Τελευταία, χάνουμε την αίσθηση της ανθρωπιάς μας, στο όνομα της πατρίδας. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε πότε πρέπει να είμαστε Έλληνες και πότε άνθρωποι. Τελευταία, κάνουμε διαγωνισμό για το ποιος αξίζει τη βοήθειά μας. Λες και αυτός στον οποίον θα τείνουμε το χέρι μας οφείλει αναγκαστικά να μιλάει συγκεκριμένη γλώσσα. Για άλλους ελληνικά, για άλλους -στο αντίθετο άκρο- μόνο αραβικά. Γράφει ο Μπάμπης Λάμπρου.
Τελευταία, γινόμαστε, στον τόπο μας, αυτόπτες μάρτυρες εικόνων που αποτελούσαν τη ζωή αρκετών εκ των προγόνων μας. Εικόνων, που μπορεί να φαίνονται τόσο μακρινές, αλλά και τόσο κοντινές, σε μία χώρα που δεν μπορεί να ορθοποδήσει με τίποτα μέσα στην κρίση. Εικόνες που άλλους τους συγκινούν πραγματικά, άλλους τους κάνουν να αλλάξουν πλευρό στον καναπέ τους για να πουν «κρίμα» και άλλους τους προκαλούν… μίσος(!). Εικόνες που δεν είναι απλά εικόνες, αλλά η πραγματικότητα.
Τελευταία, χάνουμε την αίσθηση της ανθρωπιάς μας, στο όνομα της πατρίδας. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε πότε πρέπει να είμαστε Έλληνες και πότε άνθρωποι. Προσπερνάμε τα αυτονόητα και κάνουμε διαχωρισμούς για καλούς ξένους, κακούς ξένους, καλούς Έλληνες, κακούς Έλληνες. Καλοί και κακοί είναι οι άνθρωποι, όχι οι εθνικότητες. Καλοί και κακοί είναι αυτοί που κάνουν (ή δεν κάνουν) πράξεις, που ευεργετούν ή πληγώνουν τους συνανθρώπους τους.
Τελευταία, κάνουμε διαγωνισμό για το ποιος αξίζει τη βοήθειά μας. Λες και πρέπει να «ριχτεί» κάποιος για να ευνοηθεί κάποιος άλλος. Λες και αυτός στον οποίον θα τείνουμε το χέρι μας οφείλει αναγκαστικά να μιλάει συγκεκριμένη γλώσσα. Για άλλους ελληνικά, για άλλους -στο αντίθετο άκρο- μόνο αραβικά.
Τελευταία, κατακλυζόμαστε από «άρρωστες» απόψεις, από απάνθρωπες νοοτροπίες. Τόσο πολύ, που όταν βλέπουμε κάτι καλό, μας «αγγίζει» αμέσως. Αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, υποσυνείδητα ανάγεται ως σπουδαίο θέμα στο μυαλό μας. Κι αυτό γιατί έχουμε πάθει ανοσία στο μίσος. Τόσο πολύ που το φέρουμε μέσα μας, σαν ιό και το κληρονομούμε στις επόμενες γενιές.
Τελευταία, οι εντυπώσεις μετράνε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Μία «πιασάρικη» έκφραση, ένα κείμενο που χρησιμοποιεί βαρύγδουπες εκφράσεις, χωρίς να προσφέρει τίποτα (όπως αυτό). Στο παιχνίδι των εντυπώσεων, πραγματικοί νικητές δεν υπάρχουν. Μόνο χαμένοι και μία ψευδαίσθηση πρόσκαιρης νίκης. Το κακό δεν είναι ότι αυτή η τακτική επιλέγεται από ολοένα και περισσότερους, το τραγικό είναι ότι η πλειοψηφία των δεκτών «τσιμπάει» με τόσο μεγάλη ευκολία.
Τελευταία, δίνουμε απαντήσεις περί ανέμων και υδάτων σε ερωτήσεις ουσίας.
Τελευταία, αδυνατούμε να συμφωνήσουμε στα βασικά. Να βγάλουμε έναν ελάχιστο κοινό παρανομαστή και βάσει αυτού να ορίσουμε τις προτεραιότητες μας.
Τελευταία, είμαστε επιλεκτικά «άνθρωποι», επιλεκτικά «δημοκράτες», επιλεκτικά «φίλαθλοι».
Η ελπίδα πεθαίνει, τελευταία…
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου