πολύ καλές κριτικές δέχθηκε η "Handmaiden", το κορεάτικο ερωτικό θρίλερ του Παρκ Τσαν Γουκ αλλά και το "Sieranevada" του Κρίστι Πουίου που μέσα από τις ρεαλιστικές ερμηνείες και τις οικείες καταστάσεις σε κάνει συμπρωταγωνιστή.
Οι υπόλοιπες ταινίες του Επίσημου Διαγωνιστικού Τμήματος είναι όσες δεν έφυγαν με κάποιο βραβείο αλλά ούτε κατάφεραν να τραβήξουν κάποια ιδιαίτερη προσοχή πάνω τους.
Το "Mal de Pierres" του Νικόλ Γκαρσία είναι η δεύτερη ταινία του Φεστιβάλ όπου πρωταγωνιστεί η Μαριόν Κοτιγιάρ και δυστυχώς δεν τα πήγε καλά τις κριτικές εξαιτίας του υπερβολικού της μελοδράματος. Άρα καλύτερη επιλογή ταινιών από τη Μαριόν την επόμενη φορά.
Το "Ma Loute" του Μπρούνο Ντιμόν χαρακτηρίστηκε ως μια κλισέ κι επαναλαμβανόμενη κωμωδία. Όσον αφορά στο "Rester Vertical" του Αλέν Γκιροντί, πρόκειται για ένα βουκολικό παραμύθι χωρίς συνοχή και με μεμονωμένες στιγμές που εξιτάρουν το ενδιαφέρον.
Το "The Neon Demon" του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν και πρωταγωνίστρια την Elle Fanning ενώ σε βάζει και κρίνει το μαγικό και χρωματιστό κόσμο της μόδας, τελικά η κριτική είναι ανεπιτυχής γιατί η ταινία παραδίδεται στα πρότυπα αυτού του κόσμου.
Τέλος το "Unknown Girl" των αδελφών Νταρντέν ενώ παρουσιάζει μια δυνατή θεματολογία που σκοπό έχει να ξυπνήσει συναισθηματικά την κοινωνία, το σενάριό του είναι αδύναμο να το κάνει.
Επιλογικά, επέλεξα να παρουσιάσω το διαγωνιστικό τμήμα τελευταίο για να πω και τη δική μου γνώμη σχετικά με τον τρόπο που δόθηκαν τα βραβεία. Σίγουρα ταινίες με την επιτυχία του "Toni Erdmann" είναι μεγάλη ιεροσυλία που έφυγαν με άδεια χέρια. Η μοιρασιά ήταν άδικη, αυτό είναι ξεκάθαρο. Αλλά επειδή αντιμετωπίζω το σινεμά ως τέχνη κι άρα ως έκφραση των προβλημάτων που ταλανίζουν την κάθε εποχή, θα θεωρούσα εξίσου αδικία αν δεν έδιναν έστω ένα βραβείο στην ταινία του Λόουτς.
Αν όχι το Χρυσό Φοίνικα (γιατί δεν είναι ταινία επιπέδου Χρυσού Φοίνικα σύμφωνα με τους κριτικούς), τότε σίγουρα ένα από τα μεγάλα βραβεία. Το Σαββατοκύριακο που δόθηκαν τα βραβεία, την ίδια στιγμή σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπου διεξάγονταν εκλογές αυξήθηκαν τα ποσοστά ακροδεξιών κομμάτων. Οπότε, ας υποθέσουμε ότι αυτή ήταν η απάντηση των Καννών, η απάντηση της κινηματογραφικής τέχνης στη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας μας εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.
Αυτά λοιπόν, όσον αφορά στο Φεστιβάλ Καννών. Το μόνο που μένει είναι να περιμένουμε να έρθουν όλες αυτές οι πολυάριθμες ταινίες στην Ελλάδα για να δούμε αν θα συμφωνήσουμε με τις μέχρι τώρα κριτικές ή θα αναθεωρήσουμε.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Φεστιβάλ, επισκεφθείτε το επίσημο site του:
http://www.festival-cannes.com/en/
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου