Τα μεγαλύτερα θαύματα της ζωής μας, γίνονται στις πιο «αντιτουριστικές» στιγμές, στα πιο απίθανα μέρη. Όπως έγινε μια μέρα σαν σήμερα, δέκα χρόνια πίσω, την πρώτη Σεπτέμβρη του 2006, στη Σαϊτάμα της Ιαπωνίας...
Σβήνοντας και ξαναγράφοντας εισαγωγές... Η μια φαίνεται πομπώδης, η άλλη υπερβολικά συναισθηματική, η «παράλλη» πολύ τυπική. Είναι και η οπτική επαφή με τις αναμνήσεις, η οποία σου «κόβει» μια και καλή τα πόδια.
Πόσες φορές μπορεί κάποιος να δει ό,τι συνέβη το μεσημέρι της 1ης Σεπτέμβρη του 2006 στην Ιαπωνία; Το λιγότερο... άπειρες! Πόσος καιρός πέρασε μέχρι να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός πως η εθνική ομάδα μπάσκετ, ξεπέρασε εκείνη την ημέρα, ένα από τα ακροτελεύτια όρια της ύπαρξής της. Πόση αξία μπορεί να δοθεί στο «πικ ν' ρολ», τη στρατηγική που εξολόθρευσε την υπέρλαμπρη και γεμάτη ταλέντο «Team USA» του τότε, η οποία αγνοεί από εκείνο τη σημείο και έπειτα την ήττα;
Δόξα το θεό, το ελληνικό μπάσκετ μας έχει χαρίσει άπειρες στιγμές χαράς, αναλογικά με το μέγεθος μας και την (αθλητική) υπόστασή μας σαν χώρα. Το επίτευγμα της ΑΕΚ του 1968, λογίστηκε ως θαύμα, για ένα άθλημα που έψαχνε να βρει στα ανοιχτά γήπεδα τα πατήματά του. Η πορεία της παρέας του Γκάλη και του Γιαννάκη το 1987, μετάγγισε στο DNA μας την εικόνα της πορτοκαλί μπάλας. Το τρίποντο του Φάνη το 1989, μας έδωσε να καταλάβουμε πως δεν είμαστε δα και περαστικοί από αυτό το «πανηγύρι». Το τρίποντο του Διαμαντίδη το 2005, δήλωσε την επιστροφή μας στην κορυφή...
Όμως, όλα όσα έγιναν εκείνο το μεσημέρι της πρώτης Σεπτέμβρη του 2006 στην Ιαπωνία, επέτρεψε στην «Επίσημη Αγαπημένη» αλλά και κατ' επέκταση σε εμάς, να αγγίξουμε ψυχή τε και σώματι, τα όρια του μύθου. Κι ας προσγειωθήκαμε απότομα λίγα εικοσιτετράωρα μετά στην πραγματικότητα, από τα χέρια των «δαιμόνων» μας (Ισπανία). Φτάνει που μπορέσαμε (για άλλη μια φορά) να πραγματοποιήσουμε, κάτι που έχουν επαναλάβει λίγοι (Σερβία, Αργεντινή) και για τους πολλούς δεν είναι παρά μια «βραδινή ονείρωξη»...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου