Μόλις χτες ακούστηκε το "εναρκτήριο λάκτισμα" του "μεγάλου αγώνα" που καλείται να δώσει η γενιά του 1998 αλλά και όλοι εκείνοι που αποφάσισαν - μετά κόπων και βασάνων - να ξαναδοκιμάσουν την τύχη τους. Σε αυτά τα, σχεδόν, δύο εικοσιτετράωρα έχει χυθεί ήδη πολύ μελάνι και η Χριστίνα Αμερικάνου δράττεται της ευκαιρίας. Ας ακολουθήσουμε την σκέψη της...
Έχω να προσάψω πολλά στο σύστημα των Πανελληνίων εξετάσεων. Ό,τι είναι ψυχοφθόρο, εξαντλητικό, κακοσχεδιασμένο, αλλά σε καμία περίπτωση ότι είναι αναξιοκρατικό.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ζει σε ένα Κράτος επιρρεπές στην παρανομία, τη λαμογιά, το ρουσφέτι, το φακελάκι, την ανομία γενικώς, δεν βρίσκω τίποτε άλλο γύρω μου που να λειτουργεί πιο αξιοκρατικά από αυτό το αδηφάγο σύστημα των Πανελληνίων εξετάσεων. Τίποτε άλλο που να μη στηρίζεται σε «μπαρμπάδες από την Κορώνη», «σε λαδώματα» και λοιπά νεοελληνικά (εφ)ευρήματα.
Μόνο οι Πανελλήνιες, αργότερα Πανελλαδικές και μετά ξανά μανά Πανελλήνιες, διατηρούν την χαμένη αξιοπιστία των θεσμών της πολυπαθούς κοινωνίας μας. Σου κόβει, διαβάζεις, γράφεις, περνάς! Μετρημένα κουκιά.
Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν ήμουν εκ των επιτυχόντων όταν έδωσα. Αντιθέτως, διατηρώ τεράστιο ψυχολογικό τραύμα από τη διαδικασία, ούσα μαθήτρια του 18 και κάτι ψιλά, με 20άρια στα θεωρητικά μαθήματα και με διάβασμα που ξεπερνούσε τις 10 ώρες ημερησίως (α και τότε δεν υπήρχαν social media για να σου αποσπάσουν την προσοχή), κατάφερα να αριστεύσω σε Αρχαία, Λατινικά, να γράψω 17 ιστορία γιατί κόλλησα και ξέχασα να γράψω αυτολεξεί μία παράγραφο από το "fucking red book" της ιστορίας και στην Έκθεση να πέσω στο 16 παρά sth (συγχωρήστε μου τις αοριστίες αλλά δεν είμαι πια κοντά σε εκείνην την εποχή). Μάλιστα στην Έκθεση, ο ένας βαθμολογητής με αξιολόγησε με 17 και ο άλλος με 14,5, οπότε δεν κατάφερα να μπω στη Φιλολογία που ήθελα και έμεινα στα Παιδαγωγικά!
Σημειωτέον ότι στη δική μας εποχή (ναι ναι την παλαιολιθική ντε!) τα μηχανογραφικά τα συμπληρώναμε προτού μάθουμε τις επιδόσεις μας! Γιατί αν εγώ ήξερα πως είχα γράψει και δεν ήμουν τόσο «ψωνισμένη» με την πάρτη μου θα είχα δηλώσει και καμία Νομική για να περάσω εκεί. Ήμουν όμως σίγουρη για την επιτυχία μου, και από το μηχανογραφικό ήταν αλαζονικά συμπληρωμένο και φυσικά… την πάτησα.
Χα! Εγώ στα Παιδαγωγικά! Τότε άκουγα τη λέξη «παιδάκια» και θύμωνα! Προτίμησα λοιπόν ένα ΙΕΚ Δημοσιογραφίας και τελείωσε το παραμύθι της Ανώτατης Εκπαίδευσης για μένα, μέχρι που μπήκα στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και πλέον σκέφτομαι να κάνω και ένα διδακτορικό. Τέτοια όρεξη στα 40! Και με δύο παιδιά παρακαλώ!
Η άσχημη μου εμπειρία στις Πανελλήνιες δεν με έκανε ποτέ να κατηγορήσω το σύστημα. Εμένα κατηγόρησα. Και που ξέχασα την παράγραφο, και που δεν ξαναπροσπάθησα. Μετά σκέφτηκα ότι θα ήμουν τώρα μία εκ των φιλολόγων που τα γυμνασιόπαιδα κοροϊδεύουν και έρχομαι στα ίσα μου. «Μωρέ, λέω, σαν να μου κανε καλό που δεν μπήκα στη Σχολή που ήθελα»!
Μια άλλη προοπτική ανοίχτηκε μπροστά μου. Το θέμα της γνώσης ποτέ δεν το άφησα. Διάβασα πολύ και συνεχίζω να διαβάζω. Είναι όμορφο να διαβάζεις γιατί γουστάρεις, και όχι γιατί κάποιοι σε αναγκάζουν για να καταφέρεις έναν στόχο. Αυτό πρέπει να περνάμε στα παιδιά, να τονίζουμε το «ταξίδι» όχι τον «προορισμό». Όπως και να τους τονίζουμε, ότι για τα περισσότερα που θα «πάθουν» στη ζωή τους, δεν θα φταίνε οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι φίλοι, οι Πανελλήνιες, οι πολιτικοί ή τα αφεντικά τους αλλά οι επιλογές τους! Οι επιλογές μας, μας καθορίζουν και μας ορίζουν. Όσο πιο σύντομα το αντιληφθούμε, τόσο πιο ευτυχισμένοι μπορούμε να γίνουμε.
Χριστίνα Αμερικάνου
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου