Ένας πατέρας γράφει ένα γράμμα. Ένα γράμμα στον γιο του. Όχι απαραίτητα εξ' αίματος. Γράφει, γράφει, γράφει... Πού θα καταλήξει; Η Ανδριάνα Βούτου έπιασε την αλληλογραφία!
Αγαπητέ ταραχοποιέ των γηπέδων,
Το όνομα μου; Καμιά σημασία δεν έχει. Είμαι 50 ετών μαζί με τα καλοκαίρια. Έχω ρυτίδες κάτω από τα μάτια, σχισμές σωστές και ροζιασμένα χέρια. Το μεροκάματο βλέπεις. Κάθομαι στον καναπέ τα βράδια και βλέπω μπάλα, η μόνη μου διασκέδαση όταν δεν έχω τα εγγόνια μου στο σπίτι. Η ομάδα μου; Δεν έχει κανένα νόημα να σου πω. Το μόνο που πρέπει να ξέρεις είναι πως την αγαπώ από παιδί. Από τότε που έπαιζα με την αυτοσχέδια μπάλα στην αλάνα. Έχω σκίσει τα γόνατα μου σε κείνους τους αγώνες ουκ ολίγες φορές. Ωραία χρόνια!
Μετά την αλάνα ήρθε το γήπεδο. Μια κυριακάτικη συνήθεια... Ένας καφές στο χέρι και μια αντροπαρέα. ΑΕΚτζήδες, Ολυμπιακοί, Παναθηναικοί, ΠΑΟΚτζήδες και Αρειανοί. Όλοι μια παρέα στις κερκίδες. Πειράγματα και καζούρα. Μη γουρλώνεις τα μάτια, είναι αλήθεια. Καταλαβαίνω τη δυσπιστία σου. Δεν έχεις μάθει από πολύχρωμες, ποδοσφαιρικές παρέες. Για μας το γήπεδο ήταν γιορτή, ήταν διασκεδαση. Για σένα γιε μου;
Βλέπω παιδιά 17, 20, 25, 30 ετών να τραμπουκίζουν ο ένας τον άλλον. Λένε τα ίδια... γαλλικά, κάνουν τις ίδιες ανάρμοστες κινήσεις και έχουν το ίδιο μίσος στο βλέμμα. Το μόνο που αλλάζει είναι το χρώμα. Από τη μια κόκκινο, από την άλλη πράσινο. Δεν κατάλαβες ποτέ γιε μου, πως το λευκό ήταν το κοινό σας χρώμα; Εκείνο το λευκό της ανακωχής, της ειρήνης, της ελευθερίας.
Το φλεγόμενο γήπεδο είναι μια ατμόσφαιρα που χρόνια έχω να ζήσω. Μου λείπει. Μου λείπει πολυ... Και ξέρεις γιατί δεν έρχομαι πια στα λευκά καθίσματα; Γιατί με πιάνει η ψυχή μου. Γιατί στο πρόσωπο σου μικρέ μου χουλιγκάνε, βλέπω το γιο μου, τον εγγονό μου και θλίβομαι. Θλίβομαι και φοβάμαι. Δε μεγάλωσα εγώ γερά παιδιά για να μου σακατευτούν στα γήπεδα. Δεν μεγάλωσα εγώ παιδιά με αρχές για να τα βλέπω να σπάζουν μια ξένη περιουσία. Δε μεγάλωσα εγω εσένα γιε μου, για να βλέπω το μίσος στα μάτια σου.
Ταραχοποιέ των γηπέδων, σε παρακαλώ. Κάθε φορά που το κόκκινο σε μετατρέπει σε ταύρο σε αρένα, στάσου και σκέψου. Σκέψου τον πατέρα σου που σε πήγε πρώτη φορά στο γήπεδο. Σου αγόρασε το πρώτο σου κασκόλ και σου έμαθε τον ύμνο της ομάδας. Σκέψου πως βλέποντας σε να χουλιγκανίζεις, νιώθει υπεύθυνος και μαραζώνει. Σκέψου πως απέναντι σου, είναι ο αδελφός σου, ο φίλος σου ο Γιάννης που είστε μαζί από το σχολείο και πάντα κάνατε καζούρα, αφού οι πατεράδες σας σας έμαθαν να αγαπάτε διαφορετικές ομάδες αλλά και ο ένας τον άλλον.
Δε θα σε κουράσω άλλο. Αρχίζει και το παιχνίδι της ομάδας μου, της ομάδας σου. Εγώ θα καθίσω στο καναπέ μου να την δω κι εσύ θα ζήσεις το όνειρο της κερκίδας. Ζήσε το λίγο και για μένα αλλά ζήσε το σωστα.
Ο πατέρας σου
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου