Ίσως ένας από τους πιο παρεξηγημένους μπασκετμπολίστες της γενιάς μας, ο Νίκος Ζήσης, ανακοίνωσε το τέλος της πορείας του με την Εθνική ομάδα, μετά από δεκαεπτά χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας με το «εθνόσημο».
Τηρούσε «σιγή ιχθύος» το τελευταίο καιρό σχετικά με την τελική απόφασή του. Μετά την αποχώρηση του, επί σειρά ετών, φίλου του και συμπαίκτη του, Βασίλη Σπανούλη, τον περσινό Σεπτέμβρη, ο χρόνος του στην Εθνική άρχιζε να μετρά αντίστροφα.
Όχι λόγω χρησιμότητας. Ο Νίκος, τιμούσε το εθνόσημο για δεκαεπτά συνεχόμενα έτη, χωρίς σταματημό. Εκείνος, μάλλον είχε οριοθετήσει τη διοργάνωση της Σλοβενίας ως το «κύκνειο άσμα» του με την Εθνική ομάδα, αφού πρώτα, έκανε το καθήκον του ως αρχηγός, κρατώντας την «Επίσημη Αγαπημένη» σε υψηλά επίπεδα, προετοιμάζοντας παράλληλα με ομαλό τρόπο τη διάδοχη κατάσταση.
Ένας παίκτης που κατηγορήθηκε από πολλούς ως «βυσματίας», ως «απλός ρολίστας», ως «έκτος παίκτης», ξεκίνησε το ταξίδι του με τη γαλανόλευκη από το καλοκαίρι του 1998 με την ομάδα των Παίδων, ενώ την επόμενη χρονιά μεταπήδησε στους Έφηβους. Πριν «ανδρωθεί», είχε προλάβει μαζί με τον «διόσκουρο» του Σπανούλη, να κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ Παίδων του 2000, το ασημένιο στους Μεσογειακούς αγώνες του 2001, αλλά και το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ Κ-20 το 2002. Το άστρο του είχε μόλις αρχίσει να λάμπει.
Στη συνέχεια, ο Ζήσης είχε την τύχη, την ευλογία αλλά και την ικανότητα να αποτελεί μέλος και αναπόσπαστο μέρος της δεύτερης χρυσής γενιάς του ελληνικού μπάσκετ, μετά από αυτή του 1987. Εκείνος, μαζί με τον Παπαλουκά, τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη, τον Κακιούζη, τον Χατζηβρέττα, τον Φώτση και τους υπόλοιπους, επιβιβάστηκαν στο τρένο των επιτυχιών, με οδηγό τον Παναγιώτη Γιαννάκη...
Το «πρελούδιο» αυτής της μεγάλης ομάδας γράφτηκε εντός συνόρων, με την κατάληψη της 5ης θέσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ένα χρόνο αργότερα, ο Ζήσης θα πανηγύριζε μαζί με τους υπόλοιπους την επιστροφή της εθνικής μας στον ευρωπαϊκό μπασκετικό Όλυμπο μετά από 18 ολόκληρα χρόνια, στο Βελιγράδι. Στην Ιαπωνία, η «Επίσημη Αγαπημένη» έγραψε άλλη μια επική σελίδα στο βιβλίο της ιστορίας της, με αποκορύφωμα το 101-96 επί της Αμερικής. Το να είσαι η δεύτερη καλύτερη ομάδα του κόσμου δεν ήταν και λίγο.
Ωστόσο, η Ιαπωνία για τον Ζήση, δεν αποδείχθηκε και τόσο... γουρλού. Το unfair χτύπημα του Άντερσον Βαρεχάο θα τον αφήσει νοκ άουτ από τη συνέχεια. Πολλοί τότε, έλεγαν «σιγά το πράγμα, χτύπησε ο παγκίτης», αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι συμπαίκτες του είχαν παραδεχθεί πως ο τελικός με την Ισπανία θα ήταν διαφορετικός με τον Νίκο εντός παρκέ.
Με τον Ζήση εντός παρκέ, η Εθνική μας πανηγύρισε το τελευταίο της μετάλλιο σε διεθνείς αγώνες. Με τον Γιόνας Καζλάουσκας στον πάγκο, αλλά και τους Καλαμπόκη, Ξανθόπουλο και Μπράμο στο ρόστερ, οι αουτσάιντερ Έλληνες κατέλαβαν την τρίτη θέση. Ο Ζήσης ήταν πάλι εκεί, δηλώνοντας «παρών». Ήταν εκεί ακόμα και όταν ο συμπαθέστατος κατά τ' άλλα Τρινκιέρι απέτυχε, ήταν εκεί όταν ο Ηλίας Ζούρος δεν κατάφερε να κερδίσει τη Νιγηρία. Προφανώς θα ήταν εκεί όταν ο Φώτης Κατσικάρης προσπάθησε δύο φορές να επαναφέρει τη χώρα μας στα ψηλά, με ένα μίγμα παλιών και νέων παικτών...
Αλλά όπως είπαμε στην αρχή. Ο Νίκος ήταν ένας στρατιώτης της Εθνικής. Στην αρχή ως έκτος παίκτης και στη συνέχεια ως αρχηγός. Μπορεί το διάστημα της αρχηγίας του να μη συνοδεύτηκε από επιτυχίες, ωστόσο κανείς (σώφρων άνθρωπος) δε μπορεί να παραγνωρίσει πως δεν κρύφτηκε ΠΟΤΕ πίσω από το δάχτυλο του στα δύσκολα, ή πως δεν ανέλαβε τις ευθύνες που του αναλογούν.
Βλέποντας λοιπόν πως, εύκολα ή δύσκολα, ο δρόμος για την επανεμφάνιση της εθνικής μας στα μετάλλια περνά πλέον από τα χέρια της νέας γενιάς, επέλεξε να κάνει στην άκρη. Χωρίς να προκαλέσει, χωρίς να δημιουργήσει σούσουρο. Όπως θα έκανε ένας μεγάλος αρχηγός.
Με τα ΜΜΕ ποτέ δεν τα πήγαινε καλά. Ήξερε πως η δουλειά του εξάλλου ήταν εντός παρκέ και όχι μπροστά από τις κάμερες και τα μικρόφωνα. Όμως, η ανακοίνωση της αποχώρησής του, θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί ένα από τα «δημοσιογραφικά» highlight της σεζόν. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες. Πάντα με σεμνότητα και ταπεινότητα, όπως ήταν και ο ίδιος σαν άνθρωπος...
«Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και έρχονται στιγμές στη ζωή που πρέπει να παίρνουμε δύσκολες αποφάσεις. Θέλω να ανακοινώσω το «αντίο» μου από την Εθνική Ομάδα. Ήταν τεράστια τιμή και περηφάνια να αγωνίζομαι με το εθνόσημο στο στήθος και να εκπροσωπώ την πατρίδα μου μέσα στο γήπεδο. Κάθε καλοκαίρι ξεκινούσε με ανυπομονησία και όνειρα για τις μεγάλες διοργανώσεις, συναίσθημα που δεν άλλαξε ποτέ όσα χρόνια κι αν πέρασαν. Στην Εθνική Ομάδα ένιωσα τις μεγαλύτερες χαρές και λύπες της καριέρας μου, είναι η ομάδα που αγάπησα περισσότερο από κάθε άλλη.
Θέλω να ευχαριστήσω την ομοσπονδία, τους προπονητές μου, όλους όσους συνεργάστηκα μα πάνω από όλα τους συμπαίκτες μου όλα αυτά τα χρόνια. Ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές εντός και εκτός παρκέ, που θα μας συνδέουν για πάντα. Αυτό που μετράει περισσότερο είναι πως τόσο στα καλά, όσο και στα άσχημα, λειτουργούσαμε ως οικογένεια και νιώθαμε κάτι μοναδικό για αυτή την ομάδα. Το συναίσθημα να παίζεις για την Ελλάδα, δυστυχώς δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια.
Το κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες γενιές και το διαφυλάξαμε μέσα στο γήπεδο και την καρδιά μας. Ελπίζω και θα με γεμίσει με ακόμα μεγαλύτερη περηφάνια να διαπιστώσω στο μέλλον πως η δική μου γενιά μεταλαμπάδευσε και στις επόμενες αυτό το αίσθημα ευθύνης, περηφάνιας και τιμής για την Εθνική Ομάδα. Θα είναι χαρά ανυπέρβλητη τα παιδιά που ξεκίνησαν να παίζουν μπάσκετ βλέποντας εμάς στην τηλεόραση και στο γήπεδο να μας ξεπεράσουν και να κάνουν ακόμα πιο “πλούσια” την παράδοση και την ιστορία της επίσημης αγαπημένης.
Νίκος Ζήσης».
Νίκο Ζήση, σ' ευχαριστούμε πολύ για όλα αυτά τα χρόνια!
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου