Ενα διαφορετικο «παραμυθι»

Ποιος είπε ότι η 22α Φεβρουαρίου είναι μια συνηθισμένη μέρα; Για τους Οδηγούς και τους Προσκόπους όλου του κόσμου είναι μια μεγάλη «γιορτή». Μια μεγάλη «γιορτή» που μπορεί να πέρασε φέρνοντας μαζί της όλες τις αναμνήσεις των πολύχρωμων αυτών μαντηλιών. Γράφει η Μαρία Κρουστάλη.

Μετά από μια κουραστική μέρα μέσα στη ρουτίνα, επιστρέφω σπίτι. Ανοίγω το Facebook.Η αρχική μου γεμάτη από φωτογραφίες και βίντεο συνοδευόμενα από τις ευχές που αρμόζουν σ’ αυτήν την μεγάλη «γιορτή».

Ποια «γιορτή»;  θα με ρωτήσετε… Αυτήν που εκατομμύρια νέοι και νέες  –και όχι μόνο- περιμένουν κάθε χρόνο ακριβώς μόλις το ημερολόγιό τους δείξει 22 Φεβρουαρίου, θα σας απαντήσω.

Ναι,  22 Φεβρουαρίου! Πρόκειται για την Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης , την ημέρα που οι Οδηγοί και οι Πρόσκοποι όλου του κόσμου σκέφτονται ο ένας τον άλλον. Συλλογίζονται τις αξίες των οργανώσεών τους, στέλνουν τις ευχές τους σε όλους όσους ανήκουν στη μεγάλη αυτή οικογένεια και προσφέρουν την ευχαριστία και την εκτίμησή τους για την Παγκόσμια φιλία.

Η συγκεκριμένη ημερομηνία έχει επιλεχθεί, γιατί ήταν τα κοινά γενέθλια του Λόρδου Baden Powel (22/2/1857), του Αρχιπρόσκοπου και της γυναίκας του Olave (22/2/1889), της Αρχιοδηγού.

Διαβάζω τις ευχές. Στο νου μου, έρχονται εικόνες απ’ όταν ακόμα ήμουν παιδάκι. Τότε που με πήραν απ’ το χέρι οδηγώντας με για πρώτη φόρα σε εκείνο το ξύλινο «σπιτάκι». Τότε που φόρεσα για πρώτη φορά εκείνο το κίτρινο μαντήλι και που πήρα την πρώτη μου Υπόσχεση. Τότε που «κατέκτησα» για πρώτη φορά την κορυφή του βουνού. Τότε που έζησα την πρώτη μου Οδηγική κατασκήνωση.

Ημέρα Σκέψης 2016
Καλημέρα και Χαρούμενη Ημέρα Σκέψης από τον Κλάδο Οδηγών! #wtd2016 #connect10million
Posted by Κλάδος Οδηγών on Monday, February 22, 2016

Δεκατρία και κάτι χρόνια μετά, το ξύλινο αυτό «σπιτάκι» έχει γίνει το δεύτερο σπίτι μου. Το κίτρινο μαντήλι έχει αλλάξει χρώματα και η Υπόσχεση σχήματα μα όχι νόημα. Οι κορυφές των βουνών που «κατακτήθηκαν» έγιναν πολλές και οι κατασκηνώσεις ακόμα περισσότερες. Οι εμπειρίες όμως άπειρες και ανεκτίμητες.

Ναι, ανεκτίμητες. Γιατί είναι αλλιώς να ανήκεις σ’ αυτήν την παρέα των 10.000.000. Να ζεις το «παραμύθι» ζωντανεύοντας τους δικού σου χαμένους μύθους. Να ανιχνεύεις νέους δρόμους μονάχα με μια πυξίδα κρατώντας το χέρι του άλλου. Γιατί είναι αλλιώς να κοιτάς τα αστέρια πίσω απ’ τα σύννεφα, όταν οι άλλοι δεν μπορούν. Να τραγουδάς με τους φίλους σου γύρω απ’ την πυρά. Γιατί είναι αλλιώς να περπατάς στα πιο απόκρημνα μονοπάτια. Να αντέχεις στην μπόρα, χωρίς να σε νοιάζει αν θα βραχείς. Γιατί είναι αλλιώς να τρέχεις κόντρα στον άνεμο. Γιατί είναι αλλιώς να μπορείς να προσφέρεις πάντα και παντού.

Γιατί είναι αλλιώς να προσπαθείς για το αύριο ζώντας με το σήμερα, να κυνηγάς τα όνειρά σου και να δημιουργείς τον κόσμο σου…

Κι αν τον τελευταίο καιρό οι υποχρεώσεις με κρατούν μακριά απ’ την ομάδα ξέρω πως αυτή είναι εκεί. Έτοιμη για νέες προκλήσεις και περιπέτειες!

Χρόνια μας πολλά λοιπόν!

Αρθρογράφος: Unknown