Τα αθλητικά προαιώνια δίπολα κάποτε είχαν τη γοητεία τους, γιατί υπήρχαν και οι ανάλογες κόντρες μεταξύ των οπαδών. Πλέον, επειδή όλοι βράζουμε στο ίδιο τσουκάλι, η αναπαραγωγή τους μοιάζει το λιγότερο γραφική, αν όχι επικίνδυνη. Γράφει, ο Κώστας Κουτσαυλής.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, τα αγωνιστικά. Ο Άρης πέτυχε πανάξια νίκη επί του Παναθηναϊκού, ο οποίος δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τους παίκτες του Δημήτρη Πρίφτη σε κανένα σημείο της αναμέτρησης.
Η ήττα των «πράσινων» μάλλον εξυπηρετεί περισσότερο εκείνους, παρά τον ίδιο τον νικητή Άρη. Ο Αργύρης Πεδουλάκης, θα έχει στη διάθεσή του δυο μέρες παραπάνω για να χτίσει οτιδήποτε κι αν (μπορεί) να χτίζεται, ενόψει των τελικών με τον Ολυμπιακό. Από την άλλη, ο «Αυτοκράτορας» απέδειξε με περίτρανο τρόπο πως δεν απέχει και τόσο χρονικά, η εποχή οπού θα μπει σφήνα στους δύο μεγάλους.
Μπορεί η εποχή αυτή να μην είναι φέτος, καθώς ακόμα υπάρχουν διαφορές, αλλά νίκες σαν τη χθεσινή, δεν τις θεωρώ φωτοβολίδα. Αποτελούν το πραγματικό statement πως η Θεσσαλονίκη αρχίζει να επανέρχεται δυναμικά στο άθλημα το οποίο η ίδια «διαφήμισε» στο κοινό τη δεκαετία του '80 και το έβαλε στα σπίτια μας.
Για να ολοκληρωθεί το comeback της συμπρωτεύουσας στα μπασκετικά δρώμενα και τεκταινόμενα, δεν αρκεί η προσπάθεια εντός παρκέ, αλλά και εκτός αυτού. Δυστυχώς, η όμορφη πόλη του βορρά, μαστίζεται από τη λογική των διπόλων και της αδικίας. Θα έλεγα πως, όλα τα ποδοσφαιρικά «κουσούρια» έχουν περάσει με επιτυχία στο αίμα των νεότερων.
Δεν είναι μόνο τα χθεσινά. Τα περιστατικά του Ουίλιαμς και του Διαμαντίδη, πιάνουν απλά μια μικρή γωνίτσα στο παζλ των περιπτώσεων οπού οι ίδιοι οι φίλοι μιας ομάδας (που δικαιωματικά της ανήκει μια θέση στο πάνθεον του ελληνικού αθλητισμού), καταφέρνουν να υποσκελίσουν την ίδια την ιστορία τους.
Στη μαγική βραδιά της βράβευσης του Νίκου Γκάλη, υπήρξε μερίδα οπαδών που έβριζε τον Γιαννάκη και τον Μπάνε. Πολλά χρόνια νωρίτερα, όταν ο ίδιος ο «θεός» Νικ επισκεπτόταν το «Αλεξάνδρειο» ως παίκτης του Παναθηναϊκού, άκουσε τα εξ' αμάξης επίσης. Αναφέρω περιπτώσεις που αφορούν τον Άρη, χωρίς να σημαίνει πως ανάλογες «ομορφιές» δεν έχουν πράξει και οι του ΠΑΟΚ ή του Ηρακλή.
Δεν είναι μόνο η Αθήνα, γ@μημένη, όπως λέει και το γνωστό ΠΑΟΚτσίδικο σύνθημα. Είναι και η Θεσσαλονίκη. Το πόσο λιγότερο ή περισσότερο δεν έχει σημασία, αλλά η ουσία είναι πως πλέον, ο «πόλεμος» μεταξύ Βορρά και Νότου, αλλά και το αίσθημα της αδικίας δεν θα αφήσει ποτέ καμία ομάδα από πάνω να βγει μπροστά και να διεκδικήσει με υγεία και ηρεμία ο,τι της αξίζει.
Όσο συντηρούνται αυτά τα δίπολα με την εθελοτυφλία των οπαδών στη Βόρεια Ελλάδα, η πραγματική ανάπτυξη (και όχι αυτή του Σαμαρά ή του Τσίπρα) δεν θα έρθει ποτέ. Διότι για κάθε λαμόγιο του νότου, στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στο κρίκετ, ακόμα και στο...τάβλι, υπάρχει και ένα αντίστοιχο του Βορρά, το οποίο έχει κάνει την ίδια ή τη μεγαλύτερη ζημιά στους συλλόγους, στις ΠΑΕ και στον Ερασιτέχνη...
Μια μεγάλη ομάδα, όπως ήταν και μακάρι να ξαναγίνει ο Άρης, δεν θα πρέπει να υπολογίζει κανέναν ως αντίπαλο πλην του ίδιου της του εαυτού. Δεν φταίει ούτε η Αθήνα, ούτε ο Παναθηναϊκός, ούτε ο Ολυμπιακός, ούτε ακόμα και ο «αιώνιος» ΠΑΟΚ. Την αδικία πρέπει να την ξεσκεπάσεις, να τη φωνάξεις και να την αποκαλύψεις. Το θέμα είναι να μη σου γίνει εμμονή και σου παρουσιάζεται στον ύπνο σου.
Αν ο κόσμος του μάθει να ασχολείται μόνο με την ομάδα του, οι μέρες που θα έρθουν, πιστέψτε με, θα είναι πολύ μεγαλύτερες από όσο φαντάζονται και οι ίδιοι. Μιλάω πάντα για το μπάσκετ, καθώς το ποδόσφαιρο είναι άλλη ιστορία...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου