Είμαστε πολλοί... Κυκλοφορούμε ανάμεσά σας και μπορείτε να μας ξεχωρίσετε από τους μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια και τα «καντήλια» που ακούτε αντί για καλημέρα σαν φέξει... Είμαστε το «τάγμα» των ξενύχτηδων και δηλώνουμε περήφανοι γι' αυτό! Γράφει ο Κώστας Κουτσαυλής, σε ένα ακόμα «Off the record»
«Ωραία που 'ναι την αυγή, όταν γλυκοχαράζει» αναφέρει αυτό το υπέροχο νησιώτικο άσμα. Πράγματι, η ανατολή του ηλίου αποτελεί ένα από τα ομορφότερα «show» της φύσης και τυχερός πρέπει να θεωρείται όποιος το πετυχαίνει την στιγμή της τέλεσής του. Πολλοί εκείνη την ώρα ξυπνούν για να πάνε στις δουλειές τους (το πιθανότερο) είτε λόγω συνήθειας (παππούδες) και η θέα της ανατολής σηματοδοτεί την αρχή της ημέρας τους...
Για κάποιους άλλους όμως με την ανατολή έρχεται το τέλος. Όχι το βιβλικό, ούτε αυτό του Νοστράδαμου (θα μιλήσουμε και για αυτόν ειρήσθω εν παρόδω), αλλά της νύχτας. Αλήθεια γιατί να υπάρχουν ξενύχτηδες; Για ποιο ακριβώς λόγο ένας άνθρωπος να επιλέγει να σπαταλήσει τις πολύτιμες ώρες ύπνου του, κάνοντας κάτι άλλο;... Η απάντηση δεν είναι εύκολη, ούτε η «αλήθεια» του ξενύχτη είναι μια και μοναδική.
Μιας λοιπόν που και ο υπογράφων (πάλι γράφω σε τρίτο πρόσωπο, πρέπει να το κόψω, έρχονται ντομάτες) θα επιλέξει για νιοστή φορά στην μικρή αλλά ταραχώδη (πόσες μαλ... θα γράψω ακόμα) ζωή του να αψηφήσει τον βραδινό ύπνο, είπε να σας ενοχλήσει και να παραθέσει τους πιθανούς λόγους που ο καθένας μας λίγο πολύ μπορεί να μετατραπεί σαν την κουκουβάγια (πανέμορφη η ρουφιάνα) της φωτογραφίας...
Όποιος αγαπάει δεν κοιμάται
«Τα τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια
τα προβλήματα τα αισθηματικά, νύχτα γίνονται βασανιστικά»
Ο μέγιστος, υπερευαίσθητος και ερωτικός Χρήστος Κυριαζής, νομίζω πως τα εξήγησε όλα στο παραπάνω ρεφρέν. Όποιον τον έχει χτυπήσει κατακούτελα το... αγγελούδι (αμφιβάλλω αν είναι όντως άγγελος) του έρωτα, αντικειμενικά βασανίζεται. Και όταν κάποιος βασανίζεται σκεπτόμενος το πρόσωπο, συνήθως περνά τη νύχτα του ξάγρυπνος υπό τη συνοδεία των καλύτερων «φίλων» για αυτές τις καταστάσεις. Τα τσιγάρα και ένα ποτηράκι (δυστυχώς όποιος πονά δεν πίνει μόνο ένα..) από κακές συνήθειες, γίνονται σύμμαχοι στο διάβα των ωρών μέχρι το ξημέρωμα.
Η κατάσταση ξεφεύγει όταν ο ερωτευμένος ξενύχτης πονάει μέσα του. Είτε έχει χωρίσει, είτε έχει τσακωθεί με το πρόσωπο, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Αυτό που διαφέρει είναι η ποσότητα του αλκόολ και των τσιγάρων που θα καταναλώσει... Το 'να Chivas φέρνει τ' άλλο, το μπουκάλι δε θέλει και πολύ να αδειάσει, ούτε το πακέτο... Μετά τα πράγματα δυσκολεύουν αρκετά, αλλά ας όψεται... Σάμπως πόσες φορές αγαπάμε (πραγματικά)...
τα προβλήματα τα αισθηματικά, νύχτα γίνονται βασανιστικά»
Ο μέγιστος, υπερευαίσθητος και ερωτικός Χρήστος Κυριαζής, νομίζω πως τα εξήγησε όλα στο παραπάνω ρεφρέν. Όποιον τον έχει χτυπήσει κατακούτελα το... αγγελούδι (αμφιβάλλω αν είναι όντως άγγελος) του έρωτα, αντικειμενικά βασανίζεται. Και όταν κάποιος βασανίζεται σκεπτόμενος το πρόσωπο, συνήθως περνά τη νύχτα του ξάγρυπνος υπό τη συνοδεία των καλύτερων «φίλων» για αυτές τις καταστάσεις. Τα τσιγάρα και ένα ποτηράκι (δυστυχώς όποιος πονά δεν πίνει μόνο ένα..) από κακές συνήθειες, γίνονται σύμμαχοι στο διάβα των ωρών μέχρι το ξημέρωμα.
Η κατάσταση ξεφεύγει όταν ο ερωτευμένος ξενύχτης πονάει μέσα του. Είτε έχει χωρίσει, είτε έχει τσακωθεί με το πρόσωπο, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Αυτό που διαφέρει είναι η ποσότητα του αλκόολ και των τσιγάρων που θα καταναλώσει... Το 'να Chivas φέρνει τ' άλλο, το μπουκάλι δε θέλει και πολύ να αδειάσει, ούτε το πακέτο... Μετά τα πράγματα δυσκολεύουν αρκετά, αλλά ας όψεται... Σάμπως πόσες φορές αγαπάμε (πραγματικά)...
Μπρος στα βράδια τι είν' ο πόνος;
«Βραδιάζει πάλι σήμερα βραδιάζει κι έρχεται η ώρα η δικιά μου
αυτή που σαν πουκάμισο ταιριάζει με τη μελαγχολία στην καρδιά μου»
Παραπάνω εξηγήσαμε τον πόνο τον ερωτικό, τον μπερμπάντικο. Εδώ τα πράγματα δυστυχώς είναι πιο σοβαρά, διότι μιλάμε για τον πόνο της απώλειας. Η απώλεια δυστυχώς δεν κάνει διακρίσεις και αν είχε μορφή ανθρώπου θα ήταν σίγουρα σαν τις κακιασμένες γριές των παραμυθιών που διαβάζαμε μικροί... Είτε λοιπόν αναφερόμαστε σε έμψυχη απώλεια (η πιο τρανταχτή περίπτωση), είτε σε άψυχη (δουλειά, σπίτι κλπ.), το μόνο σίγουρο είναι πως και εδώ ο ύπνος χάνεται και έρχονται τα δύσκολα...
Είτε χάσεις κάποιον δικό σου, είτε χάσεις κάτι δικό σου, δυστυχώς ξεχνάς τον ύπνο. Ο οποίος ύπνος δεν κολλάει ποτέ και όταν επανέρχεται συνοδεύεται από τους εφιάλτες. Οπότε είτε στα πρώτα στάδια, είτε μετέπειτα, δεν το ρισκάρεις να κλείσεις τα μάτια σου. Πολλές φορές μάλιστα αν είσαι ο ξενύχτης αυτής της κατηγορίας δεν θέλεις τραγούδια και χορούς, δεν θέλεις να ακούσεις τίποτα παραπάνω από την ίδια σου την καρδιά. Το πιθανότερο είναι να χαθείς στις σκέψεις του, να ταξιδέψεις... Ακόμα κι αν γνωρίζεις πως θα το ξεπεράσεις (επιφανειακά) κάποτε...
Bόλτες με φεγγάρι
αυτή που σαν πουκάμισο ταιριάζει με τη μελαγχολία στην καρδιά μου»
Παραπάνω εξηγήσαμε τον πόνο τον ερωτικό, τον μπερμπάντικο. Εδώ τα πράγματα δυστυχώς είναι πιο σοβαρά, διότι μιλάμε για τον πόνο της απώλειας. Η απώλεια δυστυχώς δεν κάνει διακρίσεις και αν είχε μορφή ανθρώπου θα ήταν σίγουρα σαν τις κακιασμένες γριές των παραμυθιών που διαβάζαμε μικροί... Είτε λοιπόν αναφερόμαστε σε έμψυχη απώλεια (η πιο τρανταχτή περίπτωση), είτε σε άψυχη (δουλειά, σπίτι κλπ.), το μόνο σίγουρο είναι πως και εδώ ο ύπνος χάνεται και έρχονται τα δύσκολα...
Είτε χάσεις κάποιον δικό σου, είτε χάσεις κάτι δικό σου, δυστυχώς ξεχνάς τον ύπνο. Ο οποίος ύπνος δεν κολλάει ποτέ και όταν επανέρχεται συνοδεύεται από τους εφιάλτες. Οπότε είτε στα πρώτα στάδια, είτε μετέπειτα, δεν το ρισκάρεις να κλείσεις τα μάτια σου. Πολλές φορές μάλιστα αν είσαι ο ξενύχτης αυτής της κατηγορίας δεν θέλεις τραγούδια και χορούς, δεν θέλεις να ακούσεις τίποτα παραπάνω από την ίδια σου την καρδιά. Το πιθανότερο είναι να χαθείς στις σκέψεις του, να ταξιδέψεις... Ακόμα κι αν γνωρίζεις πως θα το ξεπεράσεις (επιφανειακά) κάποτε...
Bόλτες με φεγγάρι
«Κι όταν βαθιά θ' ανοιχτούμε στον δρόμο του φεγγαριού
θα με φιλάς και θ' ακούμε τη μουσική του σταθμού»
θα με φιλάς και θ' ακούμε τη μουσική του σταθμού»
Ο Λουκιανός όταν συνέθεσε το υπέροχο αυτό κομμάτι, είχε στο νου του τελικά το.. μπαλαμούτι, αλλά το γεγονός οτι θίγει τη βραδινή βόλτα μας κάνει και μας περισσεύει. Είναι λοιπόν κι αυτοί οι άνθρωποι που ξενυχτάνε, ιδιαίτερα όσοι έχουν το προνόμιο (ναι ναι θεωρείται πλέον προνόμιο) να βολτάρουν υπό το φως του φεγγαριού μέσα σε κάποιο αμάξι. Αν το οδηγούν κι όλας ποιος τους πιάνει... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από την άδεια Κηφισίας, την άδεια Κωνσταντινουπόλεως, την άδεια Πειραιώς, την άδεια Συγγρού... την άδεια και νυχτερινή Αθήνα ρε παιδί μου!
Η αλήθεια είναι πως κόβοντας βόλτες τη νύχτα, είτε με τ' αμάξι είτε με το... πεζό το ΙΙ (τα ποδαράκια δηλαδή) για πολλούς είναι απόλαυση εφάμιλλη μιας τούρτας με σοκολάτα, μπισκότο, κρέμα και.... Ας μην ξεφεύγουμε, είναι εφάμιλλη του φαγητού τελοσπάντων και όσοι προτιμούν να ταξιδεύουν αχάραγα έχουν θέση στο αφιέρωμά μας. Ακόμα και αν οι σκοποί τους είναι πονηροί... Νομίζετε πως ξενυχτάνε όσοι είναι «αθώοι»... Μέγα λάθος κάνετε κύριοι!
Το μεροκάματο βγαίνει με ιδρώτα!
Η αλήθεια είναι πως κόβοντας βόλτες τη νύχτα, είτε με τ' αμάξι είτε με το... πεζό το ΙΙ (τα ποδαράκια δηλαδή) για πολλούς είναι απόλαυση εφάμιλλη μιας τούρτας με σοκολάτα, μπισκότο, κρέμα και.... Ας μην ξεφεύγουμε, είναι εφάμιλλη του φαγητού τελοσπάντων και όσοι προτιμούν να ταξιδεύουν αχάραγα έχουν θέση στο αφιέρωμά μας. Ακόμα και αν οι σκοποί τους είναι πονηροί... Νομίζετε πως ξενυχτάνε όσοι είναι «αθώοι»... Μέγα λάθος κάνετε κύριοι!
Το μεροκάματο βγαίνει με ιδρώτα!
«Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά τριγυρνούνε οι νταλίκες στην Αθήνα
στα λιμάνια στους σταθμούς στην αγορά ό,τι ψάχνεις στη ζωή να βρεις ξεκίνα»
Τελευταίους αλλά όχι παραπονεμένους, αφήσαμε αυτούς τους ανθρώπους τους οποίους προσωπικά θεωρώ «αφανείς ήρωες». Φυσικά αναφέρομαι για όλους εκείνους που δουλεύουν και παλεύουν για το μεροκάματο, έχοντας για συντροφιά κάποιο τεχνητό φως και όχι αυτό του ηλίου... Νταλικέρηδες, ψαράδες, ταξιτζήδες, ψαράδες, εργάτες... Μια λίστα που δεν έχει τελειωμό.
Όσοι ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία των ξενύχτηδων διαφέρουν από τους υπόλοιπους, ίσως επειδή δεν επέλεξαν ακριβώς να βαδίζουν κάθε βράδυ υπό το σκότος. Όμως, τα θέλω και τα πρέπει τους, εξαφανίστηκαν εν μια... νυκτί. Σαν σκέφτονται πως έχουν αφήσει πίσω τους τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους να κοιμούνται ασφαλή και χορτασμένα... Ίσως πολλοί απ' αυτούς να είχαν άλλα όνειρα, άλλες επιθυμίες από τη ζωή τους, τις οποίες τις καλύπτει μόνο το φως του ηλίου. Αλλά γι αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι ήρωες και ας μην φορούνε κάπα, ας μην πετούν, ας μη μπορούν να σώσουν μια ολόκληρη πόλη... Φτάνει που μπορούν κάτω από δύσκολες συνθήκες να συντηρήσουν (και αυτό με δυσκολία πλέον) τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
στα λιμάνια στους σταθμούς στην αγορά ό,τι ψάχνεις στη ζωή να βρεις ξεκίνα»
Τελευταίους αλλά όχι παραπονεμένους, αφήσαμε αυτούς τους ανθρώπους τους οποίους προσωπικά θεωρώ «αφανείς ήρωες». Φυσικά αναφέρομαι για όλους εκείνους που δουλεύουν και παλεύουν για το μεροκάματο, έχοντας για συντροφιά κάποιο τεχνητό φως και όχι αυτό του ηλίου... Νταλικέρηδες, ψαράδες, ταξιτζήδες, ψαράδες, εργάτες... Μια λίστα που δεν έχει τελειωμό.
Όσοι ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία των ξενύχτηδων διαφέρουν από τους υπόλοιπους, ίσως επειδή δεν επέλεξαν ακριβώς να βαδίζουν κάθε βράδυ υπό το σκότος. Όμως, τα θέλω και τα πρέπει τους, εξαφανίστηκαν εν μια... νυκτί. Σαν σκέφτονται πως έχουν αφήσει πίσω τους τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους να κοιμούνται ασφαλή και χορτασμένα... Ίσως πολλοί απ' αυτούς να είχαν άλλα όνειρα, άλλες επιθυμίες από τη ζωή τους, τις οποίες τις καλύπτει μόνο το φως του ηλίου. Αλλά γι αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι ήρωες και ας μην φορούνε κάπα, ας μην πετούν, ας μη μπορούν να σώσουν μια ολόκληρη πόλη... Φτάνει που μπορούν κάτω από δύσκολες συνθήκες να συντηρήσουν (και αυτό με δυσκολία πλέον) τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Εδώ λοιπόν φτάνει στο τέλος του άλλο ένα «Off the record». Διαφορετικό από τα προηγούμενα. Κάποιος είχε πει κάποτε πως «η μπάλα είναι το πιο σοβαρό από τα... ασόβαρα πράγματα της ζωής» και δεν αξίζει να χαλάμε δα και τόσο... «μελάνι» για την πάρτη της. Να είστε όλοι καλά μέχρι την επόμενη Δευτέρα και αν είστε και εσείς «της νύχτας οι αμαρτωλοί και της αυγής οι μόνοι» να ξέρετε πως δεν είστε μονάχοι τελικά... Είμαστε πολλοί
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου