Για χάρη της «τάξης και της ηθικής» που προτάσσει εδώ και πολύ καιρό η... «Ποπωτική» Ευρωπαϊκή Ένωση και οι θεσμοί, έχουμε (αδιαμαρτύρητα) κάνει άλμα «εμπρός-πίσω» στα δικαιώματά μας ως εργαζόμενοι και ως πολίτες. Μπροστά μας υπάρχει άλλη μια ευκαιρία (από τις τελευταίες μας) για να συμμαζέψουμε τα κομμάτια μας. Το 'χουμε; Γράφει ο Κώστας Κουτσαυλής.
Μικρό, λιτό, περιεκτικό. Τρεις λέξεις «κλειδιά» για τις παρακάτω γραμμές οι οποίες δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης, αν δεν μεταφραστούν σε πράξεις.
Για άλλη μια φορά καλούμαστε, όλοι όσοι έχουμε χάσει από κάτι, στα χρόνια της κρίσης, να συμμετέχουμε σε μια κίνηση που για πολλούς φαίνεται ως «πανηγυράκι» ή «ακόμα μια παρέλαση για το τίποτα». Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Δεν αλλάζεις τα πράγματα με μια απεργία, δεν σπάζεις τις υπάρχουσες δομές. Δεν καλυτερεύεις μονομιάς τη ζωή σου. Όμως ξεκινάς από αυτή την... παράξενη συνάντηση στους δρόμους για να αλλάξεις τα δεδομένα, βλέποντας την ως αφετηρία για την περαιτέρω δράση σου.
Κόντρα σε όσους σε θέλουν θεατή και χειροκροτητή μπροστά στο μεγαλύτερο έγκλημα της σύγχρονης ιστορίας, την αφαίρεση των δικαιωμάτων που κέρδισες εσύ μαζί με όλους τους (μη έχοντες) υπόλοιπους, παλεύοντας και διεκδικώντας αυτά που σου ανήκουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Για όσα κερδήθηκαν με κόπους και θυσίες.
Από τη στιγμή που οι «γνωστοί-άγνωστοι» ξεκίνησαν να αμφισβητούν τα κεκτημένα σου (στον μισθό, στην ασφάλιση, στη σύνταξη) ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό. Το ζήτημα είναι πως ουδείς διαφαινόμενος και αυτοαποκαλούμενος «σωτήρας» δε θα σώσει εσένα και τους γύρω σου, ιδιαίτερα αν έχει δεχθεί να γίνει... υποτακτικός στο παιχνίδι σκακιού που παίζεται εδώ και χρόνια στις δικές μας πλάτες.
Στο παιχνίδι αυτό, από τη μια πλευρά βρίσκεται το σύστημα παραταγμένο, ετοιμοπόλεμο, δίχως θέληση επίδειξης ελέους, σε οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στα σχέδιά του.
Το «βασιλικό ζεύγος» δείχνει κραταιό, έτσι όπως σε έχουν κάνει να πιστεύεις. Δίπλα από τον βασιλιά «καπιταλισμό» και την βασίλισσα «Ευρωπαϊκή Ένωση», βρίσκονται τα άλογα του «μνημονίου», οι αξιωματικοί των ΜΜΕ. Στις άκρες, πυλώνες και τρομακτικοί στην όψη είναι οι «εφαρμοστικοί νόμοι». Στην μπροστά γραμμή, είναι τα πιονάκια τους, τα οποία έχουν διάφορα ονόματα, όπως της τρομοκρατίας, του φασισμού, των απολύσεων, των «αντιμνημονιακών» κυβερνήσεων και πάει λέγοντας.
Εγώ, εσύ, εμείς είμαστε στην απέναντι όχθη. Δεν πρέπει να μπούμε στη λογική να παίξουμε αυτό το παιχνίδι, με τους όρους τους, ιδιαίτερα με τα σημερινά δεδομένα...
Μας έχουν πείσει η παρτίδα είναι ήδη χαμένη. Έχουμε πειστεί και οι ίδιοι πως δεν ξέρουμε σκάκι. Έχουμε τρομοκρατηθεί στην ιδέα πως απέναντι τους θέτουμε σε παράταξη μόνο τα δικά μας πιόνια. Πιόνια, με μηδαμινή αξία και χρησιμότητα ως μονάδες, αλλά με δύναμη που ξεπερνά ακόμα και τη λογική, ως σύνολο.
Το παιχνίδι αυτό δεν πρέπει να παιχτεί, ιδιαίτερα με τους δικούς τους όρους. Μάλλον, όλοι μας, λίγο πολύ με τη σιωπή μας και την απραξία μας, έχουμε δεχθεί να κουνήσουμε συγκαταβατικά τα πιόνια μας, περιμένοντας πότε θα έρθει το οριστικό ματ από την πλευρά τους.... Κι όμως, είμαστε περισσότεροι και μπορούμε να γυρίσουμε το τραπέζι ανάποδα, αν το θελήσουμε. Μιλάω για όλους όσους δεν έχουμε τίποτα περαιτέρω να χάσουμε.
Ο θύτης είναι ένας και δεν είναι μόνο ένα «δέντρο», αλλά το δάσος ολάκερο. Έχει φτιάξει μια γευστικότατη... μερέντα με όλα όσα σου παίρνει σταδιακά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με αποκορύφωμα το «ξήλωμα» της τελευταίας επταετίας.
Ξέρει μέσα του πως η δύναμή του είναι ψεύτικη, επίπλαστη και εύθραυστη, καθώς οτιδήποτε βλέπεις γύρω σου το έχει χτίσει από τα δικά σου χέρια. Σιγά λοιπόν μην νιώσει και τύψεις, άλλωστε «μπρος στο κέρδος τι ειν' το δίκιο». Απεναντίας, είναι τόσο εριστικός που απλώνει τη... μερέντα του πάνω στο ψωμί, ενώ σαδιστικά, μπροστά στα μάτια σου, καταβροχθίζει για πρωινό τον κόπο σου. Τον κόπο σου, τον κόπο μας...
Η αρχή βρίσκεται μπροστά σου. Η λύση είναι στο «πιάτο» σου. Ξεκινάς από την αφετηρία, εκεί στον δρόμο που σε καλεί. Προχωράς δυναμικά, υπομονετικά και προσανατολισμένα μέχρι να γυρίσεις τούμπα τα προγνωστικά, δίχως να ακούς τις διάφορες «σειρήνες» που καλούν σε διάλογο και διαπραγμάτευση, (δηλαδή σε υποταγή).
On the road again. And again. And again. Μέχρι να πειστεί και ο τελευταίος που νιώθει ανυπεράσπιστος και μόνος του, μπροστά σε όσους «αρπάζουν το φαϊ από το τραπέζι, ενώ κηρύττουν τη λιτότητα». Αυτοί είναι οι λίγοι, εμείς οι περισσότεροι. Αυτοί κρατάνε το «μαστίγιο» αλλά εμείς έχουμε το δίκιο...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου