Η δεύτερη κατασκηνωτική περίοδος Διονύσου 2016 έφτασε στο τέλος της και ο Κώστας Τάτσης κάνει έναν μικρό απολογισμό ακόμη μίας «τελευταίας φοράς».
Πάει και αυτή η περίοδος, πέρασε. Μία ακόμη κατασκηνωτική «χρονιά» κάτω από του πεύκου τη σκιά, έφτασε στο τέλος της. Υπέροχη όπως πάντα. Με τα καλά και τα «κακά» της, με τρέλα, αγάπη, παιχνίδια, επίθετα, συναισθήματα, ΠΑΣΟΚ κοκ.
Ξέρω πως και αισίως είμαι ο μεγαλύτερος «κωλοτούμπας» στην ιστορία του ΤΥΠΕΤ. Λίγες εβδομάδες πριν την κατασκήνωση έγραψα αποχαιρετιστήριο γράμμα, τονίζοντας πως έκλεισε ένας κύκλος για μένα. Όμως, μετά από αρκετές ώρες σκέψης και παρότρυνσης αγαπημένων μου προσώπων, το «κλίμα» άλλαξε, μαζί με τη διάθεσή μου κι έτσι έκανα το μεγάλο βήμα προς τη διασταύρωση των οδών «Στρατή Καρρά κ’ Πλαστήρα». Άξιζε τον κόπο χίλιες -και μία- φορές.
Μπαίνοντας στο χώρο της κατασκήνωσης, ένα... κύμα αγάπης πλημμύρισε το σώμα μου. Είμαι ερωτευμένος με αυτό τον τόπο. Είναι το δεύτερο σπίτι μου. Είναι τα καλοκαίρια μου, οι χειμωνιάτικες σκέψεις μου, οι αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής. Είναι οι πράσινες πλατείες (μόνο ΠΑΣΟΚ), τα παιχνίδια, τα meetings, τα πρωινά, η πισίνα, ο μεσημεριανός ύπνος με τον ΚΟΡΥΦΑΙΟ συγκάτοικο, Παύλο Ίσαρη, στο κοινοταρχείο της Κύπρου. Ακόμη, είναι τα απογευματινά γεύματα -δώσε τάρτες στο λαό σου, ζαχαροπλάστη της καρδιάς μας- αλλά και οι μπασκετικές μονομαχίες των 18:30. Είναι η ζωή μας όλη ρε φίλε, ναι, ακριβώς αυτό. Αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να καταλάβεις τι εστί κατασκηνωτική ζωή.
Για ακόμη μία χρονιά πέρασα υπέροχα. Χάθηκα από τη δουλειά μου για αρκετές μέρες, με αποτέλεσμα να γράφω στο λάπτοπ σαν να μην έχω δάχτυλα, αλλά άξιζε τον κόπο. Πάντα αξίζει τον κόπο δηλαδή. Τα «λέω» κάθε χρόνο. Ίσως γίνομαι κουραστικός, όμως αυτά τα πράγματα πρέπει να βγαίνουν προς τα έξω. Κατασκήνωση είναι το γέλιο της πρώτης μέρας και το κλάμα της τελευταίας. Είναι τα πάντα για μένα. Είναι τα πάντα για πολλούς. Γι’ αυτούς που κάθε χρόνο έρχονται, αλλά και για εκείνους που πλέον, λόγω των συγκυριών, είναι απλοί επισκέπτες.
«Διόνυσε», σε αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Κλέαρχε, Βάσια, Δημήτρη, Κώστα, σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη, τη στήριξη, την αγάπη. Μελίνα, Κώστα, Ευανθία, Γιώργο, Σοφία, Ελβίνα και Γιάννη, σας ευχαριστώ για την υπέροχη συνεργασία. Αγαπημένα μου κατασκηνωτάκια, μικρά και μεγάλα, σας ευχαριστώ για τις τρομερές εμπειρίες. Συγκάτοικε, τεράστιε, υπέρτατε, Παύλε Ίσαρη, σε ευχαριστώ για τους ύπνους, τις συζητήσεις, τα «τι έχει να γίνει τώρα» και όλες τις στιγμές που ζήσαμε παρέα. Κατασκηνωσάρα μου, σπίτι των ονείρων μου, ευχαριστώ κι εσένα. Σε αγαπώ. Εις το επανιδείν...
ΥΓ: Και όπως πολύ σωστά τόνισαν οι «κορούες» από την Κύπρο «τελευταία φορά, μέχρι την επόμενη»!
SMK
ΑπάντησηΔιαγραφή