Δύο ημέρες μετά τις αιματηρές επιθέσεις στις Βρυξέλλες η Μαρία Κρουστάλη μεταφέρει τις δικές της εικόνες, έτσι όπως αυτή τις έζησε, από την «καρδιά» της Ευρώπης.
Εδώ και μερικές ώρες προσπαθώ να γράψω δυο λόγια για την
επόμενη μέρα που βρήκε το Βέλγιο. Όχι από υποχρέωση αλλά για να φύγει ένα
βάρος. Δεν μπορώ. Τα χέρια μουδιάζουν.
Το μυαλό κολλημένο στις εικόνες που από το πρωί της Τρίτης κάνουν το γύρο του
κόσμου.
Φαινόταν πως θα είναι μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Έτοιμη για την σχολή, πριν φύγω τσεκάρω τα
μηνύματα στο inbox μου και κλείνω τον υπολογιστή. Μέχρι να φτάσω στην πόρτα χτυπάει
το κινητό από το πρώτο μήνυμα «Κάτι έγινε στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών. Είσαι
καλά εκεί;». Δεν πολυδίνω σημασία. Πού να φανταστώ τι έχει συμβεί;
Δευτερόλεπτα και δεύτερο μήνυμα «Πώς είσαι; Στις Βρυξέλλες γίνεται χαμός. Δεν
είσαι μακριά να προσέχεις». Τότε ήταν που κάτι άρχισε να με τρώει. Επιστρέφω
στο γραφείο και ανοίγω βιαστικά το λάπτοπ. Πρώτο θέμα σε όλα τα βελγικά και
διεθνή site οι εκρήξεις στο Διεθνές αεροδρόμιο των Βρυξελλών. Το ίδιο και στην
τηλεόραση, απ’ όπου μεταδίδονται και οι πρώτες εικόνες. Κόσμος να τρέχει
πανικόβλητος, φωνές, ουρλιαχτά, σειρήνες και ένας πυκνός καπνός που καλύπτει τα
πάντα.
Δεν πέρασε πολλή ώρα ώσπου
μεταδόθηκε η είδηση για την 3η βόμβα στο μετρό. Στο άκουσμα των σταθμών
Σούμαν και Μάλμπεκ αρχίζω να τρέμω. Επικοινωνώ με μια φίλη που καθημερινά
αυτήν την ώρα το χρησιμοποιεί και περνά από εκεί. Ανακούφιση, έτυχε να έχει
ρεπό και να μείνει σπίτι.
Οι πληροφορίες για το τι συνέβη τόσο στο αεροδρόμιο όσο και
στο μετρό φτάνουν αμείωτες. Επικρατεί το χάος. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Τους
ανθρώπους αυτούς που βρέθηκαν στο λάθος
μέρος την λάθος στιγμή; Τον εαυτό μου που ελάχιστες μέρες πριν περνούσε από
τους συγκεκριμένους σταθμούς; Τρελαίνομαι και μόνο στην ιδέα…
Όπως ήταν φυσικό το Πανεπιστήμιο στις Βρυξέλλες, τα μουσεία,
τα σχολεία και οι συγκοινωνίες ανέστειλαν την λειτουργία τους. Από τις αρχές
δόθηκε ρητή εντολή οι κάτοικοι της πρωτεύουσας να παραμείνουν στα σπίτι τους,
ενώ στην υπόλοιπη χώρα να αποφεύγουν τις άσκοπες μετακινήσεις.
Δύο ημέρες μετά το Βέλγιο θρηνεί. Δύο ημέρες μετά το Βέλγιο πενθεί. Το μεσημέρι
της Τετάρτης και της Πέμπτης τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή σε όλη τη χώρα προς
τιμήν των θυμάτων. Στις Βρυξέλλες οι σημαίες παραμένουν μεσίστιες σε όλες τις
δημόσιες υπηρεσίες και στα κτίρια της Ε.Ε. ενώ συνεχώς πετούν ελικόπτερα πάνω
από την πόλη.
Όσο η πρωτεύουσα προσπαθεί να ξαναβρεί τους ρυθμούς της
σκέφτομαι ξανά και ξανά τις «παγωμένες» εικόνες που αντίκρισα την Τετάρτη στην
Louvain-la-Neuve. Θαρρείς και κάποιος να σταμάτησε το χρόνο. Πρόκειται για μια
πόλη μόλις 50 λεπτά με το τραίνο απ’ τις Βρυξέλλες και η οποία σε μεγάλο βαθμό
επηρεάστηκε από το χτύπημα.
Το χθεσινό πρωινό λοιπόν δεν έμοιαζε σε τίποτα από όσα είχαν προηγηθεί. Στους δρόμους κυκλοφορούσαν ελάχιστοι άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους φοιτητές που πήγαιναν στο σχολή. Αστυνομία και security βρισκόταν -και βρίσκεται- παντού. Η είσοδος στο Πανεπιστήμιο πλέον επιτρέπεται μόνο σε υπαλλήλους και φοιτητές με την επίδειξη της ταυτότητάς τους. Τα σχολεία άνοιξαν αλλά οι μαθητές επέστρεψαν σπίτι τους νωρίτερα απ’ την συνηθισμένη ώρα. Στα σημεία που πωλούνται εφημερίδες ο κόσμος στεκόταν σιωπηλός μπροστά από τα «αιματοβαμμένα» πρωτοσέλιδα και ψιθύριζε…
Η καθηγήτρια στο μάθημα είπε πως οι επόμενες μέρες θα είναι
δύσκολες. Είπε όμως και να μην φοβόμαστε γιατί αυτό θέλουν, να μας
τρομοκρατήσουν. Να μην το βάλουμε κάτω και να μην επηρεαστούμε.
Μετά τη σχολή μια βόλτα από την κεντρική πλατεία σε έκανε να
αναθεωρείς ότι μπορεί μέχρι τώρα να πίστευες περί ζωής και θανάτου. Τα γραμμένα
μηνύματα συμπαράστασης για τον άδικο
χαμό των ανθρώπων αυτών, αμέτρητα. «Είμαστε όλοι Βέλγιο», «η τρομοκρατία δεν θα
νικήσει», «ειρήνη» είναι μόνο κάποια από αυτά που γράφτηκαν με κιμωλία στις
πλάκες της πλατείας. Όπως και στις Βρυξέλλες
στην Place de la Bourse.
Η ίδια εικόνα στην πόλη επικρατεί και σήμερα με την διαφορά ότι οι περισσότεροι προσπαθούν να μαζέψουν τα «κομμάτια» τους και να κοιτάξουν μπροστά. Οι συζητήσεις μεταξύ των φοιτητών στους δρόμους και τα αμφιθέατρα περιστρέφονται γύρω απ’ το συγκεκριμένο θέμα. «Σήμερα κυκλοφορούν σχετικά περισσότεροι στους δρόμους. Ο κόσμος πήγε στη δουλειά του, επιφυλακτικός μεν αλλά πήγε. Τα σχολεία άνοιξαν με έκτακτα μέτρα ασφαλείας, ο στρατός και η αστυνομία έχουν αυξήσει κατά πολύ τις δυνάμεις τους και τα ελικόπτερα συνεχίζουν να πετούν» περιγράφει μια συμφοιτήτρια που μένει στις Βρυξέλλες και συνεχίζει «το μυαλό όλων βρίσκεται στις τρομακτικές σκηνές του αεροδρομίου και του μετρό. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως στην πιο καλά φυλασσόμενη πόλη της Ευρώπης ή τέλος πάντων σε μια από τις πιο καλά φυλασσόμενες πόλεις συνέβη κάτι τέτοιο. Πόσο μάλλον όταν υπήρχε η πληροφορία και οι αρχές δεν κινήθηκαν καταλλήλως».
Η ίδια εικόνα στην πόλη επικρατεί και σήμερα με την διαφορά ότι οι περισσότεροι προσπαθούν να μαζέψουν τα «κομμάτια» τους και να κοιτάξουν μπροστά. Οι συζητήσεις μεταξύ των φοιτητών στους δρόμους και τα αμφιθέατρα περιστρέφονται γύρω απ’ το συγκεκριμένο θέμα. «Σήμερα κυκλοφορούν σχετικά περισσότεροι στους δρόμους. Ο κόσμος πήγε στη δουλειά του, επιφυλακτικός μεν αλλά πήγε. Τα σχολεία άνοιξαν με έκτακτα μέτρα ασφαλείας, ο στρατός και η αστυνομία έχουν αυξήσει κατά πολύ τις δυνάμεις τους και τα ελικόπτερα συνεχίζουν να πετούν» περιγράφει μια συμφοιτήτρια που μένει στις Βρυξέλλες και συνεχίζει «το μυαλό όλων βρίσκεται στις τρομακτικές σκηνές του αεροδρομίου και του μετρό. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως στην πιο καλά φυλασσόμενη πόλη της Ευρώπης ή τέλος πάντων σε μια από τις πιο καλά φυλασσόμενες πόλεις συνέβη κάτι τέτοιο. Πόσο μάλλον όταν υπήρχε η πληροφορία και οι αρχές δεν κινήθηκαν καταλλήλως».
Όσα συνέβησαν δεν έφεραν το τέλος. Αλλά την αρχή. Την
αρχή μιας διαφορετικής ζωής, μιας
κοινωνίας πιο κλειστής, πιο σκληρής, λιγότερο ανέμελης και ίσως με λίγο
παραπάνω φόβο και μίσος, υποστηρίζουν οι Βέλγοι.
Ο χρόνος σύμμαχος τους (;)…
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου