Η Ανδριάνα Βούτου μετρά τις επιτυχίες ως μεγάλες από όπου κι αν προέρχονται. Γι'αυτό και ξεκίνησε ένα ταξίδι μέχρι το Κιλκίς. Εκεί βρήκε χαρούμενα πρόσωπα γιατί ο Ποντιακός Αγίου Χαράλαμπου κατάφερε να ανέβει στην Α1. Μια νίκη της ομάδας, του προπονητή, των παικτών αλλά και ολόκληρου του τόπου.
Το επόμενο βήμα
είναι πάντα δείγμα δυο συστατικών, σκληρής δουλειάς και πείσματος. Αν δε, αυτό
το βήμα είναι στο επόμενο σκαλοπάτι, τότε μιλάμε για τα παραπάνω συστατικά στον
υπερθετικό βαθμό. Μια άνοδος είναι πάντοτε ένας
λόγος χαράς, περηφάνειας και ικανοποίησης. Είναι μια στιγμή που όλα
μοιάζουν να δικαιώνονται. Όλοι οι κόποι, οι ατελείωτες ώρες σκληρής δουλειάς,
οι άσχημες μέρες που ήταν ακόμη εκεί και πάλευε. Αυτή η στιγμή ειναι η
μεγαλύτερη λύτρωση για όσα ποτέ θέλησε και πολλοί έλεγαν να μη θέτει τόσο ψηλά τον πήχη. Τίποτα δεν
είναι ακατόρθωτο. Τίποτα δεν είναι αδύνατο κι αυτή η ομάδα είναι μια ζωντανή απόδειξη.
O Ποντιακός Αγίου Χαραλάμπου του
Κιλκίς μπορεί να μην έχει την αίγλη μιας πρωτοκλασάτης ομάδας των Αθηνών ή της
Θεσσαλονίκης άλλα έχει μια λάμψη, το άστρο του να ξεχωρίσει. Τον Απρίλιο που
μας πέρασε, μια Κυριακή απόγευμα έγραψε με «χρυσά» γράμματα την πιο λαμπρή
σελίδα στην ιστορία του. Οι ποδοσφαιριστές της ομάδας μαζί με τον προπονητή,
Βίκτωρα Ιωσηφίδη και τους ανθρώπους που τον πλαισίωναν εκείνη την Κυριακή
μπορεί να μη κέρδισαν κάποια διοργάνωση ή έναν τίτλο, μπορεί να μην πήραν καν
την πρώτη θέση αλλά κέρδισαν τους ίδιους τους τους εαυτούς και μαζί την άνοδο
που τόσο λαχταρούσαν.
«Από την αρχή ο
στόχος ήταν ένας: Άνοδος. Ήμασταν οι καλύτεροι. Μας έλεγαν πως δε μπορούσε να
μας κοντράρει κανείς άλλος» τα λόγια του ποδοσφαιριστή της ομάδας. Δημήτρη Τοπχάρα.
Ο αγώνας μπαράζ
με την ομάδα του Κενταύρου Ανθοφύτου ήταν η κρίσιμη στιγμή που οι Μοίρες θα
έκοβαν το νήμα ή θα το «βάφτιζαν» αθάνατο. Από την επίγεια ζωή της Α’
κατηγορίας του Κιλκίς, πέρασαν στην αιώνια ζωή της Α1. Μπορεί να ακούγεται
βαρύγδουπο αλλά αν αναλογιστείς την χαρά και τη δικαίωση καθενός από τους
«πρωταγωνιστές» αυτής της ανόδου, θα καταλάβεις πως για κάτι τέτοιες στιγμές
υπάρχει η υπερβολή.
Οικογένεια
λοιπόν, αυτό είναι η ομάδα του
Ποντιακού. Αυτό ξεστόμισαν με ένα στόμα, με μια φωνή τα μέλη αυτής
της... πολύτεκνης οικογένειας. Μπορεί οι δεσμοί αίματος να λείπουν, αλλά η
φιλία όπως ανέφερε ο ποδοσφαιριστής Γιώργος
Καραπιπερίδης είναι εξίσου σημαντική και δυνατή. Μη ξεχνάτε πως οι φίλοι είναι τα αδέλφια που
επιλέξαμε εμείς στη ζωή μας.
«Ένας για όλους
κι όλοι για έναν» είναι η πασίγνωστη φράση από το κλασικό βιβλίο του Αλέξανδρου
Δούμα «Οι τρεις σωματοφύλακες». Αυτή ήταν η καλύτερη συμβουλή του προπονητή Βίκτωρα Ιωσηφίδη. Αυτή και η πίστη στις
δυνατότητες του καθενός ξεχωριστά αλλά και όλων μαζί σαν μονάδα. Όταν πιστεύεις
σε σένα μπορείς να συνεχίσεις με τα νέα σου αθλητικά παπούτσια τη διαδρομή.
Όταν πιστεύουν κι οι άλλοι σε σένα, τότε ακόμη και ξυπόλιτος θα τρέξεις...
μαραθώνιο.
Σε αυτές τις
κατηγορίες όμως, η θέληση και η σκληρή δουλειά δε φτάνουν. Τα χρήματα που
απαιτούνται για τα έξοδα της ομάδας είναι αρκετά και χωρίς την στήριξη του
κόσμου δε θα μπορούσε αυτό το όνειρο να γίνει πραγματικότητα. «Η τοπική κοινωνία ήταν τόσο υποστηρικτική που πραγματικά τους
οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ήταν δίπλα μας στους αγώνες να μας στηρίζουν
ψυχολογικά αλλά και με όποιον άλλον τρόπο μπορούσαν. Είναι κι εκείνοι μικροί
ήρωες αυτού του ονείρου». Αυτά μας εξομολογήθηκαν ο Χάρης Καλαιτζής και ο Βασίλης
Ζαπουλίδης, ποδοσφαιριστές του Ποντιακου, από αυτούς που ίδρωναν τη φανελα.
Οι ωραίες στιγμές αφήνουν πάντοτε μια
γρατζουνιά εσωτερική. Έτσι, για να τις θυμάσαι. Ο Αγγελίνο Νούκα παραδέχεται πως η καλύτερη στιγμή της χρονιάς για
εκείνον πέρα από την στιγμή που κατάλαβαν πως η άνοδος ήταν δική τους, ήταν το
γκολ της ισοφάρισης που πέτυχε ο ίδιος στις καθυστερήσεις απέναντι στην
πρωτοπόρο ομάδα : « Τόσο
δυνατή στιγμή, τόσο έντονα συναισθήματα, τόση μεγάλη ικανοποίηση και χαρά.
Εύχομαι στο μέλλον να υπάρξουν πολλές τέτοιες».
«Η ομάδα οφείλει πολλά και νιώθω ότι πρέπει να
ειπωθεί στον κύριο Παύλο Μπάπκα, τον πρώτο προπονητή μας. Τον άνθρωπο που μας
έκανε ομάδα και στην αρχή της χρονιάς χώρισαν οι δρόμοι μας για να τον
καμαρώνουμε στον πάγκο μιας ομάδας της πρώτης κατηγορίας» εκμυστηρεύτηκε ο Χάρης Καλαιτζής λίγο
πριν τελειώσει η συνομιλία μας. Μια σημείωση που δικαίως ήθελε να αναφέρει και που
δείχνει πως όταν κάποιος σε έχει «αγγίξει» αληθινά (επαγγελματικά στην
προκειμένη), δεν τον ξεχνάς ποτέ.
Για το φινάλε δε
θα μιλήσω εγώ αλλά τα υλικά ονείρου από
τα οποία είμαστε φτιαγμένοι, όπως έλεγε ο Σαιξπηρ. Κάτι τέτοιες στιγμές πιστεύω
πραγματικά πως οι Μοίρες, το νήμα της ζωής, τα όνειρα, ο Θεός που θέλουμε να
πιστεύουμε στην ύπαρξη του μοιάζουν όλα «μικρά» μπροστά στο μεγαλείο μιας ανθρώπινης
παρέμβασης . Ο αρχηγός της ομάδας αλλά και κάτοικος του Αγίου Χαράλαμπου, Φώτης Τσαουσίδης βαθιά συγκινημένος και
περήφανος είπε: «Ο προπονητής μας ήταν ο
ψυχολόγος μας. Με κάθε του λέξη μας
άλλαζε τον τρόπο σκέψης. Πιστεύω αυτό είναι το... κλειδί κάθε δυσκολίας που περάσαμε μέσα στη χρονιά.
Τα σχέδια δε σταματούν εδώ. Η επόμενη χρονιά μας θέλει με υψηλότερους στόχους,
ενωμένους για το καλύτερο αποτέλεσμα. Όχι μόνο για εμάς και την ομάδα αλλά και
για όλη την τοπική κοινωνία που μας στήριξε όσο μπορούσε. Αυτοί αξίζουν εξίσου
συγχαρητήρια με έμας».
Εμείς χαιρόμαστε με τη χαρά τους και τους ευχόμαστε τα καλύτερα από εδώ και πέρα. Μα πάνω απ'όλα θέλουμε να γίνουν παράδειγμα για όλες τις τοπικές κοινωνίες που ενωμένοι σαν γροθιά κατάφεραν να αγαπήσουν την ομάδα τους κι όλοι μαζί οι κάτοικοι, οι παίκτες, ο προπονητής να την ανεβάσουν σε ψηλό σκαλοπατάκι. Τα καλύτερα πάντοτε είναι εκεί έξω και όλοι μαζί θα τα φτάσουμε γρηγορότερα. Όλοι μαζί θα τα χαρούμε διπλά...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου