Say something... I am giving up on you

Όταν φτάσεις να δηλώσεις παραίτηση, τότε η τελική συζήτηση, είτε είναι απλώς εγωιστική για μια πιο δραματική έξοδο, είτε είναι η τελευταία παράκληση. Εσύ αποφασίζεις! Γράφει η Ανδριάνα Βούτου. Μόνο στο Mix This. 

Ένα δωμάτιο με μια ξεφτισμένη ταπετσαρία. Δυο πολυθρόνες. Δυο παλιές λάμπες που φωτίζουν επιμέρους το δωμάτιο. Ένα χαλί που κουβαλά από τα φοιτητικά τα χρόνια. Ένα παράθυρο ραγισμένο. Η μια πολυθρόνα τρίζει κάθε φορά που εκείνη αλλάζει στάση σώματος. Η άλλη πάλι, στέκει εξαιρετικά αθόρυβη. Όπως και ο καθούμενος της. Μια συζήτηση που ξεκίνησε με το άνοιγμα μιας πόρτας. 

Μια συζήτηση που έχει μετατραπεί σε μια μάχη βλεμμάτων. Τα μάτια. Εκείνα τα γυαλιστερά. Μια απόφαση που έχει παρθεί. Κι όμως, θα πέθαινε για να ζούσε την ανατροπή της. In fact, γι'αυτό είναι εδώ. Η στιγμή, μια σκηνή από θεατρική παράσταση. Αν ήταν μουσική, θα ήταν μελαγχολικό πρελούδιο του Bach ή από αυτά τα hit της Adele. 

Αν ήταν βιβλίο, θα ονομαζόταν «Οι αποκρουστικές πολυθρόνες». Μια ιστορία αγάπης που μπορεί να μην άργησε μια μέρα, αλλά δεν εχει happy ending. Αν πάλι ήταν ταινία, αυτή η σκηνή θα ήταν η τελευταία. Τα σώματα θα έπεφταν στο πάτωμα μόνο και μόνο για να σηκωθούν αγκαλιασμένα. Να φιληθούν και να πέσουν οι τίτλοι τέλους.

Τώρα που είναι απλά μια πράξη από τις πολλές στο σανίδι της ζωής, το αποτέλεσμα έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Δε ξέρω αν τελικά αυτό το κάτι που απεγνωσμένα περιμένει να ακούσει θα συμβεί. Αν θα είναι αληθινό ή απλώς μια ηλίθια υπόσχεση από αυτές που... σπάνε εύκολα.

Ξέρω ότι εκείνη θα την πιστέψει. Χωρίς να προσπαθήσεις πολύ. Για πόσο όμως...;