Για τον αγαπημένο μου κωμικό έγραψα. Η συγκίνηση μεγάλη. Ήρθε η ώρα του... τραγουδιστή λοιπόν. Για τον Στέλιο Καζαντζίδη, την καλύτερη λαϊκή φωνή που έχει περάσει από την Ελλάδα, γράφει στο Mix This ο Κώστας Τάτσης.
Ήταν μια ωραία Δευτέρα. Η 16η μέρα του Φλεβάρη ξεκίνησε υπέροχα. Βόλτα στο κέντρο, περπάτημα φουλ. Δεν τελείωσε όμως με το ίδιο κέφι. Εκεί που έχω κανονίσει να πάω για ταινία, με δαγκώνει σκύλος. Αίματα και τέτοια χαζά. «Δεν θα σου περάσει», σκέφτηκα. Κι όντως, πέρασε το δικό μου! Είδα την ταινία μου, τα νεύρα «κρόσια» αλλά εντάξει, υγεία να ‘χουμε.
Γυρίζοντας σπίτι λοιπόν, μιλάω με τον αρχισυντάκτη μου (εδώ γελάμε δυνατά) για διάφορα θέματα. Ψάχνω παράλληλα την αρχική μου στο «φατσοβιβλίο». Και τι να δω; Στέλιος... Όχι ο οποιοσδήποτε Στέλιος. Ο ένας, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος. Ο Καζαντζίδης. Ο Κουτσαυλής, κάτι βράδια, έχει τρομερή έμπνευση. Εμπνέει και τους άλλους.
Έβαλα λοιπόν λίγο Στέλιο και άκουσα. Όχι πολύ ώρα. Μόλις 6-7 κομμάτια πέρασαν από το YouTube. Μετά μου ήρθε η... έμπνευση. Γύρισα στο παρελθόν. Σχολικά χρόνια. Παιδικά, όμορφα, μα πάνω απ’ όλα, αγνά.
Ο πατέρας μου λοιπόν, εκτός από τον Θανάση Βέγγο, αγαπούσε κι έναν άλλο άνθρωπο πάρα πολύ. «Ο Στέλιος Καζαντζίδης Κώστα μου, είναι ο καλύτερος λαϊκός τραγουδιστής που υπάρχει στον κόσμο όλο», μου είχε πει, όταν ήμουν... πέντε χρόνων. Πέρασαν τόσα χρόνια, μα ποτέ δεν ξέχασα αυτή την κουβέντα. Και τώρα που μεγαλώνω, καταλαβαίνω γιατί μου την είχε πει.
Ο «Στελάρας» έγινε ο καλύτερος, ενώ τραγουδούσε... στη μάνα του. Τυχαία τον ανακάλυψε ο Μάτσας. Τυχαία ξεκίνησαν όλα. Τυχαία τον ακούσαμε. Πόσο τυχεροί ήμασταν;
Τα τραγούδια που έβγαλε αυτός ο άνθρωπος, έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό και την καρδιά πολλών ανθρώπων. Ο πόνος της εποχής, ήταν ο Στέλιος. Ο άνθρωπος που ήξερε να ξεσηκώνει κόσμο, ακόμη κι αν τα άσματά του, ήταν ψυχοπλακωτικά.
Δεν έτυχε να σε γνωρίσω ρε Στέλιο. Θα το ήθελα πολύ. Μα ξέρεις τι; Είσαι ο καλύτερος. Όχι γιατί το λέει ο κόσμος -λέει πολλά... κουλά τελευταία είναι η αλήθεια. Είσαι ο καλύτερος γιατί έκανες άτομα της γενιάς μου (τα οποία στο σχολείο με κορόιδευαν που άκουγα τραγούδια σου) να σε φτάσουν πιο ψηλά κι απ’ τον ίδιο το Θεό. Είσαι ο καλύτερος γιατί ποτέ δεν έχασες την αυθεντικότητά, τη μαγκιά και την αγάπη σου. Πάλευες για κάποια ιδανικά μέχρι το τέλος της ζωής σου. Και αυτό ρε μάγκα, σε τιμά χίλιες φορές.
Να είσαι καλά, όπου κι αν «σουλατσάρεις». Και να χαρίζεις στους γύρω σου, αυτή την υπέροχη φωνή. Αυτή που ερωτευτήκαμε όλοι μας...
ΥΓ: Δεν ξεχνώ, τα δάκρυα του πατέρα μου τη μέρα που έφυγες και το διάλογο που είχαμε εκείνη τη μέρα. «Γιατί κλαις μπαμπά;». «Γιατί αγόρι μου, σήμερα, πέθανε ο Στέλιος...»
Ζηλεύω τα πουλιά γιατί έχουνε φτερά...
Γυρίζοντας σπίτι λοιπόν, μιλάω με τον αρχισυντάκτη μου (εδώ γελάμε δυνατά) για διάφορα θέματα. Ψάχνω παράλληλα την αρχική μου στο «φατσοβιβλίο». Και τι να δω; Στέλιος... Όχι ο οποιοσδήποτε Στέλιος. Ο ένας, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος. Ο Καζαντζίδης. Ο Κουτσαυλής, κάτι βράδια, έχει τρομερή έμπνευση. Εμπνέει και τους άλλους.
Έβαλα λοιπόν λίγο Στέλιο και άκουσα. Όχι πολύ ώρα. Μόλις 6-7 κομμάτια πέρασαν από το YouTube. Μετά μου ήρθε η... έμπνευση. Γύρισα στο παρελθόν. Σχολικά χρόνια. Παιδικά, όμορφα, μα πάνω απ’ όλα, αγνά.
Ο πατέρας μου λοιπόν, εκτός από τον Θανάση Βέγγο, αγαπούσε κι έναν άλλο άνθρωπο πάρα πολύ. «Ο Στέλιος Καζαντζίδης Κώστα μου, είναι ο καλύτερος λαϊκός τραγουδιστής που υπάρχει στον κόσμο όλο», μου είχε πει, όταν ήμουν... πέντε χρόνων. Πέρασαν τόσα χρόνια, μα ποτέ δεν ξέχασα αυτή την κουβέντα. Και τώρα που μεγαλώνω, καταλαβαίνω γιατί μου την είχε πει.
Ο «Στελάρας» έγινε ο καλύτερος, ενώ τραγουδούσε... στη μάνα του. Τυχαία τον ανακάλυψε ο Μάτσας. Τυχαία ξεκίνησαν όλα. Τυχαία τον ακούσαμε. Πόσο τυχεροί ήμασταν;
Τα τραγούδια που έβγαλε αυτός ο άνθρωπος, έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό και την καρδιά πολλών ανθρώπων. Ο πόνος της εποχής, ήταν ο Στέλιος. Ο άνθρωπος που ήξερε να ξεσηκώνει κόσμο, ακόμη κι αν τα άσματά του, ήταν ψυχοπλακωτικά.
Δεν έτυχε να σε γνωρίσω ρε Στέλιο. Θα το ήθελα πολύ. Μα ξέρεις τι; Είσαι ο καλύτερος. Όχι γιατί το λέει ο κόσμος -λέει πολλά... κουλά τελευταία είναι η αλήθεια. Είσαι ο καλύτερος γιατί έκανες άτομα της γενιάς μου (τα οποία στο σχολείο με κορόιδευαν που άκουγα τραγούδια σου) να σε φτάσουν πιο ψηλά κι απ’ τον ίδιο το Θεό. Είσαι ο καλύτερος γιατί ποτέ δεν έχασες την αυθεντικότητά, τη μαγκιά και την αγάπη σου. Πάλευες για κάποια ιδανικά μέχρι το τέλος της ζωής σου. Και αυτό ρε μάγκα, σε τιμά χίλιες φορές.
Να είσαι καλά, όπου κι αν «σουλατσάρεις». Και να χαρίζεις στους γύρω σου, αυτή την υπέροχη φωνή. Αυτή που ερωτευτήκαμε όλοι μας...
ΥΓ: Δεν ξεχνώ, τα δάκρυα του πατέρα μου τη μέρα που έφυγες και το διάλογο που είχαμε εκείνη τη μέρα. «Γιατί κλαις μπαμπά;». «Γιατί αγόρι μου, σήμερα, πέθανε ο Στέλιος...»
Ζηλεύω τα πουλιά γιατί έχουνε φτερά...
κι αλλάζουνε πατρίδες κάθε τόσο...
Ζηλεύω τα πουλιά, αχ να 'μουν σαν κι αυτά...
να φύγω και ελεύθερος να νιώσω...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου